Μνήμες και γεύσεις ( Σουγάνια Μυτιλήνης )

 

Κάθε χρόνο , μια βδομάδα πριν των Ταξιαρχών, το είχε τάμα η θειά μου να έρχεται  με τα πόδια απ τη χώρα στο Καγιάνι και να καθαρίζει τους τεράστιους πολυελαίους της εκκλησίας μας και να γυαλίζει τα μανουάλια .

Τι τάμα ? είχα ρωτήσει κάποτε την γιαγιά μου . Για την Νέλλη μου απάντησε κοφτά και έκοψε την συζήτηση . Λούτσα την κάνανε την εκκλησία , αυτή και οι πρόθυμες "εθελόντριες" του χωριού, και ευτυχώς που η γιαγιά μου δεν συμμετείχε με την δικαιολογία πως πονάγανε τα πόδια της λόγω ηλικίας . 

Μπορεί πράγματι να ήταν έτσι , όμως εγώ ένοιωθα μια τρελή χαρά , και μάλιστα χωρίς να ξέρω τον λόγο , που δεν έπερνε μέρος στο τάμα όχι τόσο για την θειά μου όσο για τις υπόλοιπες που την αντιμετώπιζαν με δουλικότητα . 

Δουλικότητα !Τότε δεν γνώριζα την αυτή την  λέξη ...αργότερα μπόρεσα να  την συνειδητοποιήσω , και η φανερή εμπάθειά μου σε τέτοιες συμπεριφορές με έκανε αντιπαθητική στους άλλους .

Τις μέρες αυτές γινόταν και η Ιερή Αγρυπνία εν όψη του εορτασμού του Ταξιάρχη. Τότε η εκκλησία γέμιζε από κόσμο φερμένο σχεδόν απ όλη την Μυτιλήνη , ίσως και τις γύρω περιοχές .

Η εκκλησιά μας άστραφτε και στο δάπεδο είχαν βάλει ξύλινα  "καφάσια" απ την μια άκρη μέχρι την άλλη. 

Σε όλη την διάρκεια του πρώτου μέρους της αγρυπνιάς  κοιμόμουν κάτω απ το στασίδι της γιαγιάς μου στο οποίο χωρούσα λόγω ηλικίας . Οι ψαλμωδίες ακουγόταν σαν σε όνειρο μέχρι που ο ήχος τους σταματούσε και άρχιζε ένα περίεργο  μουρμουρητό και ένα παράξενο πήγαιν έλα , αλλά κυρίως μυρωδιές φαγητών . Τότε ξυπνούσα και πεταγόμουν πάνω. 

Ολος ο κόσμος είχε χωριστεί σε παρέες και είχαν στρώσει κουβέρτες και τραπεζομάντηλα πάνω στα καφασωτά , είχαν ανοίξει τις καστανιές τους και έτρωγαν. Η γιαγιά μου ήταν αντίθετη μ αυτό που γινόταν και την άκουγα συχνά να το συζητά με τις φιλενάδες της . 

Μέχρι εδώ σας περιγράφω τις μνήμες και λογικά θα αναρωτιέστε για τις γεύσεις. 

• Μια απ την πρώτες μου εμπειρίες σ αυτό το φαγοποτι , ήταν η εικόνα μιας γυναίκας που είχε στρωθεί κοντά μας και την έβλεπα να τρώει . Δεν ξέρω τι έτρωγε , αλλά το πρόσωπό της έμοιαζε με το πρόσωπο ένος παιχνιδιού μου. Ηταν ένα λαστιχένιο πιθηκάκι , που ζουλώντας ένα πουάρ με το οποίο ήταν συνδεδεμένο Άνοιγε τα χέρια του και τέντωνε τα πόδια του . Δεν μπορούσα λοιπόν να ξεκολλήσω τα μάτια μου απ αυτήν τη γυναίκα μέχρι που με πήρε είδηση και λέει στη γιαγιά μου 
• -Καλέ !!  Το παιδί πεινάει !!
• 
  
