Τηγανητό κουνουπίδι

Τα τηγανητά λαχανικά ήταν ένα συνηθισμένο φαγητό  που μαρτυρούσε την ευελιξία  της νοικοκυράς να παρουσιάζει ένα ακόμα πιάτο στο τραπέζι  μετατρέποντας  μια βραστή σαλάτα  λαχανικών ,   σε κυρίως φαγητό διαφορετικό απ τα γνωστά λαδερά .. Μια παρόμοια μέθοδος με τα τηγανητά  είναι και τα λαχανικά ογκρατέν που νομίζω έχουμε ξαναμιλήσει .

Το κουνουπίδι γίνεται νοστιμότατο τηγανιτό , - το γνωρίζεται άλλωστε -  και το περίεργο είναι ότι έτσι καταφέρνεις να συνδυάσεις λαχανικό το κυρίως πιάτο  με λαχανικό σαλάτα . Στο σπίτι μας το συνοδεύαμε  με σκορδαλιά , όπως εξάλλου με σκορδαλιά  συνοδεύαμε και το τηγανιτό πράσο που η συνταγή τους είναι ίδια  εκτός απ το μοσχοκάρυδο που βάζουμε στο κουνουπίδι .

Η παρασκευή του απλή και κυκλοφορεί  ευρέως στο διαδίκτυο.
Κουνουπίδι  σωστά βρασμένο ( να μην διαλύεται ) καλά στραγγισμένο,  και κουρκούτι
Στο κουρκούτι βάζω και αλεύρι και καλαμποκάλευρο , γιατί έτσι παρατήρησα πως δεν  "πανιάζει"  αμέσως μόλις βγει απ το τηγάνι , ένα αυγό, αλάτι ,πιπέρι  και μοσχοκάρυδο .
Πολλοί βάζουν και τυρί τριμμένο . Να μη ξεχάσουμε να  τα βάζουμε  σε απορροφητικό χαρτί πριν τα σερβίρουμε .
Σήμερα θα το συνοδεύσουμε  με τονοσαλάτα αφού βρέθηκε μια κονσέρβα τόνου στο ντουλάπι, και ένα βαζάκι μαγιονέζας στο ψυγείο που θα λήξει σε λίγο.
Όσο για το ντεκόρ  του πιάτου..ας τα πούμε τηγανιτά φύκια πασπαλισμένα με χοντρό αλάτι.

Ατυχήσατε? Δεν τρέχει κάστανο

Ποτέ και πουθενά μην το βάζεις κάτω. 

Μην ξεχνάς  πως  πολλές συνταγές  βγήκαν από μια αποτυχημένη παρασκευή μιας άλλης. 

Το γλυκό του κουταλιού  κάστανο, είχα ακούσει πως είναι δύσκολο . 

Το διαπίστωσα όταν το έφτιαξα, μου πέτυχε  όπως  φαίνεται στην φωτογραφία ,αλλά ήθελα  να συνεχίσω  και να το μετατρέψω σε μαρον- γλασέ, κι αυτό γιατί δεν άντεχα  να ξαναπεράσω το μαρτύριο του ξεφλουδίσματος  και καθαρίσματος τους .  

Εκεί δεν τα κατάφερα  γιατί μου έσπασαν όλα τα κάστανα. 

Πρώτη σκέψη μετά την απογοήτευση  ήταν να τα φτιάξω  μαρμελάδα.  Αλλά πόσες  μαρμελάδες  θα φάω  όταν μάλιστα  παραπονιέμαι  για τα κιλά μου***  ? 

Μετά από  άλλη σκέψη , περισυλλογή αλλά και αποφασιστικότητα,   τα έφτιαξα  αλεύρι …

με αλχημείες  αφού δεν είχα τα κατάλληλα μηχανήματα  - που δεν ξέρω κι αν υπάρχουν,  αλλά  το έφτιαξα . 

Στην συνέχεια  δεν ήξερα τι να το κάνω  .. 

Και το έκανα τούρτα.

Castagnaccio  δεν έγινε , ούτε του Πιεμόντε  ούτε Ναπολιτάνο  αφού  και  τα δυο είχαν προσθήκες υλικών  που φοβήθηκα πως θα άλλαζαν την γεύση του κάστανου 

Έτσι  ακολούθησα  την παλιά καλή συνταγή για παντεσπάνι  αποφεύγοντας έτσι τελείως το βούτυρο ή το λάδι ..

Επιπροσθέτως  δεν μου έσκασε, αλλά και δεν απέκτησε την υφή   πουρέ, όπως είδα σε πολλές φωτογραφίες.

Ένα παντεσπάνι  κανονικό έγινε  που σιροπιάστηκε  και σκεπάστηκε  με σοκολάτα  

Και μάλλον θα το φάω όλο  γιατί μου άρεσε,  αγνοώντας τα κιλά μου***  ..όπως πάντα.. 

