Σού 'πα... κολοκύθα

Σαφώς οι κολοκύθες δεν είναι για μαγείρεμα ..
 Τοις πάσι γνωστό πως ο προορισμός τους είναι να οδηγούν - ως άμαξες - πριγκίπισσες στα πόδια πριγκιπόπουλων ..
Έτσι πρέπει και αυτό γίνεται..
 Γι αυτό και καπαρώθηκαν τα καλύτερα παιδιά ..

   Και επειδή τα θαύματα δεν επαναλαμβάνονται , μείναμε εμείς και οι κολοκύθες μας , και πειραματιζόμαστε κάνοντας αλχημείες , που πετυχαίνουν καμιά φορά , αλλά μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με το φαϊ.
 Ξέρω τώρα πως αν διαβάζει ο πρίγκιπας θα κάνει τον σταυρό του θα κοιτά στον καθρέφτη του και θα μονολογεί ανακουφισμένος.. Γλίτωσα απ την στρίγγλα μάγισσα που θα με είχε καταντήσει 100 κιλά με τα φαγιά της ..
   Και επειδή επίσης δεν μ αρέσουν οι πρίγκιπες οι φιλάρεσκοι , ιδίως στις εποχές που ζούμε, φτύνω στον κόρφο μου και λέω γεια στα χέρια και φτού μου…

Τα υλικά της σούπας απλά..ότι βρούμε, αλλά να ταιριάζουν λίγο και να είναι διακριτικά …όπως εγώ …όσοι με ξέρετε..

Τα δικά μου είναι:
Πατάτες
 καρότα
κρεμμύδια
ρίζες πετροσέλινου,
σέλινο
και φύλλα χρένου

 Τα καρυκεύματα απλά κι αυτά ..
πιπεριά καυτερή ,
αλάτι
 μπόλικο κουρκουμά,
 δεν είχα φύλλα φασκόμηλου οπότε έριξα ελάχιστο μοσχοκάρυδο αφού δοκίμασα με την μύτη αν του πάει
 ελάχιστο ξύδι βαλσαμικό
και νερό όσο χρειαζόταν για να βράσουν τα λαχανικά τα οποία πολτοποίησα με έναν πολτοποιητή χειρός . ( Πρέπει να σημειώσω πως αντί νερό έβαλα ζωμό από λαχανικά που έπρεπε να φύγει απ το ψυγείο και επίσης ένα μεγάλο κόκαλο με μεδούλι ( γιατί το χρειαζόταν επειγόντως ο κώστας )

 Έκοψα πάνω πάνω την κολοκύθα την καθάρισα από σπόρους την ψιλοαλάτισα και την έβαλα στο φούρνο στουμπώνοντας τη καλού κακού με μπόλικη λαδόκολα ..


Σε μισή ώρα δεν είχε βέβαια μαλακώσει τελείως αλλά εμένα μ ενδιέφερε να μπορώ να βγάλω την σάρκα της την οποία την έριξα μέσα στα λαχανικά που βράζανε..

Στο τέλος έριξα μια γερή κουταλιά της σούπας βούτυρο τύπου
Κερκύρας..

Πολλοί θέλουν αυτή τη σούπα να την συνοδεύουν  με μια κουταλιά γιαούρτι από πάνω ή με κρέμα γάλακτος .. Εγώ το γιαούρτι δεν το τρώω και αν έβαζα κρέμα γάλακτος σε σούπα που εχει μέσα μεδούλι
θα σηκωνόταν ο Τσελεμεντές και θα μ έπαιρνε στο κυνήγι .
Γιαυτό την στόλισα  με βαλσάμικο και  τα απαραίτητα κρουτόν  για να μην πετάμε και το μπαγιάτικο ψωμί..

Μην κάθεστε και τηγανίζετε τα ψωμάκια ..Βάλτε τα  σε ένα ταψάκι ,ψεκάστε τα με λάδι  και βάλτε τα στο γκρίλ. 

Αλλοτινές μου εποχές

αλλοτινοί  μου χρόνοι

αχ και να ερχόσαστε ξανά  αυτά τα γκρίζα δειλινά 

που ειν η καρδιά μου μόνη ..

Το να χάνεται η παράδοση κάθε τόπου είτε από θρησκευτική  μισαλλοδοξία  είτε από πολιτική  μυωπία , αλλά ακόμα και  από την ανοησία  των μιμητικών ζώων  της ξένης προς εμάς κουλτούρας  αποτελεί  έγκλημα ..

Δεν είναι λίγες οι φορές  που και γι αυτά -  εκτός όλων των άλλων -  έχω βγει έξω απ τα ρούχα μου ( να δείς που μας την έχουν στημένη από παντού ) βλέποντας  τους  φορείς  και τους υποστηρικτές ( λέγε με like )  της νεοπαράδοσης    να καταστρέφουν  ότι τους κληροδοτήθηκε απ τους παππούδες τους που έψαξαν , σκέφτηκαν  , βρήκαν,   και έφτιαξαν  ( κάτω απ την ανάγκη πολλές φορές  ) αριστουργήματα απλά  αλλά και ταπεινά  που θα τα ζήλευαν  και οι καλύτεροι διατροφολόγοι  και που δεν ξεκουφαίνουν τα αυτιά των άλλων ουρλιάζοντας : Κοιτάχτε με  εγώ είμαι..

Μαγειρική ( κατά το δυνατό) η σελίδα  για τρόφιμα μιλά..Όμως μερικές φορές κρίνει σκόπιμο  να καυτηριάσει συμπεριφορές μερικών , όχι για την μπαρούφα που μας σερβίρουν   αλλά γιατί αυθαίρετα την  εντάσσουν  μέσα στην παράδοση.. 

Όπως και να το κάνουμε  ο τραχανάς είναι παραδοσιακός και υγιεινός  ..Οι χάχλες*  τραχανά γεμιστές με σαλάμι αέρος και λαδοτύρι  είναι ένα παρασκεύασμα  που αναθεωρεί  την ίδια πρώτη του ύλη.

Το λικέρ  καθώς και το γλυκό κουταλιού από ελιές  δεν ξέρω πως είναι στην γεύση , παραδοσιακό προϊόν της Μυτιλήνης όμως δεν είναι ..

