Γλυκό του κουταλιού καρύδι & κουμκουάτ

Ο χειρότερος εφιάλτης μου όταν σκέπτομαι να φτιάξω γλυκά , και κυρίως γλυκά του κουταλιού, είναι ο αντίπαλός μου εαυτός .. Μόλις πάρει είδηση τι σκέπτομαι ευθείς βγαίνει απ το λαγούμι του και μου ψιθυρίζει στο αυτί , μ αυτήν την ήρεμη ωστόσο αντιπαθητική φωνή : 
- Δεν θα το πετύχεις..δεν θα το πετύχεις..δεν θα το πετύχεις .. 
Πάντα έχουμε μεταξύ μας προστριβές , πάντα τον αγνοώ , …σχεδόν πάντα δλδ - γιατί δεν με επισκέπτεται μόνο όταν θέλω να φτιάξω γλυκό – και πάντα το γλυκό μου βγαίνει διαμάντι .. 

Βέβαια  και πάντα παίρνω τα μέτρα μου γιατί μ αρέσει η οργάνωση ( !!! ) ..διαβάζω και διασταυρώνω συνταγές ξανά και ξανά , ανοίγω το τετράδιο της γιαγιάς μου , ρωτώ φίλες μου , και ετοιμοπόλεμη πια ξεκινώ.. 

Στην συνέχεια ξεχνώ ότι διάβασα , τις συμβουλές των φιλενάδων μου , ακόμα και τα γραφτά της γιαγιάς μου και κάνω μια δική μου συνταγή που περιέχει κάτι απ τις υπόλοιπες , αλλά όχι ακριβώς τις ίδιες .. Μέθοδος παρακινδυνευμένη ιδίως στην ζαχαροπλαστική προς δόξα της εσωτερικής μου φωνής που τρίβει τα χέρια της .. 
Αυτή τη φορά το θέμα ήταν πρώτα το κουμκουάτ και μετά το πράσινο καρυδάκι. 

Το κουμκουάτ το έκοψα αναγκαστικά απ το δεντράκι της γλάστρας μου γιατί είχε περάσει ο καιρός και θα μου χαλούσαν και τα φρούτα , αλλά και το ίδιο το δέντρο, το οποίο ακόμα προσπαθώ να το συνεφέρω .. 
Και ήταν  και ημέρες του φετινού Πάσχα , οπότε βρέθηκα μέσα στις φούριες της μαγειρίτσας, αυγών , κουλουριών και ότι συνοδεύει το τραπέζι αυτών των ημερών,  να φτιάχνω και το κουμκουάτ, που ομολογώ πέρυσι που ακολούθησα τυφλά μια συνταγή , μου έγινε σκληρό .. 

Αυτή τη φορά λαμβάνοντας υπ όψιν μου πως τα γλυκά σφίγγουν όταν τα βάλεις στο σιρόπι το έβρασα πολύ σκεπτόμενη πως αν διαλυθεί θα το κάνω μαρμελάδα , και το πέτυχα .. 
Οπότε το μυστικό είναι το καλό βράσιμο, σε οποιαδήποτε συνταγή κι αν ακολουθήσουμε. 

Το καρυδάκι είναι ένα «φρούτο» που στην Αθήνα είναι δύσκολο να το βρεις , αν όχι αδύνατο. 
Μου το προμήθευσε διαδικτυακή φίλη ..η Αρετή απ την καρυδιά της . 
Την ευχαριστώ γιατί μαζί με τα καρύδια , χωρίς να το ξέρει μου έβγαλε στη επιφάνεια και αναμνήσεις απ το σπίτι μου.. 

 Τι παράξενο αλήθεια να θεωρείς τον εαυτό σου επισκέπτη και ξένο στον τόπο που έζησες τα περισσότερα χρόνια της ζωής σου και να λες σπίτι σου τον τόπο που γεννήθηκες και έζησες παιδί λίγα χρόνια , που είναι όσα τα δάχτυλα των χεριών σου άντε και τρία - τέσσερα παραπάνω . 
Η τεράστια καρυδιά της πάνω αυλής του σπιτιού μου, τα καρύδια που πάντα τα κούφαινε, το μεγάλο χοντρό κλαδί της που μου έφτιαχναν κούνια , το ξύλινο σπιτάκι που μου είχαν φτιάξει στην σκιά της για να παίζω, ακριβώς απέναντι απ το μικρό σπιτάκι του Μάξ του σκύλου μου.. 

 Αρκετά … ας συνεχίσω με το γλυκό .. 
Η συνταγή της Αρετής ήταν παρόμοια με της γιαγιάς μου ..εξ άλλου κι εκείνης της γιαγιάς της ήταν όπως κατάλαβα.. 
Το πρόβλημα ήταν πως ενώ έπρεπε να πετύχω το γλυκό γιατί μετά πού θα έβρισκα καρυδάκια , εγώ πάλι έκανα τα δικά μου , εν γνώσει των συνεπειών  που θα προέκυπταν και οι οποίες θα με στεναχωρούσαν πολύ.. 
Όμως δεν αλλάζει ο άνθρωπος .. 
 Η διαφορά είναι πως φοβούμενη μην σφίξει το «φρούτο» το έβρασα αρκετά αλλάζοντας το νερό δυό τρεις φορές πριν το βάλω στο σιρόπι για να το τελειώσω .. 
Όταν δε ήρθε η ώρα να το αφήσω αρκετά σε κρύο νερό γιατί ήταν ακόμα πικρό , παρατήρησα πως η λεπτή σήτα** που το στράγγιζα  συγκρατούσε όλες τις λεπτές μεμβράνες που θα έπρεπε να καθαρίσω με λεπτό μαχαιράκι .

Και πράγματι .. κουνώντας πέρα δώθε την σήτα** κάθε φορά που άλλαζα το νερό του ξεπικρίσματος , δεν χρειάστηκε να το καθαρίσω, ενώ το σιρόπι του στο τέλος ήταν πεντακάθαρο.. 

Μου έγινε τέλειο , μαλακά τραγανό θαρρείς και το είχα βάλει σε ασβέστη . 
Το κακό είναι πως πρέπει να το κρύψω κάποια στιγμή γιατί απ τα 50 κομμάτια της Αρετής , ζήτημα είναι αν έχουν μείνει τα μισά..



Σημειώσεις : 
1) Το περισσότερο βράσιμο το έκανα σε σκέτο νερό και όχι στο σιρόπι. 
2) Η σήτα που χρησιμοποίησα ήταν απ αυτές τις λεπτές που είναι σαν «καμπάνες» και σκεπάζουμε τα εκτός ψυγείου φαγητά. 
3) Το μόνο άρωμα που έβαλα ήταν 5-6 μοσχοκάρφια..
4) Τα κομματάκια που έκοψα  απ τα καρυδάκια  δεν τα πέταξα..Τα  έχω βάλει  στον ήλιο με ζάχαρη  και προορίζονται για λικέρ.. δείγμα  λικέρ έστω.. 

Και 
5) Μην αναρωτιέστε γιατί ακόμα τα λέμε  "γλυκά του κουταλιού" , αφού τα περισσότερα  τα τρώμε πια με πιρούνι. 
Γιατί εμείς  θέλουμε να τρώμε και το σιρόπι μαζί που εσείς φαίνεται πως το απεχθάνεστε ..γι αυτό στις ονομασίες σας νικάμε... Που το περίεργο? 

Αυτά λοιποοοοοοόν …