ΥΓ

Δεν ξέρω πως φτιάχνετε εσείς το παντεσπάνι Εγώ ακολουθώ την συνταγή μιας θείας μου , εύκολη και με αποτελέσματα που αποτελείται από: 

Ένα ποτήρι αλεύρι  

ένα ποτήρι ασπράδια 

ένα ποτήρι κρόκους  

ένα ποτήρι ζάχαρη. 

Στο παραπάνω  γλυκό με το καστανάλευρο μείωσα λίγο τους κρόκους  τα ασπράδια και την ζάχαρη ( αφού θα το σιρόπιαζα μετά.

gnocchi ... αλλά σαν τα μακαρόνια , τίποτα !

Παραδοσιακό πιάτο των Ιταλών που οι κάτοικοι της Βόρειας Ιταλίας  τα αγαπούν με πατάτα ή σιμιγδάλι και είναι ιδιαίτερα δημοφιλή για τις περιόδους νηστείας .

Δεν είχα ξαναφτιάξει, αλλά και ούτε είχα φάει ποτέ. Βλέποντας τα δε στο Σούπερ Μάρκετ τα προσπερνούσα επιδεικτικά , ... η εικόνα τους δεν με παρακινούσε  να τα αγοράσω. Τα εφτιαξα σήμερα από περιέργεια  και μόνο για την χαρά της παρασκευής τους.
Προτίμησα  να ψήσω τις πατάτες ώστε να μην τις φορτώσω  με υγρασία βράζοντας τις , αλλά δεν νομίζω πως έπαιξε  μεγάλο ρόλο , αφού η ζύμη δεν έγινε αρκετά σκληρή  ώστε  να μπορώ  να ζουλάω τα νιόκι πάνω σε πιρούνι για να αποκτήσουν τις χαρακτηριστικές  γραμμές τους ..Αλλά κι αυτό νομίζω  πως κακώς με απασχόλησε  αφού και τα δικά μου μπόρεσαν να κρατήσουν  πάνω τους την σάλτσα .
Στη μέση του εγχειρήματος  με πήραν τηλέφωνο  απ το γραφείο και έπρεπε επειγόντως να τα παρατήσω όλα όπως ήταν και να φύγω. Λάδωσα ελαφρά όσα είχα  βράσει, τα σκέπασα και τα έβαλα στο ψυγείο. Στο ψυγείο επίσης και το  υπόλοιπο μείγμα επ αόριστον..
Όση ώρα ήμουν έξω σκεπτόμουν με τι σάλτσα  να τα συνοδεύσω.. Μια καλή ιδέα  ήταν η σάλτσα πέστο .. Τελειώνοντας τις δουλειές μου  αγόρασα τα υλικά , κουκουνάρια , παρμεζάνα,  βασιλικά έχω μπόλικα  και ολόδροσα, και  έφτιαξα  μια σάλτσα...... κόκκινη  με ψητές  πιπεριές Φλωρίνης ..
Ε! ναι !! Μια σταθερότητα στις αποφάσεις  και στα γούστα μου  την έχω..ευτυχώς  μόνο  ότι αφορά την μαγειρική..
Και έτοιμα τα Νιόκι μου..
Αν ήταν ωραία ??
Θα μπορούσα να πω αδιάφορα και να ξαναπώ ..Σαν τα μακαρόνια τίποτα !

Υλικά
Στις 4 πατάτες  έβαλα λιγότερο αλεύρι απ το : "όσο σηκώσει"..
Ένα αυγό
και αλάτι

Είναι γνωστό πως τα νιόκι έχουν βράσει όταν ανεβούν στην επιφάνεια  του νερού της κατσαρόλας ..
Βάζοντας την ψητή πιπεριά  στο μούλτι , έβαλα και μια ωμή  έτσι για περισσότερο άρωμα ..
Και χρησιμοποίησα βούτυρο Τύπου Κερκύρας..
Και αλήθεια ..γιατί τύπου? Πραγματικό δεν υπάρχει?

Τραχανάς και ψάρι ( βουνό και θάλασσα)

Ως παιδί θεωρούσα τον τραχανά το πιο απαίσιο φαγητό.
Για τα ψάρια βέβαια ούτε συζήτηση και έχοντας την εύνοια της γιαγιάς μου, εγώ,  ( ως αντιπροσωπευτικό δείγμα  της συνομοταξίας των κ@λόπαιδων  ) όταν στο σπίτι είχαμε ψάρια  έτρωγα  πατάτες τηγανιτές με αυγά.
Συνάμα όμως  ήμουν και  ευγενική κυρίως  όταν  ήμουν καλεσμένη  για φαγητό.
Το :  Δεν μ αρέσει , δεν το τρώω, τα "μπλιάχ"  και οι άλλες εκφράσεις αηδίας ήταν απαγορευμένα , και  τηρούσα αυτές τις απαγορεύσεις χωρίς να αναρωτηθώ ποτέ  ποια θα ήταν η τιμωρία μου αν δεν ήμουν υπάκουη .
Και μόλις τώρα , ύστερα από τόσα χρόνια κατάλαβα πως ήμουν ένα υπάκουο παιδί φτάνει να μη μου έδειχνες αυταρχισμό και να μην με νόμιζες  κάτι δεδομένο , που θα θα στεκόμουν σούζα με τις φοβέρες ακόμα και ξύλο ..Αυτά  τα εμπέδωσα  σε μικρή ηλικία , και στα έξι μου  θα ήταν ανόητο να με κάνει ο φόβος ακόμα να κατουριέμαι πάνω μου απ τον τρόμο ..αλλιώς θα ήμουν απλά ένα μη σοβαρό και μη υπεύθυνο εξάχρονο.

