Η "πρεμούρα" της τηγανιτής πατάτας

Βγήκε μια βρώμα πως την καλύτερη τηγανιτή πατάτα την φτιάχνουν οι Βέλγοι και τρέχουμε πανικόβλητοι να αποδείξουμε πως κι εμείς όλοι μαζί μπορούμε . 
 Όσοι δηλαδή αγαπάμε το μαγείρεμα .

- Η πατάτα θέλει δύο φορές τηγάνισμα για να γίνει τραγανή ο ένας. 
 - Όχι θέλει τρεις φορές τηγάνισμα ο άλλος. 
 - Όχι θέλει τέσσερις φορές για να έχουμε μια λαχταριστή πατάτα , τραγανή απ έξω και μελωμένη από μέσα.. 
- Θέλει βαρύ τηγάνι.. 
- Θέλει καλό λάδι. 
 Θέλει ..θέλει…θέλει.. θέλει.. 

Αν ήμουν στα πρώτα χρόνια που μάθαινα να μαγειρεύω και διάβαζα όλα αυτά σίγουρα θα νόμιζα πως είναι αδύνατον να φτιάξω τηγανιτές πατάτες με την πρώτη . 
Κι επειδή το άγχος επιδρά αρνητικά και στην μαγειρική σίγουρα δεν θα τις έφτιαχνα με την πρώτη . 

Λοιπόν για να βάλω κι εγώ το δικό μου λιθαράκι σ αυτό το τεράστιο πρόβλημα σας λέω πως τις καλύτερες πατάτες τις φτιάχνει ο παππούς της Κατερίνας .. στην Αυλίδα..
που θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε παππούς , γιαγιά, θεία μαμά.. Που κάποτε κι αυτοί δεν ήξεραν .. 
Ούτε τριπλοτηγανίσματα , ούτε βαριά τηγάνια ..απλά υπομονή και ένα κατσαρολάκι. 
 Δυνατή φωτιά στην αρχή να κάψει το λάδι και ρίχνοντας τις πατάτες  την χαμηλώνουμε  στο ένα τρίτο και τις σκεπάζουμε με καπάκι . 
Προσέχουμε να είναι τόση η φωτιά έτσι ώστε να βράζουν και όχι να τηγανίζονται .. 
Τις γυρίζουμε μια δυο φορές με προσοχή γιατί θα έχουν αρχίσει να μαλακώνουν και όταν θα είναι ικανοποιητικά μαλακές δυναμώνουμε στο τέρμα την θερμότητα και βγάζουμε το καπάκι . 
Μόνο που σ αυτήν την φάση καθόμαστε από πάνω τους για να μην αρπάξουν .. μόλις πάρουν χρώμα τις βγάζουμε σε απορροφητικό χαρτί κι αυτό ήταν..  

Εδώ που τα λέμε και τώρα που το σκέπτομαι 
ή δεν αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτω - ποιοι είναι οι Βέλγοι άλλωστε - , 
ή μας τελείωσαν τα θέματά μας ..
Ε!  δεν δικαιολογείται τέτοια πρεμούρα..