Ετσι..χωρίς πρόγραμμα..και δίχως συνταγή

( απ τα γραπτά της Ιόλης)

Τα σύκα κανόνιζαν πότε θα πήγαιναν οι ιδιοκτήτες τους διακοπές. Όλο το καλοκαίρι ωρίμαζαν για να τους υποδεχτούν τον Αύγουστο λίγο πριν της Παναγίας. Πολίτικα, ασπρόσυκα, και μαύρα, μα τα καλύτερα ήταν τα πολίτικα. Όχι μεγάλα όσο τα ασπρόσυκα αλλά πεντανόστιμα και μελωμένα μα ακόμα καλύτερα όταν ήταν ξερά, το χειμώνα. Απ’ τη στιγμή που ωρίμαζαν, εκτός απ’ τα φρέσκα που έκοβες για να φας, αυτά που προοριζόταν για αποθήκευση είχαν αρκετή δουλειά.

Υπερικό ή Βάλσαμο ή Βαλσαμόχορτο

Οι τριγύρω λόφοι των Βατερών εκτός απ’ τα σχοίνα, τις "αστβές", τις λαδανιές ήταν γεμάτοι με βαλσαμόχορτα, που τα έκοβαν και έκαναν "απλωταριέ"ς. Φρύγανα, ήταν τα βάλσαμα με σκούρα κόκκινα κλαδιά και κίτρινα μικρά λουλούδια που εκτός από απλωταριές, φρόντιζαν να βάλουν και σε μπουκάλια με λάδι που το άφηναν στον ήλιο μέχρι που το λάδι να γίνει κόκκινο, μετά το φύλαγαν σε σκοτεινό μέρος έχοντας έτσι όλη τη χρονιά φάρμακο για πληγές, καψίματα, εντριβές ακόμα και για τα ζώα αν τύχαινε να πληγωθούν.

Πάνω στις απλωταριές στέγνωναν τα ώριμα σύκα που μάζευαν κάθε απόγευμα από κάτω απ’ τις συκιές. Μετά τα έβαζαν σε μεγάλα κοφίνια και αυτό συνεχιζόταν μέχρι το τέλος της εποχής τους οπότε άρχιζε άλλη διαδικασία.

Το πρωί πάλι και πάντα πριν βγει ο ήλιος, έκοβαν τα φρέσκα. Της γιαγιάς της άρεσε να τα τρώει επί τόπου, που ήταν όπως έλεγε «μπούζ-γκιπί» και μετά μάζευε για τους υπναράδες του σπιτιού να τα ευχαριστηθούν πριν τα ζεστάνει ο ήλιος.

Τα πρώτα-πρώτα σύκα της εποχής (έστελνε μήνυμα στους κουμπάρους* η γιαγιά αν δεν προλάβαινε να είναι εκεί) να τα πηγαίνουν δώρο στο σπίτι του Παπανικόλα  που ήταν απέναντι σκαλωμένο σ’ ένα λοφάκι και στα μάτια της Ιόλης φάνταζε μαγικό απ’ τις φωταγωγίες και τις μουσικές που ακουγόταν σχεδόν κάθε βράδυ. 

Η Ιόλη ήθελε απεγνωσμένα να πάει να παίξει με την κόρη τους που δεν την είχε δει ποτέ αλλά άκουγε τους Παπανικόληδες , δηλαδή την κυρία Άννα και τον κύριο Στρατή να μιλάνε γι’ αυτήν με τη γιαγιά της.

Όμως στις "βεγγέρες" που κάνανε οι μεγάλοι δεν την έπαιρναν μαζί τους μέχρι που αποφάσισε να το σκάσει ένα μεσημέρι και να πάει μόνη της μέχρι το λόφο. Η κυρία Άννα και ό άνδρας της οπωσδήποτε θα κοιμόταν τέτοια ώρα και μόνο η δική της συνήθεια να μην μπορεί να κλείσει μάτι το μεσημέρι την έκανε να ελπίζει ότι και το Ρηνέλλι θα ήταν ξύπνιο.