Αυτή η  ευγένεια  ήταν η αιτία που δοκίμαζα έστω και μια μικρή πιρουνιά από φαγητά,  που στο σπίτι μου ούτε θα τα πλησίαζα .
Έτσι δοκίμασα την σούπα τραχανά με ψάρι , ένα μεσημέρι καλοκαιριού στα Βατερά  όπου παραθερίζαμε ,   που ναι μεν δεν ήμασταν  φιλοξενούμενοι , θεωρούσα  όμως πως  η συγκατοίκηση με αγαπημένους φίλους της οικογένειας  δημιουργούσε υποχρεώσεις ..

Γυρίζοντας απ την θάλασσα και μπαίνοντας στο δρομάκι προς στο σπίτι  ..( δρομάκι ή κοίτη ποταμού ?) που άρχιζε απ τον Αγ. Στάθη και όσο προχωρούσαμε  μια εξαίσια μυρωδιά μυρωδιά ερχόταν στην μύτη μου που δεν μπορούσα να την προσδιορίσω ..Άρχισα να τρέχω σαν μέλισσα που γνωρίζει από μίλια μακρυά που θα βρει λουλούδια και ω του θαύματος  η μυρωδιά που ποτέ δεν θα ξεχάσω  ερχόταν απ το σπίτι μας .. Και ήταν τραχανάς με ντομάτα  και ψάρι..

Δεν ξέρω να το φτιάξω ακριβώς το  ίδιο , όπως και πολλά άλλα φαγητά , ξέρω μονάχα πως  εδώ στην Αθήνα γνωρίστηκα με μια γειτόνισσα  και έμαθα πως είναι απ την Μυτιλήνη απ την μυρωδιά  που ξεχυνόταν  απ την κουζίνα της  από τραχανά σούπα με ψάρι..

Η συνταγή που  αναδημοσιεύω είναι της κυρά Ειρήνης η οποία για μας , την Αργυρώ , την Βετούλα και  την αφεντιά  μου ήταν η Ρηνούλα που ήρθε απ τον Πολυχνίτο ..σχετικά κοντά με τα Βατερά..
Είναι μια συνταγή που με ξανακάνει παιδί  , που ξανασυναντά τις φιλενάδες του, τον τόπο του , το χωριό του ακόμα και τα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια ..

Αν έχετε  κι εσείς στην μνήμη σας  μια παρόμοια εμπειρία  συνταγής μην την αλλοιώσετε  με παραλλαγές  Αφήστε  την γεύση της να ταξιδέψει περάστε την στα παιδιά σας και μην προεξοφλείτε πως δεν θα τους αρέσει ..

ΥΛΙΚΑ:

1 1/2 κιλό ψαράκια για σούπα

300 γρ. τραχανάς

ελαιόλαδο αλάτι

πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Βάζουμε νερό,  αλάτι και λίγο λαδάκι μέσα σε μεγάλη κατσαρόλα , μόλις πάρει βράση ρίχνουμε τα ψάρια για 15 με 20 λεπτά και χαμηλώνουμε την φωτιά για να μην διαλυθούν.Τα βγάζουμε απ την κατσαρόλα ,περνάμε από το σουρωτήρι το ζωμό και τον ρίχνουμε ξανά στη κατσαρόλα. Μόλις πάρει βράση, ρίχνουμε τον τραχανά, προσθέτουμε νερό αν χρειαστεί και αφήνουμε να βράσει για 15-18 λεπτά περίπου.

Σερβίρουμε τη σούπα στα πιάτα και πασπαλίζουμε με πιπέρι.

Πηγή: lesvoskitchen.gr/

Κάτι σαν.... κάτι σαν κόλαση

Κόλαση στην μαγειρική και ζαχαροπλαστική ονομάζουμε  κάτι απαγορευμένο..  

Και επειδή υπάρχουμε κι εμείς  οι άτυχοι που μας απαγορεύεται διά ροπάλου  να φάμε κουκιά ή φάβα , ψάχνουμε να βρούμε  υποκατάστατα  με  επιτρεπόμενα υλικά  που συνοδεύονται  με την απαραίτητη φαντασία , όχι  για το πώς θα φτιάξουμε την συνταγή αλλά όταν την τρώμε να φανταζόμαστε  κουκιά και φάβες.  

