Γρήγορα τυροπιτάκια με ζύμη τύπου κουρού

Ένα ασπράδι αυγού 

Μία κουπα τσαγιού παρά ένα δάχτυλο λάδι ( μισό σπορέλαιο μισό ελαιόλαδο )

1 κούπα τσαγιού γάλα ζεστό 

1 1/2 κουταλάκι ζάχαρη

1 κουταλάκι αλάτι 

2 κοφτά κουταλάκια μπέϊκιν  

4 κούπες τσαγιού αλεύρι για όλες τις χρήσεις 

2 - 3 κούπες τσαγιού τριμμένη φέτα 

Μαγείρεμα

Βάζουμε σε μια λεκανίτσα όλα τα υγρά  μαζί και το ασπράδι και ανακατεύουμε καλά με το χέρι 

ρίχνουμε την ζάχαρη το αλάτι και το μπέικιν  και ανακατεύουμε να ενωθούν με το μίγμα . 

Ρίχνουμε σιγά σιγά το αλεύρι και ζυμώνουμε . Θα γίνει μια απαλή και μαλακιά ζύμη που την κάνουμε μπάλα και την αφήνουμε στην άκρη καλά σκεπασμένη με μεμβράνη  και μια πετσέτα κανα μισάωρο. 

Τρίβουμε την φέτα και προσθέτουμε ότι μας αρέσει ( δύοσμο, άνηθο, ή μαιντανό ) 

Ανοίγουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς και αρχίζουμε να φτιάχνουμε τα τυροπιτάκια μας 

Κόβουμε κομματάκια ζύμης και τα πατάμε με την παλάμη μας να ανοίξουν . Βάζουμε λίγη γέμιση και κλείνουμε καλά, χρησιμοποιώντας ένα πιρούνι. 

Τα βάζουμε σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί , αλείφουμε με τον κρόκο αυγού που μας περίσσεψε και ψήνουμε μέχρι να ροδίσουν ( περίπου 25- 30 λεπτά.

Εγώ έβαλα ένα ολόκληρο αυγό στην ζύμη γιατί έπεσε μέσα και ο κρόκος κατα λάθος 

   

Επέτειοι , παραδόσεις , κι ιστορίες

 

Σκορδαλιά 

                                                                      

Την συνταγή - όπως το έχω ξαναπεί - την έχω μάθει απ την γιαγιά μου.  Θυμόμουν μόνο τα υλικά που περιείχε και μέσες άκρες απ τον τρόπο παρασκευής της. Στο νησί μου δεν είδα ποτέ να την φτιάχνουν, και όπου κι αν ρώτησα δεν την γνώριζαν. Έτσι κι εγώ για να αποφύγω τις ερωτήσεις και την αηδία στην έκφραση αυτών που με ρωτούσα, να τους πω τα υλικά της σκορδαλιάς μου , κλείστηκα  στο καβούκι μου και τους άφησα να τρώνε γλύφοντας τα δάχτυλά τους , αλλά μέχρι εκεί.. Στην ευτυχισμένη τους άγνοια .. 

Μέχρι που - ύστερα από πολλά χρόνια περιπλάνησης και έρευνας στο διαδίκτυο - συναντηθήκαμε προς μεγάλη έκπληξή μου . Την σκορδαλιά μου , την φτιάχνουν στην Μήλο ! Ακριβώς την ίδια !!

Μηλέϊκη αλιάδα έλεγε η συνταγή . 

Και συγκεκριμένα " Μηλέϊκη αλιάδα με σούγλι. ( μπορεί ο καθένας να βρει την συνταγή της στη Google. Δεν ξέρω αν πήρατε ποτέ παρόμοια χαρά όπως εγώ διαβάζοντάς την, όπως δεν ξέρω τι δουλειά είχε η γιαγιά μου στην Μήλο αφού τα δρομολόγια της ζωής της ήταν περιορισμένα Μαγνησία , Βρίσσα , Μυτιλήνη ...άντε και καμιά Αθήνα που και που.. 