Σαν έφτασε μπήκε προσεκτικά ψάχνοντας με τα μάτια της την αυλή και κρατώντας στα χέρια την κούκλα της –πως αλλιώς θα παίζανε δυο κορίτσια-και το πρώτο που άκουσε ήταν το τρίξιμο του σχοινιού μιας κούνιας. Έτρεξε προς τα εκεί μα ξαφνικά σταμάτησε σαν είδε πως στην κούνια ήταν μια μεγάλη κοπέλα που κρατούσε στο χέρι της ένα βιβλίο, ντράπηκε και το έβαλε στα πόδια ενώ πίσω της άκουγε την κοπέλα να της φωνάζει: 

- Κοριτσάκι, ε.. ε.. ε.. Κοριτσάκι!...

Η γιαγιά της σαν την είδε να γυρνά τρέχοντας, αναστέναξε ανακουφισμένη …είχε πάρει τους δρόμους η καημένη γιατί φοβόταν τα πηγάδια που ήταν αρκετά στην περιοχή.

- Που ήσουν ; της έβαλε τις φωνές.

-Πουθενά…πήγα να παίξω με το Ρηνέλλι της κυρίας Άννας…

-Με ποιο Ρηνέλλι θα παίξεις μωρή σουσουράδα , που είναι η κοπέλα κορίτσι της παντρειάς;……

Ήταν η πρώτη και η τελευταία συνάντηση της Ιόλης με την Ρηνιώ  Παπανικόλα.  Χρόνια αργότερα μίλησαν στο τηλέφωνο εξ αιτίας μιας ραδιοφωνικής εκπομπής της Ρηνιώς με κείμενα της Ιόλης. Ντράπηκε αυτή να δώσει γνωριμιά  και μέχρι να μάθει να μην ντρέπεται όσους εκτιμούσε,- ποτέ δεν τα  κατάφερε- η Ρηνιώ έφυγε...

(* Παλιά συνήθεια τον τίτλο της κουμπαριάς και του κουμπάρου να τον κουβαλά όλο το σόϊ και των δύο οικογενειών)
  

Οι μολοχίες του Bασίλη

Μολοχία* Κόρχορος ο λαχανήρος (Corchorus olitorius)

Ο Βασίλης  ήταν φίλος ..  Απ τα παλιά..

Με αρκετή περιουσία  αρκετή γοητεία , μόνο που τέλειωνε  με γρήγορους ρυθμούς η πρώτη και ποτέ δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα γι αυτόν η δεύτερη..

Στο σπίτι του πήγαινα συχνά  σαν καλεσμένη της μητέρας του όποτε μαγείρευε «μολοχία» και φούλια .. Σαν πίνακας άλλης εποχής  ήταν το σπίτι του Βασίλη ..με τον Βασίλη μαζί.. Όλα σε τάξη,  ο Βάσος με τα ναυτικά του, η μαμά πάντα περιποιημένη μυρωδιά από αρωματικό λιβάνι που πάντα έκαιγε σε μια γωνιά και μπρούτζινα παντού… από διακοσμητικά στο σαλόνι μέχρι σκεύη στην κουζίνα..

Η μόνη παραφωνία ήμουν εγώ.. Κοντή σαλοπέτα και ξυπόλυτη ..

Μια φορά θέλησα να μιμηθώ ένα άλλο κοριτσάκι που ερχόταν με τον αδελφό του  και έβαλα το λευκό μου φόρεμα, πέδιλα στα πόδια και φιόγκο στα μαλλιά.

(Πολύ το χάρηκε η γιαγιά μου κι άρχισε πάλι να καμαρώνει να θαυμάζει κι όλα αυτά που μπορούν να κάνουν ένα παιδί και δη κορίτσι πρώτον να ζει σ έναν κόσμο ψεύτικο και δεύτερον προετοιμάζοντάς το αργότερα να χάσει τη γη κάτω απ τα πόδια του.. Όταν ανακαλύψει ότι υπάρχουν ομορφότερα και εξυπνότερα κορίτσια απ αυτό..)

Το λευκό από οργαντίνα φόρεμα και τα πέδιλα γύρισαν άχρηστα στο σπίτι γιατί το να ντυθείς πριγκίπισσα δεν θέλει κόπο αλλά τρόπο όπως λένε οι σοφοί.