Υπάρχουν μερικά προϊόντα και τρόφιμα  που δεν πρέπει ούτε γα αστείο  να τα ακουμπάμε ..Κι αν η ανάγκη το επιβάλλει  ας τα σεβαστούμε τουλάχιστον..Κρίμα που λιγοστεύουν οι αχινοί  και δεν τους βρίσκουν εύκολα  αλλά φανταστείτε να βλέπαμε και καμιά  σούπα αχινών με αυγολέμονο, ή  π.χ. φούσκες*  γιαχνί με πατάτες..

Ας το πάρουμε είδηση πως η νέα παράδοση  που προσπαθούμε να φτιάξουμε  η παράδοση που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές, είναι  η «παράδοση»  του χορτασμένου, η «παράδοση»  της εύκολης κονόμας  , η « νέα παράδοση»  που θυσιάζει την παλιά   για χάρη του τουρίστα..Ακριβώς όπως τα νέα νησιώτικα κα δημοτικά τραγούδα που κυκλοφορούν..

Για χάρη   λοιπόν αυτών που ήρθαν από απέναντι  και μας έμαθαν πέντε πράγματα  θα σας  κάνω κι εγώ γνωστό   τον Μικρασιάτικο χαλβά που λίγοι τον γνωρίζουν ..Αν είχε μεγάλη κυκλοφορία το Blog  θα  παρακαλούσα να μου δώσουν ακόμα και οι άγνωστοι  ότι στοιχεία  θα ήξεραν γι αυτόν τον χαλβά..

Και επειδή αυτός ο χαλβάς ήταν το «σήμα κατατεθέν» των πανηγυριών της Μυτιλήνης

ας δούμε πως πωλούσαν την πραμάτεια τους  οι πανηγυρτζήδες  απευθυνόμενοι  που αλλου??? στα παιδιά..  

- Λάτη, βρε µουρέλια !Αγιασιώτ’κου χαλβαδέλ’ ! 

- Μέλ’ γλειφιτζουρέλια !Πειτναρέλια τσι γατέλια ! 

-Τ’ς γριγιάς του µαλλί ! Ένα σκαµάτς του ξ’λαρέλ’ ! 

- Φλουγέρης τσι παγιαυλέλια ! 

-Κλαίτη, βρε µουρέλια, να σας πάριν οι µάννης σας ! 

( Απ το Basilika.gr)

Μικρασιάτικος χαλβάς Αγιάσου

Μικρασιάτικη συνταγή που χάνεται στα βάθη του χρόνου, αποτελεί η συνταγή για την παρασκευή του γνωστού παραδοσιακού χαλβά της Αγιάσου, που σήμερα βρίσκουμε μονάχα εκεί. Το χαλβά σήμερα πουλάει στεκόμενος έξω από την πόρτα της εκκλησίας, ο Πολυπάθου Παναγιώτης, σύζυγος εγγονής πρόσφυγα, του Δημήτριου Κουντουρέλλη, που πρωτοέφερε τα μυστικά της συνταγής το ΄22 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στην Αγιάσο.

Για τη ζωή του Δημήτριου Κουντουρέλλη σήμερα δεν γνωρίζουμε και πολλά, παρά το ότι είχε τέσσερα παιδιά, και πιθανότατα πουλούσε χαλβά περιστασιακά στα πανηγύρια. Από τα τέσσερα παιδιά του (Γεώργιος, Αντώνιος, Χαράλαμπος, Ευστρατία), ο Γεώργιος συνέχισε την παράδοση του πατέρα του, παρασκευάζοντας και πουλώντας χαλβά σε γιορτές του χωριού και περιστασιακά ως πλανό- διος στο δρόμο, ενώ η κανονική του δουλειά ήταν αγρότης.

Σήμερα η παράδοση συνεχίζεται από τα παιδιά του Γεώργιου Κουντουρέλλη, Αικατερίνη και Δημήτριο, αλλά κυρίως από την Αικατερίνη, τον σύζυγό της, Παναγιώτη Πολυπάθου και τα παιδιά τους. Ο χαλβάς φτιάχνεται και πουλιέται κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες και σε μικρή ποσότητα. Η παραγωγή του αγγίζει τα 400 κιλά το χρόνο και η παρασκευή του, αν και απλή, απαιτεί μεγάλη προσοχή.

Συγκεκριμένα, μέσα σε ένα ειδικό μεγάλο μπρούτζινο καζάνι, το οποίο παλιά λειτουργούσε με ξύλα, σήμερα πια με πετρογκάζι, βράζουν το σιρόπι (νερό με ζάχαρη), όπως το λένε, για τέσσερις ώρες μέχρι να πήξει, ρίχνοντας μέσα και τη μαγιά (χαλβαδόξυλο που παράγεται μονάχα στη Ρωσία). Όταν αυτό το μίγμα πήξει, το ρίχνουν μέσα σε μια κούπα και το αφήνουν να κρυώσει. Του δίνουν σχήμα λουκάνικου και μετά το κόβουν σε μικρά κομματάκια, τα λεγόμενα «πταρέλλια», τα οποία τα ρίχνουν στο σουσάμι, για να τα συσκευάσουν αμέσως μετά. Να σημειωθεί πως ο χαλβάς είναι νηστίσιμος χωρίς λάδι. Βέβαια, όπως μας είπε ο κ. Πολυπάθου, ο χαλβάς για την οικογένειά του, αποτελεί στην ουσία παράδοση και όχι τόσο πηγή εσόδων, αφού όπως μας εξήγησε, βγαίνει ένα μικρό κέρδος, αλλά με το οποίο σε καμιά περίπτωση δε ζει κανείς.

«Το βρήκε η γυναίκα μου από τον πατέρα της, το Γεώργιο τον Κουντουρέλλη, και εμείς απλά το συνεχίζουμε. Αν υπολογίσεις 400 κιλά παραγωγής επί 10 ευρώ το κιλό, πάει περίπου 4.000 ευρώ. Αν βγάλεις τα έξοδα, σου μένουν περί- που τα μισά. Δεν ζεις, απλά ένα μικρό συμπλήρωμα είναι. Αλλά έτσι κι αλλιώς εμείς το φτιάχνουμε γιατί το αγαπάμε. Έτσι το βρήκαμε και θα το μεταφέρουμε και στα παιδιά μας, που το έχουν αναλάβει ήδη. Τη μαγιά τη φέρνουμε εμείς από την Αθήνα, αλλά ξέρουμε ότι παράγεται μονάχα στη Ρωσία», δήλωσε ο κ. Πολυπάθου.