• Η γιαγιά μου ντράπηκε για την γαϊδουριά μου και με αγριοκοίταξε νομίζοντας πως κοίταγα την άλλη στο στόμα , ενώ με είχε ταϊσει πριν πάμε στην εκκλησία . Η κυρία ήρθε κοντά μου και μου πρόσφερε ένα ντολμά απ αυτούς που έτρωγε . Γύρισα το πρόσωπό μου απ αλλού αρνούμενη να το δεχτώ. Πάρ το μου λέει η γιαγιά μου , αφού στο προσφέρουν και πες ευχαριστώ.. Η μυρωδιά του φαγητού δεν μου άφησε περιθώρια άλλης αντίστασης . Μου το ταΐσαν ....... και βρέθηκα στον Παράδεισο .. Η Γαρυφαλλιά επειδή γνώριζε τις αντιδράσεις μου χαμογέλασε και είπε πως αφού μου άρεσε αυτό το φαγητό θα φροντίσει να μου το φτιάχνει που και που.. 
• Ετσι μπήκαν στην ζωή μου τα σουγάνια . Σε ένα  διάλειμμα της αγρυπνίας τις παραμονές του εορτασμού του Ταξιάρχη.. 
• 
  
• Η συνταγή είναι πασίγνωστη σε όλη σχεδόν την Ελλάδα . Μόνο που δεν υπάρχουν πια τα κατάλληλα κρεμμύδια τα οποία ήταν μακρόστενα . Τώρα τα λένε Shallot και είναι δύσκολο να βρεθούν ...κι αν βρεθούν , κύριος είδε πόσο θα κάνουν.. 

Μπέργκερ . Το "πακέτο" του καύσωνα.

 

Γιατί πακέτο το λες όταν σου ζητηθεί να ψήσεις μπιφτέκια  για μπέργκερ στην βεράντα εν μέσω καύσωνα. 

Ασε που μετά θέλει και καλό καθάρισμα η ψησταριά αν έχεις την ιδιοτροπία να την αποθηκεύεις μετά στην συσκευασία της . Θα μου πείς τώρα φτιάξε τα στο γκρίλ ! 

Γιατί ? Το γκρίλ είναι δροσερό ?? Και στο γκρίλ και στο τηγάνι να τα ψήσω , εκτός της ζέστης θα μυρίσει και όλο το σπίτι ! Βλέπεις ορισμένες κουζίνες έχουν πάσο  που μόνο πιάτα δεν περνάς από κει . Ολα τα άλλα όπως τσίκνα και μυρωδιές περνάνε από μόνα τους .

Οπότε έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος για να αποφευχθούν όλα τα παραπάνω ., και νομίζω πως τον βρήκα . Εξ άλλου όπως έχω ξαναπεί οι τρόποι διευκόλυνσης δεν είναι προτέρημα των έξυπνων , αλλά και των τεμπέληδων - όπως εγώ π.χ. -

 Αρχικά έκοψα τα λαχανικά μου σε φέτες , τα έβαλα στην σειρά , τα αλατοπιπέρωσα έριξα μερικές σταγόνες λάδι, ξάπλωσα από πάνω τα μπιφτέκια κατευθείαν απ την κατάψυξη και τα τύλιξα πακέτο πρώτα σε αντικολλητικό χαρτί και μετά σε αλουμινόχαρτο . Έτοιμα ! 

Τα έβαλα στο αρχαίο μου σχαροτήγανο που δεν το πετάω γιατί είναι βαρύ σε σχέση με τα νέα που κυκλοφορούν και τα άφησα για λίγο στο μάτι της κουζίνας στο φούλ απ τη μια κι απ την άλλη , μετά χαμήλωσα πολύ  την ένταση και τα " ξέχασα " .

Σε κανένα μισάωρο άρχισα να ετοιμάζω τα ψωμάκια μου . Τα έκοψα και τα έβαλα στην ίδια γκριλιέρα με την κομμένη τους πλευρά να ψήνεται πρώτη. Όταν ρόδισαν τα αναποδογύρισα γρήγορα βάζοντας  μια φέτα τυρί στην ψημένη μεριά . Στην βάση τους δλδ . 