Το κύριο υλικό μας είναι βρασμένα  μαυρομάτικα  φασολάκια . Τα υπόλοιπα  αφορούν  το γούστο μας . 

Εδώ  εκτός απ τα φασόλια έχω  ψιλοκομμένο κρεμμύδι, πιπεριά,  ντομάτα  μόνο την σάρκα της και  καπαρόκουμπα.. Στο τέλος προσθέτω μπόλικη ρίγανη  ( Στο νησί μου  τα  ξερά  κουκιά τα τρώμε  ζεστά , πασπαλισμένα με ντόπια ρίγανη* και περιχυμένα  με φρέσκο Μυτιληνιό  λάδι )

  

Η παρασκευή  απλή .. Περνάμε λίγα –λίγα   τα φασόλια απ το μούλτι  και μετά μεταφέρουμε το μείγμα σε μια λεκανίτσα  που το χτυπάμε προσθέτοντας λάδι  και ξύδι. Αφού το φέρουμε στην πυκνότητα που μας αρέσει ρίχνουμε μέσα  τα ψιλοκομμένα ( με το μαχαίρι ) λαχανικά, και την ρίγανη.. Αυτό ήταν ..Η το τρώμε σαν σαλάτα  ή σαν άλειμμα..  Στην φωτογραφία  ως μεζές  μαζί με παστές σαρδελίτσες.. Όχι  Μυτιληνιές.. Σαν … Σαν Μυτιληνιές

* Ρίγανη τονίζω την ντόπια  γιατί σαν κι αυτήν δεν υπάρχει , το έχω γράψει κι άλλη φορά. Ακόμα κι αυτήν που αγόρασα  από Μυτιληνιό μαγαζί  στην Αθηνάς με Λεσβιακά προϊόντα  , δεν έχει καμιά σχέση..

Ρεβιθάδα η Κυριακάτικη της Σίφνου

‘Όχι πως τρελαίνομαι για τα ρεβίθια  αλλά  

πρώτον  έπρεπε  να δοκιμάσω την  περίπου «ρεβιθάδα  Σίφνου» , μιας   και   απόκτησα την  πήλινη  σκεπασταριά , και δεύτερον  θέλω να τα δοκιμάζω όλα – βίωμα παιδικών χρόνων  - αφού  στο σπίτι μου   αν δεν τους  άρεσε κάτι δεν το έφτιαχναν ,   με αποτέλεσμα  να δοκιμάσω ορισμένα φαγητά , όπως  σπανακόπιτα,  μαγειρίτσα , πατσά , βλίτα ,  σε μεγάλη ηλικία  (που σημειωτέον  είναι και τα αγαπημένα μου..)  

Λέω  περίπου  «ρεβιθάδα, Σίφνου»  γιατί η συνταγή απαιτεί   ξυλόφουρνο και νερό βρόχινο . 

Και ενώ καταλαβαίνω τον  ξυλόφουρνο  δεν μπορώ να καταλάβω  γιατί  το βρόχινο νερό. Πιθανώς για να μην είναι σκληρό αν και το φαί το αλατίζουμε απ την αρχή , μιάς και σφραγίζουμε το τσουκάλι  πρίν το βάλουμε στο φούρνο..  (Άσε  που και να είχα βρόχινο νερό  δεν θα μαγείρευα  μ αυτό..)  

Εγώ απ αυτήν την θεσπέσια όπως μαθαίνω συνταγή  έχω  μόνο τα ρεβίθια και την πήλινη σκεπασταριά.. Οι γραφές  λένε να ψηθεί αργά το φαγητό  στον φούρνο , και σας ομολογώ  πως όλη η διαδικασία  με κούρασε..

 Να μη  τα πολυλογώ , έγινε η ρεβιθάδα,  - μου κόστισε ο κούκος αηδόνι – 

καλή ήταν , κάτι  λίγο περισσότερο  δλδ απ ότι  γίνεται στην κατσαρόλα , 

πόσες ώρες  ψηνόταν να μην σας, πώ  

(μην  μού ρθει κανένας φόρος πολυτελείας απ την εφορία  καθ υπόδειξη της  ΔΕΗ)   

το μεγάλο  όμως κλου της υπόθεσης ήταν πως έβαζα στον φούρνο κάθε τόσο  μουσκεμένα κλαράκια σχίνου και δεντρολίβανου  για να  πάρει  αυτήν την μυρουδιά  ξυλόφουρνου  το φαγητό, που  προς το τέλος  το ξεσκέπασα απ το καπάκι του σπάζοντας την ζύμη με την οποία του είχα σφραγίσει 

Τέλος πάντων .. 