Ιστορίες σαν παραμύθι ..

Το 1916 στη
Κωνσταντινούπολη ζούσε μια φτωχή ελληνική οικογένεια, η οικογένεια Παπαδοπούλου.

Ο πατέρας Γιάννης ήταν ξυλουργός και τα έφερνε δύσκολα βόλτα με τη γυναίκα του Μαρία και τα τρία μικρά παιδιά τους τον Νίκο, τον Ευάγγελο και τον Θεόφιλο.

Για να βοηθήσει τον άνδρα της και τα παιδιά της, η Μαρία ζύμωνε και έψηνε κάθε μέρα πολύ γευστικά μπισκότα με δική της μυστική συνταγή.

Τα τρία παιδιά της οικογένειας με τα πανεράκια τους γυρνούσαν στις γειτονιές της Πόλης πουλώντας τα πεντανόστιμα μπισκότα της μητέρας τους τα οποία είχαν αγαπηθεί πολύ κι έτσι η Μαρία Παπαδοπούλου κάθε έφτιαχνε περισσότερα μπισκότα. Τότε είναι που τα μπισκότα της απέκτησαν και όνομα «πτι-μπερ», ενώ ο άνδρας της έφτιαξε και μια ξύλινη σφραγίδα, με την οποία τα μπισκότα σφραγίζονται και γίνονται έτσι πιο αναγνωρίσιμα.

Η γαλλική ονομασία πτι μπερ emoticon smile μικρά μπισκότα βουτύρου) ήταν πολύ εύστοχο καθώς η γαλλική ζαχαροπλαστική είναι φημισμένη σ’ όλη την Ευρώπη.

Το 1922 όμως με την Μικρασιατική Καταστροφή σε εξέλιξη, η Μαρία Παπαδοπούλου χωρίς τον άνδρα της και με τα τρία παιδιά της επιβιβάζονται εσπευσμένα στο πλοίο που θα τους πάει στη Γαλλία. Σε μια στάση μερικών ημερών που έκανε το καράβι στον Πειραιά για ανεφοδιασμό η οικογένεια Παπαδοπούλου κατεβαίνει στο λιμάνι και αποφασίζει να δει και την Αθήνα λίγο προτού το πλοίο τους συνεχίσει το ταξίδι του για τη Γαλλία.

Κάθισαν σε ένα καφενείο παραγγέλλοντας καφέ και μπισκότα αλλά ο καφετζής παραξενεύτηκε για την παραγγελία, μη γνωρίζοντας τι είναι το μπισκότο. Η οικογένεια διαπίστωσε με έκπληξη ότι οι Αθηναίοι δεν γνώριζαν από μπισκότα κι αυτό ήταν αρκετό για να αποφασίσουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα.

Σε μια προσφυγική πολυκατοικία κοντά στον Λυκαβηττό αρχίζει ξανά η παραγωγή των περίφημων μπισκότων «πτι-μπερ» και τα παιδιά που πλέον ήταν νεαροί πουλούν τα μπισκότα γυρνώντας με ποδήλατα στις γειτονιές της Αθήνας. Κι έτσι άρχισαν οι Αθηναίοι να τρώνε μπισκότα.

Το 1935 η οικοτεχνία Μπισκότων Παπαδοπούλου μετατρέπεται σε βιοτεχνία, αφού εγκαθίσταται σένα μικρό εργοστάσιο στα Πετράλωνα, δίπλα στις γραμμές του Ηλεκτρικού και αγοράζει τα πρώτα της μηχανήματα. Τώρα πια η διανομή γίνεται με ένα μικρό φορτηγό και ο γιος ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος έχει αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης.

Η ιδιαιτερότητα του μπισκότου δεν είναι μόνο η υπέροχη γεύση του αλλά και το καινοτόμο σχήμα «με τα δοντάκια», καθώς επίσης τα καλαίσθητα τετράγωνα κουτιά από λευκοσίδηρο με ελκυστικές ετικέτες με παιδικά μοτίβα όπου συσκευάζονταν. Τα οποία κουτάκια δεν τα πετούσε κανείς αφού τελείωναν τα μπισκότα αλλά τα χρησιμοποιούσαν για φύλαξη αντικειμένων.

Έτσι η μικρή βιοτεχνία αντιμετωπίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ακόμα και τις εισαγόμενες αγγλικές και γαλλικές ετικέτες παρόμοιων προϊόντων.

Το 1955 ανοίγει το εργοστάσιο της Πέτρου Ράλλη, που είναι και η σημερινή έδρα της επιχείρησης κι έτσι τα μπισκότα Παπαδοπούλου μετατρέπονται από βιοτεχνία σε βιομηχανία.

Ακολουθούν τα εργοστάσια στη Θεσσαλονίκη το 1974, στο Βόλο το 1984 και στα Οινόφυτα το 1990.
Το 1972 δημιουργείται το γνωστό λογότυπο της εταιρείας με το Π κεφαλαίο και από πάνω οι φιγούρες 4 παιδιών -2 αγόρια και 2 κορίτσια- πιασμένα χέρι χέρι που συμβολίζουν τα παιδιά του Βαγγέλη Παπαδόπουλου.

Δίπλα στα «πτι-μπερ» προστέθηκαν κράκερς, κρακεράκια, τα «Μιράντα», τα «Γεμιστά», τα «Caprice», διάφορα αρτοσκευάσματα και τόσες άλλες λιχουδιές. Όλα τα παραπάνω πλούτυναν τις επιλογές κι άνοιξαν για την επιχείρηση ακόμη περισσότερες εμπορικές ευκαιρίες στην Ελλάδα και τη δυνατότητα για πετυχημένες εξαγωγές σε 40 χώρες του εξωτερικού.

Οι λέξεις «Μπισκότα» και «Παπαδοπούλου» είναι πλέον ταυτόσημες για τον καθένα μας.