Δεν θα προβληματιστώ όμως και γι αυτό ..Θα ευχαριστηθώ την δικαίωσή μου και θα βγώ απ το καβούκι της μαγειρικής μοναξιάς μου .

Φωτο Και επειδή δεν είμαστε μόνο των παραδόσεων και για να μην μας λένε εμμονικές  πάρτε και ένα τσιπς για να μην νομίζει κανείς πως αγνοούμε τα fish skin chips και το πως να τα φτιάχνουμε ..

Τώρα δεν μου μένει παρά να βρώ την συνταγή με τα μπισκότα της θειας μου της Χρυσούλας και τα κουλουράκια ούζου της θειάς μου της Αγλαϊτσας 

Και μια ευχή για την σημερινή επέτειο της 25ης Μαρτίου .

Καλή συνέχεια Πατρίδα ! 

Πατατοκεφτέδες

 

Ένα απ τα φαγητά της παιδικής μας ηλικίας αγαπημένο απο μικρούς και μεγάλους που έφτιαχναν συχνά οι μαμάδες μας . 

Και τους έφτιαχναν στο πι και φί χωρίς καμιά δυσκολία με απλά υλικά σε αντίθεση με μας που ποτέ δεν καταφέρνουμε να τους φτιάξουμε σωστούς , χωρίς να προσθέσουμε μέσα αλεύρι , ή να τους πανάρουμε για να μην ανοίξουν.. 

Κάπου μάλιστα διάβασα πως βάζουν μέσα και ψωμί , όπως στους κρεατοκεφτέδες, ή ότι τρίβουμε την πατάτα ωμή στον τρίφτη. 

 Ολοι κεφτέδες είναι και μπορεί να είναι νόστιμοι και ποιος μπορεί να πει πως δεν είναι πατατοκεφτέδες...αλλά ...η γεύση είναι μια χρονομηχανή που σε μεταφέρει σε άλλη εποχή .. είναι ανάμνηση και νοσταλγία .  

Αν είχα κόρη θα την συμβούλευα να μην θυμώνει όταν της λέει ο άντρας της : " Καλό το φαγητό σου , αλλά σαν της μάνας μου δεν είναι.." 

Μια παρεξηγημένη φράση γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε πως η ανάμνηση δεν είναι μόνο η μάνα του αλλά πολλά άλλα απ την παιδική του ηλικία. 

 Μια καλή δικαιολογία είναι πως φταίνε οι πατάτες που δεν κάνουν όλες για τους κεφτέδες .. 

"Να παίρνεις τις κίτρινες"  μου είπαν .. Μπορεί να ισχύει, αλλά ψάξε γύρευε .. 

Δοκίμασα τα πάντα .. Τις έβρασα , τις έκανα στον ατμό για να μην μαζέψουν πολύ νερό, τηγάνισα με λάδι, με σπορέλαιο , σε δυνατή φωτιά , σε μέτρια , τους πέτυχα εν μέρη , αλλά σαν αυτούς που έφτιαχναν παλιά ποτέ δεν τους έκανα . 

 Πως τους κάνω : 

 Πλένω καλά τις πατάτες τις βάζω σε κρύο νερό και τις βράζω ίσα-ίσα να μαλακώσουν . 

 Τις ξεφλουδίζω όπως είναι καυτές , τις πολτοποιώ με το εργαλείο του πουρέ και όχι με πίμερ ή με μούλτι και τις αφήνω να κρυώσουν τελείως . 

Μετά ρίχνω (σε 4 μέτριες πατάτες) δύο αυγά αλάτι , πιπέρι ψιλοκομμένο μαϊντανό και αν θέλω λίγο σκληρό τυρί ..κεφαλοτύρι.. 

Βάζω αρκετό λάδι σε βαρύ τηγάνι να κάψει καλά , τους αλευρώνω και τους ρίχνω μέσα . 

Μόλις δώ σε μερικά λεπτά πως αρχίζουν να παίρνουν χρώμα γύρω-γύρω , τους γυρίζω και προσέχω να μην μαυρίσουν ..στην ανάγκη κατεβάζω λίγο την φωτιά . ( Σε πολύ χαμηλή φωτιά απ την αρχή, απορροφούν πολύ λάδι και σκάνε..) 