Το τυρί θα το έβαζα ανάμεσα στο μπέργκερ , αν είχα πρασινάδα να βάλω στην βάση έτσι ώστε να μην μουλιάσει απ τα ζουμιά , τις σάλτσες και τις μαγιονέζες .. Ούτε ένα "πράσινο φύλλο " όμως δεν είχα στο ψυγείο , αλλά και το τυρί έκανε την δουλειά του. 

Στο καπάκι του ψωμιού έβαλα μαγιονέζα αποφεύγοντας την κέτσαπ όχι όμως και την καυτερή μου μαρμελάδα  από πιπεριές που φτιάχνουμε ταμπάσκο. 

Από κεί και πέρα έπρεπε να τα συναρμολογήσω όλα, και έτοιμα .. Και η κουζίνα καθαρή και το σχαροτήγανο και το σπίτι δεν μύρισε ! 

Όλα παρέμειναν τα ίδια . Και ο καύσωνας βέβαια! 

Σ.Σ. Το τυρί που έβαλα ήταν έμενταλ γιατί τα άλλα κίτρινα τυριά γλυκίζουν για την δική μου γεύση . 

Και η παγωμένη μπύρα που ήπιαμε ήταν Καϊζερ για τον ίδιο λόγο με το τυρί .. Είναι πικρή ..

Τα μέταλλά μου και οι ηλεκτρολύτες μου

 

Χρειαζόταν να πάω δυό φορές στο νοσοκομείο για να μάθω τι είναι οι ηλεκτρολύτες και τις επιπτώσεις που έχει ο οργανισμός μας απ την απώλειά τους . 

Και τις δυό φορές μου έβαλαν ορό με διάφορα φάρμακα μέσα και η αλήθεια είναι ότι πονούσα κατα την διάρκεια του ορού όπως θα πονούσε κάποιος όταν του έκαναν ένεση σιδήρου. 

Όπως και να το κάνουμε για μένα ήταν χάσιμο χρόνου μέχρι να τελειώσει ο ορός αφού πάντα το περιστατικό της αδιαθεσίας μου συνέβαινε στην δουλειά μου στην οποία έπρεπε να επιστρέψω αμέσως. Έκανα μια πολύ κουραστική δουλειά σε πολύ ζεστό περιβάλλον . Ο ιδρώτας που έχυνα ήταν απίστευτος και από ένα σημείο και μετά όσο νερό και να έπινα δεν συνερχόμουν με τίποτα απο την έντονη αδιαθεσία που ένοιωθα με τάσεις λιποθυμίας , πονοκέφαλο , αδυναμία , κρύο ιδρώτα επίσης  πόδια και χέρια θαρρείς από ζελέ. 

Τα ισοτονικά ποτά που έμαθα να πίνω σε τέτοιες καταστάσεις όπως   Lucozade  και Gatorade με βοηθούσαν μέχρι που έμαθα να φτιάχνω το δικό μου ενεργειακό ποτό την συνταγή την οποία γράφω παρακάτω. Θα ήθελα να σημειώσω πως αυτά τα ποτά δεν τα πίνουμε για ψύλλου πήδημα - αφού τα πολύ υψηλά καθώς και τα πολύ χαμηλά επίπεδα ηλεκτρολυτών, αυξάνουν τον κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών για την υγεία -  παρά μόνο όταν έχουμε έντονη σωματική δραστηριότητα π.χ. γυμναστική, ή βαριά δουλειά, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις που ο άνθρωπος χάνει σωματικά υγρά .

Για το δικό μου ποτό ( και όποτε μου χρειαστεί ) χρησιμοποιώ : 

1/4 του κουταλιού του γλυκού αλάτι 

1/4 του κουταλιού του γλυκού σόδα, 

το χυμό από 1/2 φλιτζάνι πορτοκάλι και 

2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη και όλα αυτά ,

τα ανακατεύουμε καλά σε 1 λίτρο νερού.

