Λωτοί το καλοκαίρι

 

Οι πειραματισμοί δεν βγαίνουν πάντοτε σε καλό. Το αποτέλεσμά τους απέχει πολύ απ την φαεινή ιδέα που είχες αρχικά.

Με τους λωτούς λοιπόν δεν « το ‘χω » . Ως αγαπημένο φρούτο κυρίως γιατί μου φέρνει αναμνήσεις στον νού, προσπάθησα να επεκτείνω  τον χρόνο ζωής του πέρα απ τους Φθινοπωρινούς  μήνες . Θα μπορούσα να τους κάνω μαρμελάδα αλλά δεν ήθελα .

Έτσι δοκίμασα την μέθοδο της αποξήρανσης ( χοσνιγιάκι ) που δεν πέτυχε και την μέθοδο της κατάψυξης , γνωρίζοντας πως όταν ξεπαγώσει το φρούτο θα είναι ένας πολτός που θα τρώγεται με κουταλάκι . Όμως  έτσι δεν τρώγεται και ο ώριμος λωτός απ το δέντρο ?

Ε λοιπόν ο κατεψυγμένος λωτός , τρώγεται μεν , αλλά δεν τραβιέται το κατακαλόκαιρο. Είναι ακριβώς όπως μερικά φαγητά που δεν κάνεις όρεξη να τα μαγειρέψεις  π.χ. γεμιστά  τον χειμώνα η στιφάδο το καλοκαίρι. Οπότε , κατά την προσφιλή μου συνήθεια έπρεπε να βρώ τρόπο να τα αξιοποιήσω για να μην τα πετάξω.. αν και μερικές φορές υπάρχει  κίνδυνος κι αυτό να αποτύχει κι αντί να πετάξεις ένα προϊόν απ την αρχή , φτάνεις σε σημείο να το πετάξεις «αξιοποιημένο»

Το γλυκό που έφτιαξα βγήκε καλό αν και όπως είπα σε φίλη μου όταν με ρώτησε πως θα το ονομάσω , της απάντησα : Ομήρου Οδύσσεια λόγω των μετατροπών που του έκανα στην διάρκεια της παρασκευής του αλλά, και σερβιρίσματος όπως δείχνουν οι φωτογραφίες .

Εν ολίγοις όμως ήταν ένα παντεσπάνι με φέτες λωτού γλασαρισμένες πρώτα στον φούρνο σκέτες με ζάχαρη και βούτυρο , και μετά σκεπασμένες με το μείγμα της ζύμης .

Εδώ παραθέτω το μείγμα για παντεσπάνι , όχι γιατί είναι άγνωστο , αλλά γιατί είναι συνταγή  που μου την έμαθε η θεία  μου Βίκυ Λαμπρέλλη και μου φάνηκε όταν την άκουσα σαν παιχνίδι.

Θυμάμαι σαν τώρα τις οδηγίες της στο τηλέφωνο.

Βάζεις μου λέει :

1 ποτήρι κρόκους

1ποτήρι ασπράδια

1 ποτήρι ζάχαρη  και

1 ποτήρι αλεύρι ( κοσκινισμένο )

 

Και έγινε το κέικ , και δεν το τρώει κανείς γιατί δεν τους αρέσουν οι λωτοί , και μου έκαναν το γλυκό ορνιθοσκαλίσματα γιατί βγάζουν τα φρούτα και τρώνε το γύρω-γύρω…