Από το 1996 η εταιρεία φέρει πιστοποίηση ποιότητας και ασφάλισης τροφίμων (ISO-HACCP), ενώ σήμερα απασχολεί 1.000 άτομα..

https://www.facebook.com/EisTenPolin/posts/369884613198057 

Εφ όλης της ύλης

Τούτο το ιστολόγιο ξεκίνησε από προτροπή φίλης  έτσι ώστε να γραφούν συνταγές που ή δεν φτιάχνονται πια ή φτιάχνονται με άλλο τρόπο.

Παραδοσιακές συνταγές απ όποια χώρα και αν προέρχονται ( για να μη ξεχνάμε και φράσεις της επικαιρότητας)

Στο δρόμο του , χάθηκε,  μπερδεύτηκε , και τα πήρε όλα σβάρνα ..Προσπάθησα να το πάρω απ το χέρι και να το ξαναφέρω στον ίσιο δρόμο .. 

Δεν ήξερα τον τρόπο..Δεν ήξερα πώς  οι παλιές συνταγές  με νέα υλικά  χάνουν την μαγεία τους . Πως αλλιώς  τηγανίζεις  στο μάτι της κουζίνας κι αλλιώς σε φωτιά με λιόκλαρα.. Αλλιώς γίνεται η φασολάδα μέσα στη « γραγούδα» ή στο «τέστο» κι αλλιώς σε μια κατά τα άλλα  χάρμα οφθαλμών ανοξείδωτη χύτρα ..

Χάνουν την μαγεία τους σου λέω.. 

όπως  την χάνουν  και όταν τους αλλάξεις όνομα 

που ως καραγκιόζης  βαφτίζεις το  πάλαι ποτέ «ολίγον από σκέτο» εννοώντας  το γιουβέτσι , κριθαρότο 

ή το κατάπλασμα με τραχανά  αυτήν την κουτσουλιά μέσα σε τεράστιο πιάτο ..  τραχανότο .

Με αγωνία κοιτώ σελίδες ανθρώπων που εκτιμώ μην  χάθηκαν κι αυτοί  στο δρόμο που χάραξαν οι γνωστοί ελέω τηλεόρασης Σεφ.. Το « τα πάντα για το χρήμα» είναι τετριμμένο , καθώς επίσης και το « το χρήμα πολλοί μίσησαν την δόξα ουδείς»..Συμβαίνουν  εσαεί και τα δύο σήμερα μάλιστα  σε όλες τις φάσεις της ζωής μας ..

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που εκνευρίστηκα με μικρότητες τύπου γειτονιάς  και κουτσομπολιού ανάμεσα σε άξιους αλλά και μη  άξιους ανθρώπους που επιτίθενται παραμονεύοντας στην γωνία μπας και αυτός που ζηλεύουν  ( γιατί μόνο ζήλεια  δείχνει  η συμπεριφορά τους ) υποπέσει σε αμαρτία - θαρρείς  και οι συνταγές   οι περισσότερες σχεδόν  σύγχρονες  συνταγές είναι προϊόν παρθενογένεσης -   ..

Ακόμα δεν είναι λίγες  οι στιγμές που έκλαψα βλέποντας  π.χ. ένα κουταλάκι  σκαλιστό ασημένιο  με κοκάλινη λαβή σε  φωτογραφίες φίλων..

Που γεύτηκα εξ αποστάσεως τρόπους μαγειρέματος  ξεχασμένους και άγνωστους για τους πολλούς  όπως τα γεμιστά της «Ζ όπως λέμε Ζαμπία»  στην κατσαρόλα ..

Που ένοιωσα στα χείλη μου και στο πρόσωπό μου την αρμύρα της θάλασσας το ιώδιο από φούσκες και την γλύκα  του αχινού από ιστολόγια που αρμενίζουν γράφοντας ιστορία χωρίς να το ξέρουν για την ζωή της θάλασσας που εξαφανίζεται..

Που εξεπλάγην ευχάριστα βλέποντας νεαρές μαμάδες – αν κρίνω απ τα μωρά τους – να ασχολούνται  με την μαγειρική με τόσο μεράκι..

Λίγες και οι στιγμές ,  αλλά  με  γέλιο και απορία για τις  πριβέ σελίδες .  

Καταλαβαίνω  πως κάποιος που θεωρεί τους άλλους ανεπιθύμητους στην παρέα θα φτιάξει ένα πριβέ μπλόγκ …αλλά  και στην μαγειρική?? 

Το βρίσκω αστείο αλλά και μικροπρεπές αν δεν είσαι επαγγελματίας μάγειρας και φοβάσαι μη σου πάρουν τις συνταγές σου..και βρούν κεφάλαιο ουάου, και ανοίξουν μαγαζί  ξανά ουάου, και πάει καλά το μαγαζί, -  με φπα 100% -    και ξανά ουάου στο τετράγωνο.

Δεν ξέρω αν θα συνεχιστεί η σελίδα μου… Ήδη το Γιουκαλίλι  σταμάτησε ..χωρίσαμε τα τσανάκια μας και σκέπτεται να συνεχίσει μόνο του χωρίς εμένα με αναδημοσιεύσεις που του αρέσουν..

Όπως και να χει καλά είναι μερικές φορές να κάνουμε τον απολογισμό μας κοιτώντας πίσω φέρνοντας στο μυαλό μας λεπτομέρειες που μπορεί να πλήγωσαν, άθελά μας

 ..Η ακόμα ζώντας ευχάριστες στιγμές  που ποτέ δεν δώσαμε σημασία .. 

Θα ανακαλύψουμε πως ναι τίποτα δεν είναι πια ίδιο αλλά κρύβει μια νοσταλγία εποχής , χρόνου, συγκυρίας,  που πήραμε , δώσαμε ,  όπως  ακριβώς ο επιβάτης στο γκισέ του σιδηρόδρομου που ταξιδεύει συνεχώς  πληρώνοντας το αντίτιμο του ταξειδιού του ( και το ταξείδι με έψιλον γιώτα )

Στην φωτογραφία  αν  κοιτάξεις προσεκτικά   υπάρχει το γλυκό , το αλμυρό  ,το καυτερό, το κόκκινο , το έντονο το ουδέτερο..Όπως  είναι όλα στη ζωή μας που ωστόσο θα πρέπει όλα να είναι σε αρμονία  ..