Τέλειωσε κι αυτό , και τελειώνοντας κι εγώ,  να μην ξεχάσω να σας πώ πως το ψημένο  ζυμαράκι   μέσα στο πιάτο μου με τα ρεβίθια ,  

οι παστές σαρδέλες , 

και η ψητές πιπεριές Φλωρίνης ,  ήταν  τα μόνα που με αποζημίωσαν   απ όλη αυτή την  περιπετειώδη  γευστική αναζήτηση.. 

Πάντως  μεταξύ μας έχω την εντύπωση  πως  αν είναι Κυριακή,  και γυρίσεις απ την εκκλησία , που ποιος ξέρει πόσες ώρες στεκόσουν  νηστικός , και  γυρίζοντας στο σπίτι  παίρνεις  και το τσουκάλι με την  έτοιμη ρεβιθάδα σου  την οποία είχες πάει βράδυ Σαββάτου στον φούρνο,  

δεν θέλει  και πολύ σκέψη  για να καταλάβω πόσο όμορφο είναι αυτό το Κυριακάτικο φαγητό των Σιφναίων

..Όσο  για την δημοσιότητα που έχει πάρει… ε καλά τώρα …Σαν να μη μας ξέρω….

Γράμμα στη Ζ

Αγαπημένη μου Ζ

Όπως σου είχα προαναγγείλει  είχα σκοπό να  χρησιμοποιήσω  το  πήλινο τσουκάλι  που μου χάρισε η Δασκαλάκαινα  , σαν  σκεύος ταζίν.  Κατόπιν  έρευνας μαροκινών συνταγών  τις βρήκα πολύ βαριές  για το κλίμα μας  και  σκέφτηκα  να φτιάξω κάτι «ελαφρύ»   ( η Βάρη είναι φίσκα κάθε βράδυ ) δροσερό ,  και παραδοσιακό  έδεσμα του τόπου μας !  Χοιρινό κότσι  , στα Νεοελληνικά , Schweinshaxe με μαύρη μπύρα που είναι και το εθνικό ποτό μας.. 

Το πρόβλημα ήταν  αν θα χωρούσε  το κότσι απ τον στενό  λαιμό του τσουκαλιού  αλλά  ευτυχώς ο χασάπης το έκοψε  κάθετα ..

Με θρησκευτική ευλάβεια άρχισα την προεργασία  της παρασκευής  ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου  με γαργάλαγε  η ιδέα της μοριακής  γαστρονομίας

Και επειδή  ιδέα δεν έχω από φυσική και χημεία  πήρα σαν μπούσουλα απ αυτή τη μέθοδο μόνο το σημείο που έλεγε πως  το φαγητό επηρεάζεται  και από  άλλους παράγοντες  όπως  , η διάθεση , ποιος το φτιάχνει , πως σερβίρεται  , τα οποία τα γνώριζε και οι γιαγιά μου , που μεταξύ μας  νομίζω πως  απ αυτήν  το αντέγραψαν  οι  Herve This  Γάλλος χημικός με τον Nicholas Kurti, καθηγητή φυσικής στην Οξφόρδη , οι πατέρες  δηλαδή της μοριακής γαστρονομίας .. Ακολούθησα όμως πιστά την  βασική αρχή τους  που λέει πως «το καλύτερο αποτέλεσμα για το ψήσιμο ενός κομματιού κρέατος είναι για 8-12 ώρες στους 60 βαθμούς κελσίου», πράγμα  που μ εξυπηρετούσε  για τον λόγο που ξέρεις..υπερθέρμανση του ψυγείο  που είναι αγκαλιά με την  ηλ. κουζίνα..

Από μπύρες , πήρα δύο Την Guinness  ( χάλι μαύρο ) και την Kaizedom που ήταν περισσότερο πικρή, και αυτήν έβαλα .. 

Την Nail Ale  φτιαγμένη με νερό ανταρκτικής   που είχα αρχικά σκεφτεί  ( για να κάνω και το οικολογικό μου χρέος  σκάζοντας  750 ευρώ ) δεν την βρήκα ..

Και όταν έφτασε η στιγμή να μπει το τσουκάλι στον φούρνο τιμή και δόξη  

έριξα μια ματιά στο ρολόι  και περίμενα … 

Σε έξι ώρες  που κρυφοκοίταξα το φαί δεν ήταν έτοιμο  , και το κότσι  κόντεψε να το βάλει στα πόδια  απ την γάστρα , αλλά έτσι είναι η μοριακή μαγειρική όμως  το ευχάριστο  ήταν πως το ψυγείο  σταθερό στην θερμοκρασία του .. Ούτε σε οκτώ ώρες  ήταν . Εκεί άρχισα να τα παίρνω  και δίνω μια, και   βάζω την θερμοκρασία στο 250  βλαστημώντας  φυσικές και χημείες .. Το ίδιο έκανε  και το ψυγείο βλαστημώντας εμένα μέχρι που βράδιασε,  το φαί  έγινε  ( λουκούμι η αλήθεια είναι )  και εμένα άρχισε ο Γολγοθάς μου  που κράτησε μέχρι την άλλη μέρα .. 