Τους βάζω σε χαρτί κουζίνας και συνεχίζω με τους υπόλοιπους ..  

Τρώγονται ζεστοί που είναι καταπληκτικοί 

ή κρύοι που είναι εξαιρετικοί .

Τυρόπιτα στο τηγάνι με πρόχειρο φύλλο νερού ( Yalancı Su Böreği )

 

Το μπουρέκι νερού αναφέρεται στον τρόπο που φτιάχνεται το φύλλο του οποίου το μείγμα μοιάζει κάπως με την ζύμη των μακαρονιών , αλλά όχι ακριβώς . 

Αποτελείται από αλεύρι , αυγά και αλάτι κι αυτό, αλλά μετα η διαδικασία αλλάζει. 

Την ονομασία του την οφείλει στο βράσιμο του φύλλου πρίν στρωθεί στο ταψί. Παρ όλο που ξέρω πως τα γνωρίζετε όλα αυτά, είμαι αναγκασμένη να τα γράψω ( για προσωπικούς λόγους ) 

 Υπάρχει για την ευκολία μας και το γρήγορο μπουρέκι νερού , το Yalancı Su Böreği που πρέπει να ομολογήσω δεν είναι τόσο νόστιμο όσο το πραγματικό. 

Γνωρίζουμε βέβαια πως η λέξη γιαλαντζί κρύβει υποκρισία και εξαπάτηση , με εξαίρεση τους ντολμάδες με αμπελόφυλλα 

 Για την πρόχειρη τυρόπιτα νερού χρειαζόμαστε φύλλο εμπορίου ( για πίττες ) τυριά και 1-2 αυγά. Η διαδικασία ακόμα πιο εύκολη . 

Χτυπάμε το αυγό με λίγο λάδι , και ραντίζουμε μ αυτό το πρώτο φύλλο που το έχουμε απλώσει . 

Σκορπάμε το τριμμένο τυρί και την σπασμένη φέτα σε όλη την επιφάνια και τυλίγουμε σε λεπτό ρολό το οποίο βάζουμε σε τηγάνι ( σε σχήμα σαλίγκαρου ) και συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο μέχρι να γεμίσει το τηγάνι. 

 Γιατί όμως μπουρέκι νερού ? 

 Γιατί ρίχνουμε στο τηγάνι αρκετό νερό να μην σκεπάζει όμως τον σαλίγκαρο , πατάμε την επιφάνεια ελαφρά με τις παλάμες μας το σκεπάζουμε με μια πετσέτα και το αφήνουμε στην άκρη για πέντε λεπτά 

Μετά τα πέντε λεπτά αδειάζουμε προσεκτικά το νερό απ το τηγάνι - ίσως με την βοήθεια ενός καπακιού- και περιχύνουμε με μισή κούπα λάδι σηκώνοντας προσεκτικά τις άκρες της πίτας ώστε να πάει παντού το λάδι , και βάζουμε το τηγάνι σε πολύ χαμηλή φωτιά. 

Μόλις ροδοκοκκινίσει από κάτω το γυρίζουμε προσεκτικά και συνεχίζουμε το ψήσιμο. 

 Παρατηρήσεις 

 Οσες έχετε ένα καλό μαντεμένιο τηγάνι η όλη διαδικασία είναι εύκολη. 

Εγώ αναγκάστηκα να το βάλω σε ένα αντικολλητικό τηγάνι γιατί το μαντεμένιο μου ήταν μικρό, και δυσκολεύτηκα πάρα πολύ.. μέχρι που στο τέλος το έβαλα για λίγα λεπτά στον φούρνο . 

Δεν ξέρω για σας , αλλά ποτέ δεν με βόλεψαν τα αντικολλητικά τηγάνια .

Υ.Γ. 1

Να μη ξεχάσω να πω , ότι η τυρόπιτα στο τηγάνι με φύλλα Περέκ είναι απείρως καλύτερη και πανεύκολη...για να τα λέμε κι αυτά..