Καπουτσίνος ! μυρωδάτος , πικάντικος και λουλουδένιος

Αν παρεμπιπτόντως έχετε καλλιεργήσει καπουτσίνους μαζέψτε τα σποράκια του μαζί με λίγα κλειστά  λουλούδια του και φτιάξτε τουρσί.

Είναι πικάντικο , εύκολο και αλλού το χρησιμοποιούν  για να αντικαταστήσουν την κάπαρη που για μερικούς είναι δύσκολο να την βρουν.

Αυτή την εποχή οι καπουτσίνοι έχουν ανθίσει και είδη αρχίζουν να κάνουν και σπόρους.
Μαζέψτε τους τρυφερούς , πλύνετε τους και βάλτε τους σε ένα βαζάκι με αλάτι και ξύδι ..
Δεν είναι ανάγκη να γεμίσει ..Θα προσθέτετε κάθε τόσο , και στο τέλος του καλοκαιριού ήδη θα είναι γεμάτο ..

Αν λοιπόν σας αρέσουν  οι περίεργες και πικάντικες γεύσεις σας το προτείνω..και
μή φοβάστε..
Ο,τι περίεργο  σας προτείνω  , να ξέρετε ότι το έχω δοκιμάσει πρώτη εγώ.

Υ.Γ. Προσωπικά εγώ δεν μαζεύω μόνο τους τρυφερούς σπόρους αλλά και τους μεγαλύτερους .Το μούλτι  που χρησιμοποιώ  για να κάνω σάλτσες κάνει θαύματα  ..

Κι όμως δεν είναι περγαμότο..γμτ....

  Η συνωμοσία των εμβολιασμών , των μεταλλαγών ή της εύκολης καλλιέργειας? ..     

( Η και των λιπασμάτων?)

  Πολλές φορές εχω αναρωτηθεί αν είναι καλό που πρόλαβα  τις παλιές γεύσεις φρούτων και λαχανικών…   Γιατί όλοι οι "γηραιοί" γνωρίζουν ( και πόσο μάλλον εγώ ως  αιωνόβια  ελιά ) πως μύριζε παλιά  το πεπόνι , το αγγούρι , η ντομάτα , τα κεράσια , τα βερίκοκα , και πως τώρα. 

Το συμπέρασμά  σ αυτό  το αγωνιώδες ερώτημα μου είναι πως όχι…δεν είμαι ευτυχισμένη που γνώρισα και γεύτηκα όλα αυτά ..αφού με κάνει δυστυχισμένη η εξαφάνιση τους .. Μπορεί το να μη λέω και δόξα τω θεό που τα γνώρισα κι αυτά  να θεωρείται αχαριστία απ τον θεό αλλά έτσι είναι οι Ελιές..οι Αγριλιές.. και οι θεοί γνωρίζουν την αναποδιά τους.

 Πρίν  μερικά χρόνια είδα στους πάγκους της λαϊκής περγαμόντα.. Μου έκανε εντύπωση το χρώμα τους το σχήμα τους αλλά και το άρωμά τους..

Σκέφτηκα πρίν τα μυρίσω πως ίσως είναι μια άλλη ποικιλία  και χάρηκα που ήταν χοντρόφλουδα ..Οταν  τα μύρισα  και είδα πως αυτός είναι ένας άγνωστος καρπός αλλά όχι περγαμόντο εισέπραξα την  γνωστή προτροπή του  πωλητή :  Αντε κυρά μου στα πιάτα σου.. όταν τόλμησα να μιλήσω , 

που μ έκανε  να καταλάβω ακόμα μια φορά πως είχα να κάνω με έναν τύπο που ανήκε στο είδος των βαρβάτων αρσενικών οι οποίοι περήφανοι γι αυτά που κουβαλούν μέσα στα σκέλια τους αγνοούν ότι δεν είναι μόνο για μια δουλειά.. και υποχώρησα  αμίλητη.. 

Τα ίδια μου είπαν και νοικοκυρές όταν τις ρώτησα Η απορία με βασάνιζε και τελικά το πήρα απόφαση. Περγαμόντα ήταν.

Εγώ δεν θυμόμουν καλά, 

έπαθα αλτσχάιμερ, 

παναγιά μου τι θα κάνω, 

λίγα είναι τα ψωμιά μου ,  και πού και πού άκουγα μια φωνή να μου λέει:  Και όμως !!  Δεν είναι!! 