Το κρέας δεν έβγαινε ολόκληρο  απ το κιούπι  γιατί είχε λιώσει..

Τα κόκαλα  γλιστρούσαν απ  την τσιμπίδα  και έπεφταν  κάνοντας ένα παφλασμό μέσα  στο μπόλικο ζουμί  που ήθελε σούρωμα και δέσιμο.. 

Δεν υπήρχε  κουτάλα  και σκεύος  που να μην το  έχω λερώσει..

Ο φούρνος τσιτσίριζε απ τις επιδόσεις  των κοκάλων στις βουτιές .. 

η σουπιέρα που σούρωσα το ζουμί  ήταν μικρή , οπότε  την άλλαξα με μια μεγαλύτερη , 

το βουνό απ τα άπλυτα στον νεροχύτη ψήλωνε ,  

η τηλεόραση μετέδιδε  μεσονύκτια προγράμματα, 

και ο σκύλος μου χοροπηδούσε  σαν παλαβός απ τη μυρωδιά.. 

Και σαν να μην έφταναν όλα , ανακάλυψα  πως μου είχε τελειώσει το απορρυπαντικό  πιάτων.. 

Κουρασμένη  πεινασμένη και νευριασμένη , έφαγα,  ήπια όσες μπύρες είχαν μείνει  και πέθανα .. 

Για να αναστηθώ την επόμενη μέρα  για να συνεχιστεί ο αυτοβασανισμός μου.. 

Πώς να πλύνεις  σκεύη  όσα και ενός εστιατορίου  στον αριθμό γεμάτα λίπος , μέσα  σε νεροχύτη  μικρογραφία??  

Αν δεν φοβόμουν  ότι  οι σαπουνάδες και λίπη θα έτρεχαν στο δρόμο , 

αν το μπαλκόνι δεν ήταν χώρος παιδικής χαράς του Κώστα, 

και αν δε παρακολουθούσε , όπως κάνει μόνιμα η απέναντι   γειτόνισσα ανάμεσα απ τις γρίλιες 

 θα τα έπλενα βγάζοντάς τα  στην βεράντα ..

Τώρα αγαπημένη μου  Ζ  θα με ρωτήσεις πως έγινε το φαί … 

Ποιο φαί??  

Α! δεν θυμάμαι ! …ξέχασα !!

Η μνήμη διαγράφει όλα τα δυσάρεστα και μαζί και τα ευχάριστα που πιθανώς να υπάρχουν..

Σουμάδα , θάσιο ή θάσο ..

και  για ευκολία  η Αζτέκικη ονομασία  του :  Έλα  ! μύγδαλαα...

“ Το αθάσιον στα αρχαία ήταν το αμύγδαλο με τη λεπτή εύθραυστη φλούδα.

Στον τόπο μας έμεινε η λέξη με αυτή ακριβώς τη σημασία, ( τα θάσα αμύγδαλα)
αλλά για να λέμε ακόμα κι ένα γλυκό δυναμωτικό χυλό, που έφτιαχναν με αμύγδαλα για τις λεχώνες.
Σκωπτικά και με κάποια δόση χαιρεκακίας, γι' αυτούς που υφίσταντο ερωτική απογοήτευση, έλεγαν τη φράση: "ήπγι του θάσιου". Η ψυχική και κατά συνέπεια και σωματική κατάπτωση του απογοητευμένου θύμιζε λεχώνα".
Παραλλαγή της φράσης ήταν "ήπγι του πικρουθάσιου", κυριολεκτικά, γιατί έβαζαν και πικραμύγδαλα μερικές φορές, και μεταφορικά, γιατί επρόκειτο για την πικρή εμπειρία της ερωτικής απογοήτευσης»
( Τάσος Μακρής, στις σελ. 210-211 του βιβλίου του "Τα παραμύθια των λέξεων" Έκδοση Συλλόγου Πολιχνιατών Αθήνας, Μυτιλήνη 2007)

Το καταπληκτικό αυτό ρόφημα το δοκίμασα όχι ως λεχώνα ούτε σαν άρρωστη , ούτε σαν ερωτευμένη , αλλά σαν ένα επιλεκτικά λαίμαργο παιδί που ενώ για να φάει ένα αυγό το έκαναν βόλτα μιας ώρας λέγοντάς του ιστορίες ζητούσε απαιτητικά να τρώει οτιδήποτε ήταν απαγορευμένο , πικάντικο , ή της γειτόνισσας που πράγματι ήταν πιο γλυκό..
Μόλις είχε γυρίσει η μάνα μου στο σπίτι , με ένα μωρό στην αγκαλιά που τον είπαν αδερφό μου ( μια πολύ λυπητερή ιστορία για μένα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα )

Άρχισαν λοιπόν να έρχονται επισκέψεις , όλοι με ένα πιάτο «μπαλεζέ» στα χέρια,
 αυτή την κρέμα που την έτρωγαν οι λεχώνες που μ άρεσε βέβαια αλλά πόσο μπαλεζέ να φάει κανείς…
 Μερικές φίλες της της έφεραν και ένα ρόφημα άσπρο σαν γάλα που αηδίασα μόλις το είδα ( γάλα γαρ ) μέχρι που άνοιξαν ένα μπουκάλι και έβαλαν να πιεί η μάνα μου η λεχώνα.
Στην μύτη μου τότε ήρθε μια εξαιρετική μυρωδιά,  απαλή , γλυκιά,  βελούδινη , ακριβώς σαν το γάλα που θα έδιναν στους μικρούς νεογέννητους θεούς πάνω στον Όλυμπο. Έτσι το δοκίμασα ..