Υπενθύμιση συνταγής για τσάτνυ  εδώ 

Κουζινομηχανές οι γιαγιάδες μας ?

Και όμως είχαν !
Όπως είχαν και πολλά άλλα σκεύη που έκαναν την ζωή τους εύκολη..
Ενα τηγάνι π.χ. μεγάλο με λακουβίτσες γύρω -γύρω για τα τηγανιτά αυγά..
Ενα  πορσελάνινο αντικείμενο  που λειτουργούσε σαν καντήλι ενώ στην κορυφή υπήρχε μια μικρή  τσαγέρα  που διατηρούσε το γάλα του μωρού ζεστό  την νύχτα ..
Ενα οβάλ μαντεμένιο σκεύος σε μέγεθος σημερινού πυρέξ με σχάρα για να ψήνουν κάστανα ..
 Διάφορα βοηθήματα κουζίνας π.χ. για να βγάζουν τα κουκούτσια απ τα βύσσινα, μηχανές για να τρίβουν  αμύγδαλο ή τυρί ...  Παγωτομηχανή..
Μηχανές για κοπή κιμά και αλλάζοντας εξάρτημα που παράγγελναν στον φαναρτζή*  για πλάσιμο κουλουριών.. 
Εν Ακρωτηρίω ..τω σωτηρίω έτι (?)  1900...

Ξέρω , θα μου πείτε δεν ήταν  εύκολη η ζωή των παλιών νοικοκυρών και ιδίως στην ύπαιθρο..
Θα συμφωνήσω , αλλά θα προσθέσω πως αν κάνεις κάτι με αγάπη εκμηδενίζεται η κούραση..
Ακόμα και σήμερα ..στην εποχή μας .. 




Υ.Γ. Η μηχανή της φωτογραφίας  εδώ είναι όμοια με τις κουζινομηχανές των γιαγιάδων ..αλλά πρόσφατα αγορασμένη ..
Το πρώτο εξάρτημα από αριστερά προς δεξιά είναι για κοπή κρέατος , το μεσαίο χωνάκι παραγγελία  απ τον τελευταίο φαναρτζή της γειτονιάς για κουλούρια και το τρίτο πλαστικό για λουκάνικα..( αν μ έβλεπε η γιαγιά μου ότι φτιάχνω λουκάνικα ...σαν να τη βλέπω... δεν θα πίστευε στα μάτια της..τόσο άχρηστη ήμουν από τότε.. ) 

Καπουτσίνος ! μυρωδάτος , πικάντικος και λουλουδένιος

Αν παρεμπιπτόντως έχετε καλλιεργήσει καπουτσίνους μαζέψτε τα σποράκια του μαζί με λίγα κλειστά  λουλούδια του και φτιάξτε τουρσί.

Είναι πικάντικο , εύκολο και αλλού το χρησιμοποιούν  για να αντικαταστήσουν την κάπαρη που για μερικούς είναι δύσκολο να την βρουν.

Αυτή την εποχή οι καπουτσίνοι έχουν ανθίσει και είδη αρχίζουν να κάνουν και σπόρους.
Μαζέψτε τους τρυφερούς , πλύνετε τους και βάλτε τους σε ένα βαζάκι με αλάτι και ξύδι ..
Δεν είναι ανάγκη να γεμίσει ..Θα προσθέτετε κάθε τόσο , και στο τέλος του καλοκαιριού ήδη θα είναι γεμάτο ..

Αν λοιπόν σας αρέσουν  οι περίεργες και πικάντικες γεύσεις σας το προτείνω..και
μή φοβάστε..
Ο,τι περίεργο  σας προτείνω  , να ξέρετε ότι το έχω δοκιμάσει πρώτη εγώ.

Υ.Γ. Προσωπικά εγώ δεν μαζεύω μόνο τους τρυφερούς σπόρους αλλά και τους μεγαλύτερους .Το μούλτι  που χρησιμοποιώ  για να κάνω σάλτσες κάνει θαύματα  ..

Κι όμως δεν είναι περγαμότο..γμτ....

  Η συνωμοσία των εμβολιασμών , των μεταλλαγών ή της εύκολης καλλιέργειας? ..     

( Η και των λιπασμάτων?)

  Πολλές φορές εχω αναρωτηθεί αν είναι καλό που πρόλαβα  τις παλιές γεύσεις φρούτων και λαχανικών…   Γιατί όλοι οι "γηραιοί" γνωρίζουν ( και πόσο μάλλον εγώ ως  αιωνόβια  ελιά ) πως μύριζε παλιά  το πεπόνι , το αγγούρι , η ντομάτα , τα κεράσια , τα βερίκοκα , και πως τώρα. 

Το συμπέρασμά  σ αυτό  το αγωνιώδες ερώτημα μου είναι πως όχι…δεν είμαι ευτυχισμένη που γνώρισα και γεύτηκα όλα αυτά ..αφού με κάνει δυστυχισμένη η εξαφάνιση τους .. Μπορεί το να μη λέω και δόξα τω θεό που τα γνώρισα κι αυτά  να θεωρείται αχαριστία απ τον θεό αλλά έτσι είναι οι Ελιές..οι Αγριλιές.. και οι θεοί γνωρίζουν την αναποδιά τους.

 Πρίν  μερικά χρόνια είδα στους πάγκους της λαϊκής περγαμόντα.. Μου έκανε εντύπωση το χρώμα τους το σχήμα τους αλλά και το άρωμά τους..

Σκέφτηκα πρίν τα μυρίσω πως ίσως είναι μια άλλη ποικιλία  και χάρηκα που ήταν χοντρόφλουδα ..Οταν  τα μύρισα  και είδα πως αυτός είναι ένας άγνωστος καρπός αλλά όχι περγαμόντο εισέπραξα την  γνωστή προτροπή του  πωλητή :  Αντε κυρά μου στα πιάτα σου.. όταν τόλμησα να μιλήσω , 

που μ έκανε  να καταλάβω ακόμα μια φορά πως είχα να κάνω με έναν τύπο που ανήκε στο είδος των βαρβάτων αρσενικών οι οποίοι περήφανοι γι αυτά που κουβαλούν μέσα στα σκέλια τους αγνοούν ότι δεν είναι μόνο για μια δουλειά.. και υποχώρησα  αμίλητη.. 