Αυτή η φωνή μ έκανε να μην το βάλω κάτω  και να συνεχίσω να ρωτάω μην δίνοντας σημασία αν με περνούσαν για τρελή.. Με τα χρόνια γίναμε αρκετοί αυτοί που επέμεναν πως αυτά δεν είναι περγαμόντα. Αυτά (τα παραγματικά ) είναι λεία , σχετικά ψιλόφλουδα  πιο μικρά από πορτοκάλι και κίτρινα όταν ωριμάσουν ..Για το χαρακτηριστικό άρωμά τους δεν θα πω τίποτα ..

Τις προάλλες μου έφερε απ τα ψεύτικα  περγαμόντα το Ρηνιώ καθώς και  ένα βαζάκι  απ το γλυκό που είχε φτιάξει..

Έμεινα μ ανοιχτό το στόμα , έτοιμη να αναθεωρήσω, έτοιμη να υποτροπιάσω..

 – Μα ναι είναι περγαμόντο το γλυκό σου!!  Μ  αυτά εδώ τα έφτιαξες ?? 

– Ναι μου λέει με χαμόγελο.. 

– Δηλαδή  είχαμε κάνει όλοι λάθος?? Είναι πραγματικά περγαμόντα?

 -  Χα χα!!   Όχι!!   Έβαλα εσάνς περγαμόντου στο γλυκό μου…

Περιμένοντας μέσα στην κατσαρόλα για το δεύτερο  βράσιμο - τελείωμα του..Κάνω πως δεν το βλέπω... ( και όμως..ήταν το αγαπημένο μου γλυκό )

Το γλυκό με τους καρπούς  μου  χάρισε το έφτιαξα χωρίς κέφι και ενθουσιασμό ίσα ίσα  για να μην χαλάσουν αφού ήταν δώρο..

Φωτογραφία δεν τα έβγαλα για να μην συμβάλω κι εγώ στο χάλι που υπάρχει στις εικόνες της Google .

Mια φίλη απ το Κορωπί μου είπε πως εκεί υπάρχουν πραγματικές  Περγαμοντιές και να πάω του χρόνου…

Σκέφτηκα πως ευτυχώς ..υπάρχουν ακόμα ..αλλά ως πότε?

Υ.Γ. Γνώρισα  μέσα απ τις φωτογραφίες και τα περγαμόντα των επτανησίων..σαν φράπες  που φάνηκαν αλλά μπορεί να είναι μια άλλη ποικιλία και μόνο αν τα μυρίσω θα έχω άποψη.. 

Αυτοί φημίζονται για το μεράκι τους…δεν θα ήξεραν ποια είναι τα πραγματικά?

Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη.. υποχώρησα στον πειρασμό

Η υπομονή σε μερικούς έχει και τα όριά της .. 

Δεν θυμάμαι πόσες φορές διάβασα πως η κρέμα λεμονιού – βουτύρου είναι τόσο όμορφη που ενώ κρατάει το πολύ δύο εβδομάδες μέσα στο ψυγείο, 

εσένα δεν  θα προλάβει γιατί θα σου τελειώσει  σε μερικές μέρες.. 

Είπα λοιπόν να την φτιάξω όχι μόνο επειδή είμαι και λαίμαργη  και περίεργη σε νέες γεύσεις αλλά το πιο σοβαρό (χα !)  επειδή διανύουμε το διάστημα αυτό στο οποίο τον πλανήτη καθώς και τα ελληνικά ΜΜΕ  έχει πιάσει ένα αμόκ με το βασιλικό μωρό της Αγγλίας  και η κρέμα τούτη είναι από τας Εγγλεζίας.. 

Φτιάχνοντας την με λεμόνια και αυγά Μυτιληνιά  που μου έφερε το Ρηνιώ μαζί με καμια δεκαριά περγαμόντα… ( για τα οποία έχω πολλά να πω αλλά σε άλλη στιγμή..) 

σκεπτόμουν πως τι καλά που δεν είμαι κυβέρνηση και μπορώ να φτιάχνω ότι θέλω στην κουζίνα μου χωρίς να τρέχω να ρωτάω αφεντικά για ψύλλου πήδημα όπως αυτή ..

Εύκολη και με λίγα υλικά αλλά ακόμα δεν μπορώ να σας πω αν είναι τόσο όμορφη αν δεν την δοκιμάσω  σε όλες τις εκδοχές της όταν πρώτα κρυώσει..αύριο δηλαδή ..