Της γιαγιάς μου δεν της άρεσε - ως συνήθως - και είπε θα φτιάξει εκείνη για να δουν οι καινούργιες νοικοκυρές τι θα πεί «θάσο»

Η συνταγή είναι απλή
 Θάσιο
Υλικά: • 50-80 gr αμύγδαλα κοπανισμένα
• 1 κουταλάκι γλυκού ζάχαρη
• κανέλα ή ανθόνερο
• 1 ποτήρι νερό
 Εκτέλεση: Κοπανίζουμε τα αμύγδαλα και τα βάζουμε σε τουλουπάνι, όπου ρίχνουμε καυτό νερό. Στύβουμε το τουλουπάνι, να τρέξει ο γαλακτώδης χυμός από τα αμύγδαλα σε ένα κατσαρόλι. Προσθέτουμε λίγη ζάχαρη και κανέλα, ανακατεύουμε καλά μέχρι να λιώσουν και είναι έτοιμο το μαντζούνι μας.

Πιο απλός τρόπος παρασκευής
Βράζουμε τα κοπανισμένα αμύγδαλα και τη ζάχαρη 15-20΄ λεπτά, προσθέτουμε λίγη κανέλα και δίνουμε το ζωμό με κουταλάκι στον ασθενή.

Το ονομαστό «θάσο» της γιαγιάς μου ήταν μια παραλλαγή της παραπάνω συνταγής που αντί για νερό είχε γάλα ..
Πρόσφατα , ψάχνοντας και ρωτώντας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ένα σημείο μου είπε μιαν άλλη εκδοχή του Θάσιου για πιο ανέμελες καταστάσεις .

Συνταγή δεύτερη
 200 γραμ. ασπρισμένα αμύγδαλα κομμένα σαν αλεύρι
 Νερό όσο πάρει
 1 φλιτζάνι τσαγιού ζάχαρη
 ½ κιλό γάλα
 Μισή κουταλιά σούπας κορν φλάουρ
 Κανέλλα
 Ανθόνερο

Σουμάδα
Τα ίδια υλικά  της πρώτης συνταγής

Βράζουμε καλά την αμυγδαλόψιχα μέχρι να χυλώσει προσέχοντας να μην μας κολλήσει Μόλις χυλώσει ρίχνουμε το γάλα , το άμυλο διαλυμένο και την ζάχαρη ανακατεύουμε και μόλις πάρει δυο τρείς βράσεις προσθέτουμε το ανθόνερο ( όσο θέλουμε φτάνει να μην αραιώσει πολύ το μίγμα που πρέπει να είναι σαν πολύ αραιή κρέμα.. )

Το σερβίρουμε σε ποτήρια πασπαλισμένο με κανέλα Πίνεται παγωμένο ή ζεστό

Τα στοιχεία είναι απο το  paleochori-lesvos.blogspot.gr/

Αλμυρό με φρούτα του περιβολιού..

Εν αρχή ήτο  τούτη εδώ να.... Φυσαλίς η Περουβιανή...

Που κάρπισε ξαφνικά  σαν τρελή..

Και άνθιζε και έδινε καρπό, και γύρω χιόνιζε , και έκανε λιακάδα και ξανάνθιζε  και είπαμε τι θα τις κάνουμε τόσες φυσαλίδες..

Και αποφασίσαμε  να τις κάνουμε αλμυρό κέικ Και αφού οι φυσαλίδες είναι της γνωστής οικογενείας της κ. Ντομάτας με τι θα ταίριαζε  εκτός από τυρί φέτα?? Μαζέψαμε τα υλικά  προσθέσαμε  και πιπεριές  , με τον φόβο ότι θα τα κάνουμε σαλάτα  και  αρχίσαμε το έργο..

Το αποτέλεσμα  ήταν καλό παρ όλη την αγωνία μου όσο ήταν στον φούρνο αφού η συνταγή ήταν  ενός απλού κέικ χωρίς την ζάχαρη.. Φοβόμουν όμως μη βγάλουν οι φυσαλίδες και τα  υπόλοιπα λαχανικά υγρά.. Ύστερα από μια ώρα ψήσιμο στους 180 βαθμούς ήταν πανέτοιμο  και μυρωδάτο..