Τα ίδια μου είπαν και νοικοκυρές όταν τις ρώτησα Η απορία με βασάνιζε και τελικά το πήρα απόφαση. Περγαμόντα ήταν.

Εγώ δεν θυμόμουν καλά, 

έπαθα αλτσχάιμερ, 

παναγιά μου τι θα κάνω, 

λίγα είναι τα ψωμιά μου ,  και πού και πού άκουγα μια φωνή να μου λέει:  Και όμως !!  Δεν είναι!! 

Αυτή η φωνή μ έκανε να μην το βάλω κάτω  και να συνεχίσω να ρωτάω μην δίνοντας σημασία αν με περνούσαν για τρελή.. Με τα χρόνια γίναμε αρκετοί αυτοί που επέμεναν πως αυτά δεν είναι περγαμόντα. Αυτά (τα παραγματικά ) είναι λεία , σχετικά ψιλόφλουδα  πιο μικρά από πορτοκάλι και κίτρινα όταν ωριμάσουν ..Για το χαρακτηριστικό άρωμά τους δεν θα πω τίποτα ..

Τις προάλλες μου έφερε απ τα ψεύτικα  περγαμόντα το Ρηνιώ καθώς και  ένα βαζάκι  απ το γλυκό που είχε φτιάξει..

Έμεινα μ ανοιχτό το στόμα , έτοιμη να αναθεωρήσω, έτοιμη να υποτροπιάσω..

 – Μα ναι είναι περγαμόντο το γλυκό σου!!  Μ  αυτά εδώ τα έφτιαξες ?? 

– Ναι μου λέει με χαμόγελο.. 

– Δηλαδή  είχαμε κάνει όλοι λάθος?? Είναι πραγματικά περγαμόντα?

 -  Χα χα!!   Όχι!!   Έβαλα εσάνς περγαμόντου στο γλυκό μου…

Περιμένοντας μέσα στην κατσαρόλα για το δεύτερο  βράσιμο - τελείωμα του..Κάνω πως δεν το βλέπω... ( και όμως..ήταν το αγαπημένο μου γλυκό )

Το γλυκό με τους καρπούς  μου  χάρισε το έφτιαξα χωρίς κέφι και ενθουσιασμό ίσα ίσα  για να μην χαλάσουν αφού ήταν δώρο..

Φωτογραφία δεν τα έβγαλα για να μην συμβάλω κι εγώ στο χάλι που υπάρχει στις εικόνες της Google .

Mια φίλη απ το Κορωπί μου είπε πως εκεί υπάρχουν πραγματικές  Περγαμοντιές και να πάω του χρόνου…

Σκέφτηκα πως ευτυχώς ..υπάρχουν ακόμα ..αλλά ως πότε?

Υ.Γ. Γνώρισα  μέσα απ τις φωτογραφίες και τα περγαμόντα των επτανησίων..σαν φράπες  που φάνηκαν αλλά μπορεί να είναι μια άλλη ποικιλία και μόνο αν τα μυρίσω θα έχω άποψη.. 

Αυτοί φημίζονται για το μεράκι τους…δεν θα ήξεραν ποια είναι τα πραγματικά?

Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη.. υποχώρησα στον πειρασμό

Η υπομονή σε μερικούς έχει και τα όριά της .. 

Δεν θυμάμαι πόσες φορές διάβασα πως η κρέμα λεμονιού – βουτύρου είναι τόσο όμορφη που ενώ κρατάει το πολύ δύο εβδομάδες μέσα στο ψυγείο, 

εσένα δεν  θα προλάβει γιατί θα σου τελειώσει  σε μερικές μέρες.. 

Είπα λοιπόν να την φτιάξω όχι μόνο επειδή είμαι και λαίμαργη  και περίεργη σε νέες γεύσεις αλλά το πιο σοβαρό (χα !)  επειδή διανύουμε το διάστημα αυτό στο οποίο τον πλανήτη καθώς και τα ελληνικά ΜΜΕ  έχει πιάσει ένα αμόκ με το βασιλικό μωρό της Αγγλίας  και η κρέμα τούτη είναι από τας Εγγλεζίας.. 

Φτιάχνοντας την με λεμόνια και αυγά Μυτιληνιά  που μου έφερε το Ρηνιώ μαζί με καμια δεκαριά περγαμόντα… ( για τα οποία έχω πολλά να πω αλλά σε άλλη στιγμή..) 

σκεπτόμουν πως τι καλά που δεν είμαι κυβέρνηση και μπορώ να φτιάχνω ότι θέλω στην κουζίνα μου χωρίς να τρέχω να ρωτάω αφεντικά για ψύλλου πήδημα όπως αυτή ..

Εύκολη και με λίγα υλικά αλλά ακόμα δεν μπορώ να σας πω αν είναι τόσο όμορφη αν δεν την δοκιμάσω  σε όλες τις εκδοχές της όταν πρώτα κρυώσει..αύριο δηλαδή ..

Τα υλικά της

4 αυγά 1/3 του φλιτζανιού του τσαγιού ζάχαρη ( έβαλα λίγο περισσότερη ) 

το ξύσμα ενός μεγάλου λεμονιού  

μισό φλιτζάνι χυμό λεμονιού 

και τέσσερις κουταλιές σούπας βούτυρο .

Χτυπάμε καλά με μίξερ χεριού τα αυγά , την ζάχαρη και το ξύσμα μέχρι να αφρατέψουν και να αλλάξουν χρώμα. 

Ρίχνουμε μετά το βούτυρο και τον χυμό λεμονιού και το βάζουμε σε μπαίν - μαρί ανακατεύοντάς το συνέχεια με το μίξερ στο χαμηλό μέχρι να πήξει. 

Κλείνουμε το μάτι της κουζίνας και συνεχίζουμε να το χτυπάμε για ένα λεπτό..

Η  lemon curd

Το βάζουμε σε βάζα το σκεπάζουμε με μεμβράνη ή αντικολλητικό χαρτί για να μην κάνει κρούστα όσο κρυώνει , και μετά σκεπάζουμε με τα καπάκια τους και τα βάζουμε στο ψυγείο. 