Και εννοείται πως πρέπει να μιλήσουμε στον γιατρό μας για τα μέταλλα και τους ηλεκτρολύτες μας αν έχουμε εμπειρίες σαν την δική μου ( μερικές φορές οι γιατροί δεν μας ρωτούν τι δουλειά κάνουμε , αλλά ούτε κι εμείς έχουμε απορίες ώστε να μας κατατοπίσουν)   

  

Χουρμάδες ξηροί γλυκό του κουταλιού

 

Δεν το λες και εξυπνάδα βέβαια να φτιάξεις τον ξηρό χουρμά γλυκό του κουταλιού  αφού από μόνος του είναι σκέτη ζάχαρη, και το μόνο που θα καταφέρεις είναι να παρουσιάσεις έναν μαλακό  χουρμά που στάζει ζάχαρη . Όμως είναι αλλιώς να προσφέρεις στον άλλον ένα παραδοσιακό κέρασμα όπως είναι το γλυκό του κουταλιού στον δίσκο με ένα ποτήρι παγωμένο νερό, παρα να του βάλεις μπροστά του ένα μπολάκι με χουρμάδες και να του πείς : Φάε έναν χουρμά ..

Ας μιλήσουμε όμως για την συνταγή.

Θα πρέπει να προσέξουμε την ζάχαρη που θα βάλουμε και την ώρα που θα το βράσουμε . 

Δεν χρειάζεται ούτε πολύ ζάχαρη , ούτε και πολύ βράσιμο , πρώτον γιατί το σιρόπι δένει γρήγορα λόγω της γλυκύτητας του φρούτου και δεύτερον αν βράσει περισσότερο θα σκουρύνει πολύ. 

Τα υλικά που θα χρειαστούμε είναι 

1 κιλό και 280 γραμ. χουρμάδες ξηροί  ( καλύτερα όχι "βασιλικοί " 

800 γραμ. ζάχαρη 

1 1/2 φλυτζάνι τσαγιού νερό 

1κομμάτι κανέλλας  δυο - τρία γαρύφαλλα ολόκληρα ( εγώ δεν έβαλα )

2 κουταλάκια χυμός λεμονιού  και αμυγδαλόψιχα ασπρισμένη .

Βάζουμε τους χουρμάδες σε κρύο νερό για περίπου τρείς ώρες . Μετά με προσοχή βγάζουμε το κουκούτσι με ένα χοντρό καλαμάκι ή τσοπ στικ , και στη θέση του βάζουμε ένα αμύγδαλο. Βράζουμε το νερό , τη ζάχαρη και τα μυρωδικά για δύο λεπτά και μετά ρίχνουμε τους χουρμάδες τους οποίους βράζουμε σε δυνατή φωτιά . Ξαφρίζουμε και όταν δέσει το γλυκό ρίχνουμε το λεμόνι αφήνοντας να πάρει μια βράση . 

Ξαναλέμε πως το γλυκό δένει σχεδόν αμέσως . 

Η συνταγή λέει πως ρίχνουμε τους χουρμάδες όπως είναι. Εγώ όμως όταν τους βγάλω απ το νερό τους ξεφλουδίζω ..όσοι ξεφλουδίζονται φυσικά . 

Μόλις μισοκρυώσει το βάζουμε στο βάζο .

ΣΣ. Οι βασιλικοί χουρμάδες γίνονται δύσκολα γιατί λιώνουν εύκολα και δεν θα έχουν τόσο καλή εμφάνιση . Ο παραπάνω είναι βασιλικοί και με δυσκόλεψαν . Στην φωτογραφία που ακολουθεί είναι μικροί χουρμάδες πολύ διαφορετικοί στην παρασκευή τους , στο χρώμα και στην υφή.

