Πλατσέντα .. (Το σιροπιαστό που τρώγεται ώριμο.)

Το ταψί καμαρωτό πάνω στον πάγκο της κουζίνας σκεπασμένο με την καρό πετσέτα του κι εγώ σε θέση αναμονής και να τρέχουν τα σάλια μου .. 
- Δεν ωρίμασε ακόμα .η απάντηση .. 
Και σε άλλη περίπτωση στην σκέψη που έκανε φωναχτά η γιαγιά μου 
- τι να τους τρατάρω το απόγευμα που θα ρθούνε ..
- Πλατσέντα της απαντούσα , με κοίταζε σκεπτική και ..
- Δεν θα προλάβει να ωριμάσει .. 

Ήταν οι φράσεις που ακούγαμε μικρές όταν ζητούσαμε να φάμε απ αυτό το εύκολο και απλούστατο γλυκό που χαρακτηρίζει την Μυτιλήνη .. 
Τότε μας φαινόταν περίεργο κι αναρωτιόμαστε τι είναι η πλατσέντα ? Φρούτο να ωριμάσει? 
Απορίες που μπορεί να σου λυθούν πολύ αργότερα ξαναφέρνοντας ωστόσο περασμένες στιγμές στο νού που σε κάνουν να χαμογελάσεις και σκουπίζοντας τα χέρια σου στην πετσέτα τα παρατάς όλα και ανάβεις τσιγάρο.. 

Ποτέ η πλατσέντα που έφτιαχνα δεν μου γινόταν καλή .. σχεδόν δεν τρωγόταν θα μπορούσα να πώ.. Νόστιμη ήταν το σιρόπι της το είχε , το καρύδι και της κανέλα της όσο έπρεπε.. αλλά κάτι της έλειπε.. 
Μέχρι που απογοητεύτηκα και τα παράτησα για αρκετό διάστημα μέχρι που …... 

 Ναι ..η μνήμη έχει τις παραξενιές της , τις ιδιοτροπίες της… 

Όταν τις προάλλες έγινε ο δυνατόν σεισμός που έριξε κάτω την Βρισιά ( Βρίσα ) νευρίασα, στεναχωρήθηκα , έβρισα θεούς και δαίμονες , χάθηκα , ξαναβρέθηκα κι άρχισα να σκέπτομαι τους δικούς μου ανθρώπους .. 
Την «κουμπάρα» τον «κουμπάρο»,  την κόρη τους την Κατινούλα , τον γαμπρό τους τον Ηρακλή τα εγγόνια τους Γιωργέλλι και Παναγιωτίτσα ( νομίζω ) 
πέρασα αστραπιαία απ τον πλάτανο, 
πήγα στην εκκλησία, μετά στο σπίτι της Κατινούλας, μετα στο γεροντικό των κουμπάρων , που δεν θα ζούν πια.. δεν είχα και κάποιον να ρωτήσω τα σπίτια όλων τους αν είναι όρθια.. 

 και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η φράση : Δεν ωρίμασε ακόμα ..
Εδώ πρέπει να πω πως την ωραιότερη πλατσέντα του κόσμου την έφτιαχνε η « κουμπάρα» Παναγιώτσα ( μανία κι αυτή ..μικρά παιδιά να φωνάζουμε τους μεγάλους όπως τους αποκαλούσαν οι άλλοι.. ) 

Δεν ωρίμασε ακόμα… Αυτό ήταν !! Έπρεπε να ωριμάσει.. 

Την έφτιαξα , την έβαλα σ ένα τάπερ και την ξέχασα .. σε δυό τρεις μέρες ξαναέφαγα την ωραιότερη πλατσέντα που υπήρχε .. 
Σχεδόν ίδια με της κουμπάρας που απ αυτήν έμαθε να την φτιάχνει κι η γιαγιά μου , ομολογώ όχι με την ίδια επιτυχία .

 Η συνταγή απλή απλούστατη όσο και τα υλικά της ( φτάνει να την αφήσετε να ωριμάσει ) Χα χα ! 

 1 φλυτζ. του τσαγιού νερό 
 Λάδι να σκεπαστεί η επιφάνεια του νερού μέσα στο σκεύος που θα ζυμώσουμε την ζύμη 
 Λίγες σταγόνες ξύδι 
 Μια κοφτή κουταλιά του γλυκού αλάτι 
 2 φλυτζ. τσαγιού αλεύρι μαλακό και 
 1 φλυτζ. τσαγιού αλεύρι που φουσκώνει μόνο του. 
 2 κούπες λάδι για το ζεμάτισμα . 

Πρέπει να γίνει σφιχτή η ζύμη παρ όλα αυτά  ρίχνουμε λίγο νερό ακόμα ή λίγο αλεύρι αν χρειαστεί. Την κάνουμε μπάλα την σκεπάζουμε και την αφήνουμε να ξεκουραστεί για μισή ώρα . 
Μετα την ανοίγουμε φύλλα που τα βάζουμε σουρωμένα σαν πλισέ σε λαδωμένο ταψί όσο μπορούμε πιο χαλαρά και αραιά . 
Όταν γεμίσει το ταψί την κόβουμε σε κομμάτια,  περιχύνουμε με 2 κούπες καυτό λάδι και ψήνουμε στους 200 βαθμούς μέχρι να ροδίσει . 

( Θα είναι έτοιμη όταν κουνήσουμε το ταψί και μετακινούνται τα κομμάτια ) 

Σιροπιάζουμε με κρύο σιρόπι ή αντίθετα.. 

 Σιρόπι 
 2 ποτήρια νερό 
 2 ποτήρια ζάχαρη 
 Μια κουταλιά σούπας μέλι και 
 Καρύδια , ζάχαρη και αν θέλουμε και κανέλα   για να ρίξουμε πάνω απ την πλατσέντα ( Εγώ βάζω καρύδι μια ανάμεσα στα φύλλα πριν ψηθεί.. 

 Όλα αυτά φτάνει να την αφήσετε να ωριμάσει !!!