Λένε πως τρώγεται με κουλουράκια , μπισκοτάκια, ψωμί, φρυγανιά, μπαίνει σε μικρά ταρτάκια… τι να πώ …δεν ξέρω…

Η αλήθεια πάντως είναι πως όταν έγλυψα στο τέλος την κατσαρόλα μου ψιλοάρεσε…

Για όλες τις Ιόλες του κόσμου

Που γι αυτές κάνουμε τα πάντα ..

Που αγωνιούμε, 

που χαιρόμαστε , 

που καμαρώνουμε .. 

Γι αυτές τις Ιόλες που το χαμόγελό τους είναι για μας πηγή ζωής ..

Που για να είναι μόνιμο αυτό  το χαμόγελο στα χείλη τους κάνουμε σε προσωπικό επίπεδο τις μεγαλύτερες θυσίες .. 

Θυσίες χωρίς την σκέψη του δεν μπορώ..δεν θα τα καταφέρω.. 

Την Ιόλη της φωτογραφίας δεν ξέρω πως την λένε .. 

Το γέλιο της μας προσφέρει - εκτός όλων των παραπάνω - τον λόγο της ύπαρξής μας …με πολλές έννοιες  ..

και με το χεράκι της μας δείχνει πως η γλύκα της ζωής είναι περίτεχνη, πολύπλευρη , θέλει μαστοριά,  τόλμη και φαντασία.  

Διάλεξα την φωτογραφία της, σήμερα, την πρώτη του Μάη, ως πανό αγώνα, αφήνοντας κατά μέρος τις μνήμες και αρνούμενη να διαδηλώσω γι αυτές, από σεβασμό στο ελάχιστο ίχνος  ντροπής που μου έχει μείνει ακόμα.. 

αφού δεν στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, 

αφού δεν έκανα βήμα μπροστά από εκείνη την ματωμένη Πρωτομαγιά  

και αφού την κατάντησα κι αυτήν μια ακόμα παγκόσμια μέρα αγνοώντας πως το χαμόγελο οποιασδήποτε Ιόλης πρέπει να μείνει στα χείλη της  πάση θυσία ακόμα και όταν εγώ θα έχω φύγει .. 

Σ αυτό το χαμόγελο που δεν το περιφρούρησα, 

που το άφησα χωρίς τείχη, 

χωρίς κόκκινες γραμμές, ως θαυμαστής του τώρα, του σήμερα  και του έχει ο θεός..  

Ούτε στεφάνια από λουλούδια λοιπόν από μένα σήμερα σεβόμενη εκείνη την πρωτομαγιά αλλά ούτε και ιαχές και μεγάλα λόγια που φαντάζουν κενά  στις μέρες μας..  

μέρες,  που τίποτα δεν κάνουμε έτσι ώστε να δώσουμε την πραγματική Ελπίδα  στις Ιόλες όλου του κόσμου..

Το λινκ σας παραπέμπει σε κάτι όμορφο, έξυπνο και γλυκό  http://laxtaristessyntages.blogspot.gr/2015/04/zebra-cake.html…

Καλή Πρωτομαγιά..

(2) Ιόλη το παμφάγο

Και μανιτάρια ωμά έτρωγε ..Και μετά έτρωγε ένα χέρι γερό ξύλο..
Γιατί εκείνη την εποχή για  να φάς ωμούς αμανίτες έπρεπε να ήσουν μάγισσα ..
Μέχρι που μεγάλωσε και πήρε το αίμα της πίσω...

Ωραιότατη σαλάτα με ωμά λευκά μανιτάρια , με λάδι και λεμόνι και πασπαλισμένη με μαιντανό (εδώ με κάρδαμο)
Αν σας αρέσει η μυρωδιά  του βρεγμένου χώματος και του δάσους δοκιμάστε την
Είναι η μόνη σαλάτα που μπορείς να την φτιάξεις  να την αλατίσεις  να της βάλεις τα λαδολέμονά της και να την βάλεις στο ψυγείο..

ΙΟΛΗ 2

Με τη συνήθεια που είχε να δοκιμάζει ότι έβρισκε μπροστά της πολλές ήταν οι φορές που τρομοκρατούσε τους άλλους και τους έκανε να τρέχουν. Βέβαια κι’ αυτή αντιμετώπιζε τις συνέπειες που αρκετές φορές ήταν και οδυνηρές όπως τότε που έπρεπε να της κάνουν ενέσεις λόγω του σταφυλόκοκκου που έπαθε.

Το ποιο μεγάλο κάζο όμως το έπαθε όταν είχε πάει μια μέρα στο φράχτη της αυλής και κατά τη συνήθεια της άρχισε να δοκιμάζει και να ρουφά το μέλι απ’ τα κόκκινα λουλουδάκια του.

Μέσα στο σπίτι έπιναν τον καφέ τους δυο τρεις γυναίκες μαζί με τη γιαγιά και τη μητέρα της και η Ιόλη περίμενε πότε θα ανάψει η κουβέντα τους για κάποιο θέμα κι’ όταν αυτό έγινε  και κανείς δεν της έδινε σημασία ψιθυρίζει σιγά –σιγά :

-Εγώ πάω μια βόλτα.

Κανένας δεν την άκουσε.

-Εγώ τώρα θα πάω στην αυλή. 

- Πάω στις κουκουναριές.. σας λέω..

Σημασία από κανέναν, κι’ επειδή αυτό περίμενε, με ήσυχη τη συνείδησή της ότι το είπε, έτρεξε στην άκρη της αυλής που ήταν ο φράχτης.

Όπως ρούφαγε τα μικρά λουλουδάκια έμπλεξε το πόδι της σε μια ρίζα που εξείχε απ’ το χώμα. Πήρε ένα ξύλο και σκάλισε γύρω-γύρω μέχρι που είδε ότι η ρίζα δεν ήταν ρίζα αλλά κάτι μεταλλικό .

Με τη φαντασία της να οργιάζει νομίζοντας πως βρήκε κάποιο θησαυρό άρχισε να σκάβει ποιο γρήγορα, βλέποντας τον εαυτό της να κρατά το κουτί του θησαυρού και να το δείχνει περήφανα στους μεγάλους που θα την δέχονταν με θαυμασμό. ( Ψωνάρα από τα γεννοφάσκια της..)