 

  

Αποξηραμένα φρούτα ( λωτοί ) με την μέθοδο hoshigaki

 

Μ αυτήν τη μέθοδο οι Κινέζοι αποξηραίνουν τους λωτούς κρεμώντας στους στο αέρα μετά από την αποφλοίωσή τους με λεπτό μαχαιράκι , που στην συνέχεια μέσα στις 60 ημέρες περίπου που θα είναι έτοιμο το φρούτο το ζουλάνε απαλά κάθε μέρα ( με προσοχή να μην σκιστεί) , ώστε να σπάσει μέσα η σάρκα του και να απελευθερωθούν τα σάκχαρά του . Το ζούληγμα αυτό το ονομάζουν μασάζ . Συγχρόνως , τα φλούδια του δεν τα πετάνε αλλά τα αποξηραίνουν στον ήλιο γιατί αργότερα θα τους χρειαστούν. 

Τα κρεμάνε σε σκιερό μέρος που το χτυπάει αέρας και φροντίζουν να μην υπάρχει υγρασία για να μη μουχλιάσουν . Τονίζουν πως προσέχουμε πως θα πιάνουμε το φρούτο στην διαδικασία αποξήρανσης με καθαρά χέρια και μερικοί λένε πως όταν τα καθαρίσουμε απ τα φλούδια τους στην αρχική φάση να τα βουτήξουμε για ένα - δύο δευτερόλεπτα σε βραστό νερό για απολύμανση . Τα φρούτα που θα αποξηράνουμε μ αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να έχουν πάρει το τελικό τους χρώμα , αλλά να μην έχουν ωριμάσει . Προτείνουν πως τα μεγάλα στρογγυλά φρούτα είναι καλύτερα γι αυτήν τη δουλειά, απ τα μικρά πλακέ που βρίσκουμε στην αγορά. 

Αγόρασα λωτούς όχι στην κατάλληλη εποχή αλλά λίγο αργότερα και ετσι παιδεύτηκα με τον καιρό αφού είχαν αρχίσει οι υγρασίες , αλλά είχα υπόψιν μου ότι κάνω δοκιμές και ίσως να μην τα καταφέρω. Τα κατάφερα ?? Και ναι και όχι . Αρκετά μου μούχλιασαν , δεν τα συμπεριφέρθηκα όπως έπρεπε αφού κρεμώντας τα στον αέρα , ανακάλυπτα νέες πληροφορίες απ το διαδίκτυο που έπρεπε ή δεν έπρεπε να είχα κάνει . Π.χ. όταν τα κρεμάσουμε δεν τα ακουμπάμε καθόλου την πρώτη εβδομάδα ή και την δεύτερη , μέχρι να στεγνώσουν απ έξω και να κάνουν ένα περίβλημα σαν μια άλλη φλούδα. Αυτό βοηθάει να μην κάνουν αμέσως ρυτίδες οι οποίες θα κρατήσουν υγρασία στις εσοχές τους που θα δημιουργήσει  μούχλα . 

Να σημειώσω εδώ πως δεν γράφω την διαδικασία  για κανέναν άλλον παίρνοντας τον στον λαιμό μου απλά κρατώ σημειώσεις απ την εμπειρία μου για να θυμηθώ του χρόνου που θα ξαναφτιάξω πάλι - πιστεύοντας με τον σωστό τρόπο -. 

Και θα τα ξαναφτιάξω γιατί όντως είχε μεγάλο ενδιαφέρον η γεύση τους και η υφή τους αλλά κυρίως η ικανοποίηση πως έφτιαξες κάτι παραδοσιακό χιλιάδων χρόνων μιας μακρινής χώρας  .Μελωμένα , αρωματικά, γλυκά σαν χουρμάς. 

Να μην ξεχάσω να πω , πως όταν περάσουν οι ημέρες και είναι έτοιμα τα φρούτα μας , τα βάζουμε σε ένα ξύλινο κουτί , γυάλινο ή πήλινο  πατικωμένα σε στρώσεις που ανάμεσά τους βάζουμε τα φλούδια τους τα οποία είχαμε αποξηράνει στην αρχή. 