Τα υλικά της

4 αυγά 1/3 του φλιτζανιού του τσαγιού ζάχαρη ( έβαλα λίγο περισσότερη ) 

το ξύσμα ενός μεγάλου λεμονιού  

μισό φλιτζάνι χυμό λεμονιού 

και τέσσερις κουταλιές σούπας βούτυρο .

Χτυπάμε καλά με μίξερ χεριού τα αυγά , την ζάχαρη και το ξύσμα μέχρι να αφρατέψουν και να αλλάξουν χρώμα. 

Ρίχνουμε μετά το βούτυρο και τον χυμό λεμονιού και το βάζουμε σε μπαίν - μαρί ανακατεύοντάς το συνέχεια με το μίξερ στο χαμηλό μέχρι να πήξει. 

Κλείνουμε το μάτι της κουζίνας και συνεχίζουμε να το χτυπάμε για ένα λεπτό..

Η  lemon curd

Το βάζουμε σε βάζα το σκεπάζουμε με μεμβράνη ή αντικολλητικό χαρτί για να μην κάνει κρούστα όσο κρυώνει , και μετά σκεπάζουμε με τα καπάκια τους και τα βάζουμε στο ψυγείο. 

Λένε πως τρώγεται με κουλουράκια , μπισκοτάκια, ψωμί, φρυγανιά, μπαίνει σε μικρά ταρτάκια… τι να πώ …δεν ξέρω…

Η αλήθεια πάντως είναι πως όταν έγλυψα στο τέλος την κατσαρόλα μου ψιλοάρεσε…

Για όλες τις Ιόλες του κόσμου

Που γι αυτές κάνουμε τα πάντα ..

Που αγωνιούμε, 

που χαιρόμαστε , 

που καμαρώνουμε .. 

Γι αυτές τις Ιόλες που το χαμόγελό τους είναι για μας πηγή ζωής ..

Που για να είναι μόνιμο αυτό  το χαμόγελο στα χείλη τους κάνουμε σε προσωπικό επίπεδο τις μεγαλύτερες θυσίες .. 

Θυσίες χωρίς την σκέψη του δεν μπορώ..δεν θα τα καταφέρω.. 

Την Ιόλη της φωτογραφίας δεν ξέρω πως την λένε .. 

Το γέλιο της μας προσφέρει - εκτός όλων των παραπάνω - τον λόγο της ύπαρξής μας …με πολλές έννοιες  ..

και με το χεράκι της μας δείχνει πως η γλύκα της ζωής είναι περίτεχνη, πολύπλευρη , θέλει μαστοριά,  τόλμη και φαντασία.  

Διάλεξα την φωτογραφία της, σήμερα, την πρώτη του Μάη, ως πανό αγώνα, αφήνοντας κατά μέρος τις μνήμες και αρνούμενη να διαδηλώσω γι αυτές, από σεβασμό στο ελάχιστο ίχνος  ντροπής που μου έχει μείνει ακόμα.. 

αφού δεν στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, 

αφού δεν έκανα βήμα μπροστά από εκείνη την ματωμένη Πρωτομαγιά  

και αφού την κατάντησα κι αυτήν μια ακόμα παγκόσμια μέρα αγνοώντας πως το χαμόγελο οποιασδήποτε Ιόλης πρέπει να μείνει στα χείλη της  πάση θυσία ακόμα και όταν εγώ θα έχω φύγει .. 

Σ αυτό το χαμόγελο που δεν το περιφρούρησα, 

που το άφησα χωρίς τείχη, 

χωρίς κόκκινες γραμμές, ως θαυμαστής του τώρα, του σήμερα  και του έχει ο θεός..  

Ούτε στεφάνια από λουλούδια λοιπόν από μένα σήμερα σεβόμενη εκείνη την πρωτομαγιά αλλά ούτε και ιαχές και μεγάλα λόγια που φαντάζουν κενά  στις μέρες μας..  

μέρες,  που τίποτα δεν κάνουμε έτσι ώστε να δώσουμε την πραγματική Ελπίδα  στις Ιόλες όλου του κόσμου..

Το λινκ σας παραπέμπει σε κάτι όμορφο, έξυπνο και γλυκό  http://laxtaristessyntages.blogspot.gr/2015/04/zebra-cake.html…

Καλή Πρωτομαγιά..