Ξαφνικά ο Μάξ, το σκυλί τους, όρμισε αγριεμένος κατά πάνω της γαβγίζοντας δυνατά όπως γάβγιζε στους ξένους, της έδειχνε τα δόντια του και έτρεχε πάνω-κάτω χωρίς να πλησιάζει πολύ κοντά αλλά από κάποια απόσταση και αυτό ήταν που έκανε την Ιόλη να μη φοβηθεί και να συνεχίσει το έργο της, ποιο γρήγορα αφού τώρα υπήρχε φόβος να την τσακώσουν απ’ τις φωνές του σκυλιού. 

Μ’ αυτή την ανησυχία, με τα γαβγίσματα, και με τη λαχτάρα της ανακάλυψης δεν πήρε είδηση τον κηπουρό που έτρεχε πηδώντας ανάμεσα απ’ τις βραγιές των λαχανικών ,γρήγορα σχεδόν με τα πόδια να ακουμπάνε στην πλάτη του, και τρόμαξε ‘όταν αυτός την άρπαξε παραμάσχαλα κουβαλώντας την στο σπίτι ενώ αυτή ούρλιαζε κλωτσώντας με τα πόδια της τον αέρα.

Στο σπίτι αναστατώθηκαν όλοι, ο Μάξ έκλαιγε με ουρλιαχτά κι’ αυτήν την έστειλαν άρον-άρον στο δωμάτιο της όπως εκείνη τη φορά που την έπιασαν να δοκιμάζει σταφύλια απ’ το αμπέλι που μόλις το είχαν ραντίσει με κάποιο  φάρμακο. Εκείνη τη φορά μάλιστα η γιαγιά της κλαίγοντας της είπε πως μπορούσε να πεθάνει, και την έβαλε να ορκιστεί ότι δεν θα το ξανακάνει.

Μόλις θυμήθηκε αυτό το περιστατικό κρύος ιδρώτας την έκοψε…αν τα λουλούδια του φράχτη ήταν ραντισμένα; Και τι φασαρία ήταν αυτή κάτω μήπως θα καλούσαν γιατρό; Και γιατί αργούσε τόσο δεν του είπαν πόσο επικίνδυνη ήταν η κατάστασή της;

Η κοιλιά της άρχισε να πονάει φοβερά, ήταν σίγουρο ότι είχε δηλητηριαστεί όπως ήταν σίγουρο ότι ο γιατρός δεν θα την προλάβαινε και θα πέθαινε….εκεί πάνω στο κρεβάτι της μόνη και αβοήθητη.

Μα καλά ούτε η γιαγιά της να μην έρθει κοντά της; Αναρωτήθηκε με παράπονο αλλά αμέσως έδωσε την απάντηση μόνη της. 

Ήξερε πώς η γιαγιά της σε κάθε δύσκολη στιγμή έτρεχε στα εικονίσματά της και έκανε την προσευχή της. Άλλο ένα στοιχείο ότι τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά.

Όπως ήταν κουλουριασμένη και κουκουλωμένη μέχρι το κεφάλι με τις κουβέρτες νόμισε πως άκουσε βήματα κάτω στην αυλή . Η καρδιά της όμως χτυπούσε τόσο δυνατά που δε ήταν σίγουρη αν κάποιος καινούργιος είχε έρθει.  

Παρά όλα αυτά η περιέργεια την έκανε να συρθεί στο χαγιάτι και να χώσει το κεφάλι της  μέσα απ’ τα κάγκελα της σκάλας για να δει ότι στο σπίτι είχε έρθει ο κ. ενωματάρχης . 

Ε!! αυτό πια πήγαινε πολύ και προς στιγμή η Ιόλη έγινε έξω φρενών. Εκείνη να πεθαίνει και να της φέρνουν την αστυνομία!!!!

Δεν ήταν δα και πολλές οι μέρες που σχολίαζαν ειρωνικά μια γειτόνισσα που με το παραμικρό απειλούσε τους πάντες ότι θα τους φέρει την αστυνομία για ψύλλου πήδημα. Και τώρα , ορίστε τα χάλια τους. 

Τα συναισθήματα της άλλαζαν από στιγμή σε στιγμή μέχρι που σταθεροποιήθηκαν σε μια κατάσταση που πολλές φορές την είχε δει στη γιαγιά της όταν ένοιωθε αδικημένη και απογοητευμένη απ’ τους ανθρώπους.

Έτσι πήρε ένα στωικό ύφος και κουνώντας το κεφάλι της πέρα δώθε άρχισε να μονολογεί διάφορα όπως: 

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα, 

σπίτι μου σπιτάκι μου  φτωχοκαλυβάκι μου, 

τα στερνά τιμούν τα πρώτα, 

κι’ όλα τα αποφθέγματα που είχε ακούσει, που βέβαια δεν ταίριαζαν με την περίπτωση αλλά η Ιόλη δεν το ήξερε , όπως όμως και να ήταν, τι σημασία είχε αφού ότι έλεγε την ανακούφιζε;

   Ο κύριος ενωματάρχης αφού πήγε στον τόπο του εγκλήματος με μερικούς άλλους σκάψανε προσεκτικά , μετά έβγαλαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης και μετά ένα αυγουλοειδές αντικείμενο με οριζόντιες και κάθετες εγκοπές το οποίο πήραν μαζί τους; 

Η Ιόλη δεν μπόρεσε να δει καλά απ’ το παράθυρο του δωματίου της αλλά κάτι της έλεγε ότι δεν έφταιγαν τελικά τα λουλούδια που ρουφούσε το μέλι τους.

Όταν τη θυμήθηκαν είχε αρχίσει να την παίρνει ο ύπνος.

Την σήκωσαν στην αγκαλιά τους και με γέλια και χάδια την κατέβασαν κάτω όπου ένα γνωμικό κυριαρχούσε στα στόματα όλων: Τέλος καλό ,όλα καλά. 

Η Ιόλη σαν χαμένη τους παρακολουθούσε όλους και το μόνο που έμεινε στο μυαλό της ήταν ότι η ρίζα που σκάλιζε η μάλλον το σιδερένιο κουτί που ανακάλυψε δεν ήταν θησαυρός αλλά μια σκουριασμένη και ευτυχώς άχρηστη χειροβομβίδα που είχε ξεμείνει απ’ τον πόλεμο όπως άκουσε να λένε. ……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………