Αν ωστόσο μου μοιάζετε και τολμάτε να δοκιμάζετε , όταν τα φτιάξετε, φτιάξτε τα τον Οκτώβριο και όχι τέλη Νοεμβρίου όπως εγώ. 

Και όμως ! Είναι να μην σου γίνει εμμονή κάτι. 

Συνεχίζω να φτιάχνω ακόμα και σήμερα 7/2/2022 ! Πήρα είδηση πως οι λωτοί κυκλοφορούν ακόμα στα μανάβικα . Αυτή τη φορά πήρα όλα τα μέτρα .. Αποστείρωση σε βραστό νερό για δευτερόλεπτα , γάντια για όποτε τα ακουμπάω , μεταφορά στο δωμάτιο το βράδυ και ανεμιστήρας αν υπάρχει αυξημένη υγρασία . 

Αγριοράπανο ή Χρένο ( για σαλτσα horseradish)

 

Η σάλτσα Χρένου δλδ η σάλτσα horseradish δεν είναι καμιά επιστήμη για να την φτιάξει κάποιος . Εύκολη,  χωρίς μαγιονέζα και τολμώ να πω καλύτερη απ αυτές των εταιρειών που βρίσκουμε στα σούπερ μάρκετ . Έχουμε ξαναδώσει την συνταγή , οπότε ας μην την επαναλάβουμε. Αν ωστόσο βαριέστε να ψάχνετε αν πάτε στην αναζήτηση της Google και γράψετε : Το τέλειο σπιτικό horseradish ( σάλτσα χρένου) θα σας βγάλει στην συνταγή. 

Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως αν δεν έχουμε χρένο , δεν μπορούμε να την φτιάξουμε . Κι εγώ χρένο δεν έχω πια γιατί το κατέστρεψα ίσως απ το πολύ πότισμα , αλλά το πιθανότερο είναι πως το εξαφάνισα γιατί  δεν γνώριζα καθόλου τον τρόπο καλλιέργειάς του . Έκτοτε το ψάχνω απεγνωσμένα φρέσκο ή σε σπόρο , αλλά δυστυχώς δεν το βρίσκω πουθενά. Ώσπου σκέφτηκα να το αγοράσω σε μορφή σκόνης . Και πήρα και μπόλικο μην τυχόν και μου λείψει . Η σάλτσα στην υφή έγινε καταπληκτική - ούτε η Colman's να ήμουν , αλλά από άρωμα και γεύση ελάχιστα θύμιζε την horseradish. 

Δοκιμάζοντας να βάλω περισσότερη σκόνη , η σάλτσα πίκριζε. Σκέφτηκα πως η σκόνη ήταν παλιά , άρα ξεθυμασμένη . Το κατάστημα όμως που την αγόρασα είναι ένα απ τα πιο γνωστά μπαχαράδικα στην Αθήνα . 

Ναί !!  Αλλά πόσοι χρησιμοποιούν αυτό το υλικό ? Πάρα πολλοί απάντησα στον εαυτό μου . Και Ρώσους έχουμε και Πολωνούς και Εβραίους  - χώρες δλδ που γνωρίζουν αυτή την γεύση -  αλλά και μαγαζιά με διεθνή κουζίνα έχουμε πολλά. Στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το φυτό ..Φυτρώνει μόνο του . Το επίσημο όνομά του είναι Armoracia rusticana,  και καλλιεργείται από την αρχαιότητα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, το μαντείο των Δελφών είπε στον Απόλλωνα, ότι το χρένο αξίζει το βάρος του σε χρυσό. Θα μου πείς και ποιο είναι το Μαντείο των Δελφών , και ποιος είναι ο Απόλλωνας ? 

Αν δεν το αναφέρουν στις εκπομπές μαγειρικής οι Σεφ δεν γίνεται τίποτα .