Και ύστερα ακριβώς  από δύο ώρες και κάτι ..... δεν υπήρχε ούτε ψίχουλο..

Και να πεις πως δεν υπήρχε φαγητό  και ήταν πεινασμένοι??

Το χούϊ ( Οι γευστικές περιπλανήσεις στο άγνωστο )

Πάντα αναρωτιόμουν για την πρώτη στιγμή μιας τροφής ..μιας γεύσης , την αρχέγονη στιγμή της , στην εμφάνιση του πρώτου ανθρώπου ..

 Τι εντύπωση έκανε, τι γκριμάτσα προκάλεσε τι παρενέργειες είχε τι απορρίφτηκε και τι συνεχίστηκε..
 Πράγματα που δεν θα τα μάθω ποτέ και θα αρκεστώ σ αυτά που βρήκαν οι ερευνητές , οι αρχαιολόγοι, οι ανθρωπολόγοι και όσοι ασχολήθηκαν με αυτό το μυστήριο ον ..

Κατόπιν οι απορίες μου μεταφέρθηκαν σε πιο κοντινή εποχή και σε πιο περίπλοκα ερωτήματα τα οποία λύθηκαν με την βοήθεια της φαντασίας έτσι ώστε να μην ψάξω να τα βρω σε βιβλία που μπορεί βέβαια να τα έλεγαν εντελώς διαφορετικά , αλλά εμένα μου άρεσε η απάντηση που μου έδωσε η φαντασία μου π.χ. πως ανακάλυψαν το προζύμι ή πως τους προέκυψε το πρώτο κρασί…

Σταμάτησα να ασχολούμαι κάποια στιγμή και αρκέστηκα να απολαμβάνω την τροφή όχι σαν κάτι που γέμιζε το στομάχι μου αλλά σαν ένα θαύμα που έφτιαξε ένας θεός , ταιριάζοντας τα υλικά, τα χρώματα τις γεύσεις και μας τα μοίρασε ως κομμάτι,  του είναι του ,λέγοντας μας : Φάετε …τούτο εστι το σώμα μου ..

Αρκετοί φίλοι μου γνωρίζουν το χούι μου εξ απαλών ονύχων με τις γεύσεις αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχε η γιαγιά μου …
Δοκίμασα χώμα όταν έμαθα πως από κεί είχε πλαστεί ο άνθρωπος ,
δοκίμασα νέκταρ λουλουδιών όταν έμαθα για τους Ολύμπιους
 ζήτησα με απαίτηση και χτυπώντας τα πόδια μου στο πάτωμα να μου βρεί η γιαγιά μου το μάνα εξ ουρανού θέλοντας να διαπιστώσω ότι όντως η γεύση του έμοιαζε με ψωμί και μέλι ..
ως νήπιο ξεράθηκα στην κυριολεξία στο κλάμα γιατί ήθελα να δοκιμάσω την κάπαρη που υπήρχε στο τραπέζι αλλά δεν μιλούσα και οι μόνες λέξεις που ήξερα ήταν φθόγγοι ..

Σε μεγαλύτερη ηλικία έφτιαξα το «τσάμπα» που έτρωγαν οι Θιβετιανοί μοναχοί όταν περιπλανιόταν για καιρό μακριά απ τους ανθρώπους..
Μετά δοκίμασα τα καλαμποκίσια πιττάκια των Αζτέκων όπως τα περιέγραφε ένα βιβλίο που διάβασα γι αυτούς καθώς και σοκολάτα με κόκκινο πιπέρι ..
Νομίζω πως αν ήμουν κτηνοτρόφος θα δοκίμαζα και μέλανα ζωμό..

Αργότερα κάνοντας πειράματα, και αλχημείες, κατέστρεψα υλικά άρα πέταξα λεφτά, έχασα χρόνο που είναι χρήμα κι αυτός όπως λένε , αλλά πέτυχα κάτι γεύσεις κατα λάθος όνειρο !! στα δικά μου γούστα βέβαια ..
Έτσι και σήμερα .. Μιας και το κουμ κουάτ ως γλυκό του κουταλιού μου γίνεται σκληρό ,
και μιας που ως κάμπια δεν αφήνω λαχανικό για λαχανικό να μην το κάνω βραστή σαλάτα έκανα πάλι το θαύμα μου ..
Βραστό λάχανο λαδολέμονο και ωμό κουμ κουάτ..
Γλυκό το λάχανο ,
 γλυκοσπιρτόζικη η φλούδα του φρούτου
και πικρόξινό το μέσα του..
( Θα το  δοκιμάσω  και με μπρόκολο και κουνουπίδι.. )

Τι άλλο να ζητήσω απ τη ζωή μου ??
Και τι άλλο να προσφέρω στην ανθρωπότητα??

 ( και χωρίς αστεία τώρα..το κουμκουάτ ωμό είναι μια πρωτόγνωρη γεύση για όσους αγαπούν τα απρόσμενα και τα ξαφνικά.. )