Συνεχίζοντας όμως την επιχείρηση Χρένο βρήκαμε τις πολυπόθητες ρίζες , απ τις οποίες μερικές φυτέψαμε ενώ με τις υπόλοιπες φτιάξαμε μια βάση την οποία θα αποθηκεύσουμε για μελλοντική παρασκευή  horseradish.

Το λάθος που έκανα να καθαρίσω την ρίζα και να την βάλω στο ψυγείο  με δυσκόλεψε αρκετά όταν ήρθε η στιγμή να την τρίψω ,αφού είχε αρχίσει να βγάζει τα έλαιά της με αποτέλεσμα να κάνω δυο ώρες να τρίψω μια μικρή ρίζα  με πολλές διακοπές με διπλή μάσκα και με γυαλιά εργασίας .

Βάση για την χορσράντις

Τραχανάς ή τραχανός " σπιτική παρασκευή " με δύο τρόπους

 

εμφανής η διαφορά του πόσο λεπτός είναι απ τον πρώτο 

Δεν ξέρω άν ποτέ έχετε νοιώσει την αμηχανία του μάγειρα , της νοικοκυράς ή, του ζαχαροπλάστη που κάτι του πάει στραβά εν αγνοία του , αλλά το παρασκεύασμα που φτιάχνει του βγαίνει τέλειο. Κάτι έκανε λάθος αλλά του προέκυψε μια συνταγή εύκολη , χωρίς ζόρι , θαρρείς και κάποιος έβαλε το χέρι του και ακύρωσε συμβουλές χρόνων  παλαιότερων μαστόρων ειδικών στο αντικείμενό τους , κουραστικές και χρονοβόρες . Αυτό έπαθα κι εγώ, σε σημείο να σκέπτομαι τώρα πως ο τραχανάς που έφτιαξα θα είναι για πέταμα αφού όλη η διαδικασία του κύλησε σαν νεράκι. Και να πως έχουν τα πράγματα . 

Πρίν μέρες έφτιαξα τραχανά για πρώτη φορά στην ζωή μου χωρίς να έχω γνώσεις . Οι τηλεφωνικές συμβουλές που μου έδωσαν φίλοι με τρόμαξαν , αλλά με τρόμαξαν  και οι πληροφορίες που διάβασα στο διαδίκτυο . Όλες έλεγαν για την κουραστική διαδικασία του. 

Παρ όλα αυτά τον έφτιαξα και την μόνη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν το καθημερινό μάζεμα του γάλακτος που έπρεπε να μπαίνει λίγο λίγο στο σκεύος που επέλεξα για να προλαβαίνει να ξινήσει . Ακολούθησα δε όλες τις παραδόσεις του τόπου μου γιατί συνήθως στο νησί μου φτιάχνουν ξινό τραχανά με αλεσμένο στάρι ( κουρκούτι ) και όχι με αλεύρι όπως τον φτιάχνουν αλλού. Επίσης , να προσθέσω πως άλλο είναι το κουρκούτι και άλλο το πλιγούρι , γιατί το είδα κι αυτό. Η άλλη δυσκολία που αντιμετώπισα , για την οποία και γι αυτήν φταίει η ανυπομονησία μου ήταν να κόψω το μείγμα του τραχανά σε μικρά κομματάκια να τον απλώσω και να τον αφήσω να τραβήξει λίγο στον  ήλιο και μετά να τον τρίψω . Μου πήρε περίπου μια βδομάδα αφού είχαμε συνέχεια συννεφιά κι εγώ δεν ήθελα να τον βάλω σε φούρνο να στεγνώσει . Με τα πολλά τελείωσα τον μάζεψα και τον αποθήκευσα .

Και τώρα αρχίζει η επιστημονική φαντασία.  Εχοντας περισσέψει λίγο κουρκούτι και για να μην το περιφέρω από ντουλάπι σε ντουλάπι είπα να κάνω και νέο τραχανά. Την δοκιμασία όμως του ξυνισματος του γάλακτος δεν την ξαναπερνούσα για όλα τα πλούτη του κόσμου.  Έτσι αγόρασα ένα κιλό γιαούρτι πρόβειο και 500 γραμ ξινόγαλο και έφτιαξα τον νέο τραχανά με την γνωστή διαδικασία . Βράσιμο των υγρών , πρόσθεση του σταριού , γερό ανακάτεμα , και ξεκούραση μετά του μίγματος σκεπασμένο με μια νωπή πετσέτα . 

Ο τραχανάς που βγήκε μοσχομύριζε ( όσο αυτό ήταν δυνατόν με τα έτοιμα συστατικά απ το σούπερ μάρκετ )  και τον έτριψα αμέσως επί τόπου ! Ούτε πιττάκια να φτιάξω πρώτα , ούτε αναμονή για να τραβήξουν, ούτε σταρκό για να τριφτεί . Έπαιρνα μικρές ποσότητες ζύμης στις παλάμες μου και τον έτριβα . Εντύπωση δε μου έκανε που τα χέρια μου λαδωνόταν ελαφρώς θαρρείς και είχα βάλει μέσα λάδι . Υπέθεσα πως θα ήταν γνήσιο πρόβειο  γιαούρτι. Σε  μιάμιση μέρα είχε κιόλας στεγνώσει και αποθηκευτεί. Έσπασα το κεφάλι μου να βρώ τι έκανα λάθος ή και σωστό και επι πλέον μαγείρεψα και ένα πιάτο για να διαπιστώσω αν τρώγεται. Τρωγόταν , αν και δεν ήταν το ίδιο έντονος με τον πρώτο που είχε γίνει με πραγματικό ξινόγαλο. 

Ας είναι , είπα , 

- παρηγορήθηκα  βέβαια με την σκέψη πως και το καζάν ντιπί από λάθος προέκυψε - , αλλά η απορία ..απορία ..μέ έτρωγε .Τι έκανα λάθος !!Μ αυτήν με πήρε ο ύπνος . Και το τί λάθος είχα κάνει μου ήρθε στο μυαλό όταν μισοκοιμόμουν .. Είχα μπερδέψει τα μέτρα και αντί να βάλω 700 περίπου γραμμάρια στάρι έβαλα 900 και κάτι . Τόσο ήταν το κουρκούτι που είχε περισσέψει .

Δεν είναι η πρώτη φορά που ότι ψάχνω στον ξύπνιο μου το ανακαλύπτω στον ύπνο μου..

Δυο χρόνια προσπαθούσα να φέρω στην γευστική μνήμη μου  τα λουκάνικα του Θωμαίδη ( αλλαντοποιείο στην Μυτιλήνη ) για να βρώ τι υλικό μου διέφευγε για να τα φτιάξω  και πάλι στον ύπνο μου ανακάλυψα πως ήταν το κύμινο .

Σ.Σ. Μια παρατήρηση που έχω να κάνω είναι σχετική με τον τρόπο αποθήκευσης του. 

Εκτός του κλασικού σε πάνινη σακούλα αρκετοί τον αποθηκεύουν σε γυάλινα βαζάκια που υπάρχουν στην κουζίνα μας β βάζοντάς τα στο ψυγείο βέβαια . Αν είναι αμεταχείριστα έχει καλώς . Αν όμως είδη τα έχουμε χρησιμοποιήσει για αποθήκευση άλλων τροφών , πρέπει να γνωρίζουμε πως το υλικό που έχει από μέσα το καπάκι , απορροφά οσμές  που δεν φεύγουν ούτε με την αποστείρωση και υπάρχει φόβος να πάρει μυρωδιά ο τραχανάς πράγμα που δεν θέλουμε . 

Τι κάνουμε ? σκεπάζουμε το βάζο πρώτα με απορροφητικό χαρτί κουζίνας διπλωμένο δυο τρείς φορές και μετά το κλείνουμε με το καπάκι του . Επίσης τον ίδιο τρόπο ακολουθούμε και σε ότι έχει την τάση να υγραίνεται μέσα σε ένα κλειστό βάζο , όπως π.χ. είναι το άνθος αλατιού.