Αυτά όσο ήμασταν παιδιά… μετά χαθήκαμε με τον Βάσο και ξανασυναντηθήκαμε ..πάμε απ την αρχή :

Ο Βασίλης  ήταν φίλος ..  Απ τα παλιά..

Με αρκετή περιουσία  αρκετή γοητεία , μόνο που τέλειωνε  με γρήγορους ρυθμούς η πρώτη και ποτέ δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα γι αυτόν η δεύτερη..

Τον ξανασυνάντησα κατά τύχη όταν σε μια εφημερίδα διάβασα για το εμπορικό δαιμόνιο του Έλληνα και συγκεκριμένα για κάποιον που έστησε μια επιχείρηση πουλώντας στους τουρίστες ελληνικό αέρα σε κονσέρβα.

Ναι! Ο Βάσος ήταν..

Από τότε κάθε εξάμηνο περίπου άλλαζε επιχειρηματικά ενδιαφέροντα που του κόστιζαν πότε ένα διαμέρισμα πότε τα οικογενειακά κειμήλια της μητέρας του

Η οποία άρχισε να με ταΐζει πάλι μολοχία  ψιθυρίζοντας μου στο αυτί συγχρόνως
- πες του κι εσύ καμιά κουβέντα…βάλτου μυαλό…

Η τελευταία δραστηριότητά του ήταν το άνοιγμα μιας ψησταριάς που μόλις το έμαθα αναφώνησα χριστέ και κύριε ! και αποφάσισα για χάρη της μητέρας του να πάω .. 
Συνεχίζεται....

Μολοχία*

• 1 κοτόπουλο
• 1 πακέτο κατεψυγμένη και ψιλοκομμένη μολοχία
• 4 ποτήρια νερό
• 1 κρεμμύδι
• 5-6 σκελίδες σκόρδο
• κόλιανδρο
• κύμινο
• αλάτι, πιπέρι
• χυμός λεμονιού (στο πιάτο μας)

Εκτέλεση :

Βράζουμε το κοτόπουλο με ένα ολόκληρο κρεμμύδι, 2 σκελίδες σκόρδο και λίγο κύμινο.

σουρώνουμε το ζωμό και τον βάζουμε σε μία κατσαρόλα. Προσθέτουμε την ψιλοκομμένη μολοχία και βράζουμε για 5 λεπτά σε χαμηλή φωτιά να γίνει μία πηχτή σούπα.
Σε ένα τηγνάκι, καβουρδίζουμε με 1-2 κ.σ. φυτίνη 1 κοφτή κουταλιά κόλιανδρο και 3-4 σκελίδες σκόρδο κοπανισμένες. Μόλις πάρουν χρώμα τα ρίχνουμε στη σούπα μας, ανακατεύουμε και σκεπάζουμε να αρωματίσουν τη σούπα μας.
Συνοδεύουμε το βραστό κοτόπουλο μ αυτή τη σούπα και με ένα πιλάφι όπως το φτιάχνουν οι αιγύπτιοι (ώτες) με ρύζι και καβουρδισμένο φιδέ

Απάντηση στην Ιόλη

Και μέσα σ όλα να και η Ιόλη που το φέρνει γύρω - γύρω να επιστρέψει..
Μια συνταγή μου ζήτησε με mail τάχα μου ( σαν να μου έλεγε είμαι εδώ! Με θυμάσαι?) κι εγώ αφελής όπως πάντα της την έστειλα..
Και τι έκανε?? Με εξευτέλισε στο blog της γιατί λέει η συνταγή δεν πέτυχε!!!!
Και με ρωτάς κυρά μου εμένα πόσα χρόνια χαλάω τα τσουρέκια μου επιμένοντας να κάνω την συνταγή μιας σταρ τηλεμαγείρισσας ?
Εγώ δηλαδή δεν έχω ψυχή?? Για βάλε 5 χρόνια Πάσχα από 2 κιλά αλεύρι το ένα
χώρια ζάχαρες αυγά βούτυρα και ΔΕΗ ..για τον κόπο δεν μιλώ..
Και τι χάλασες εσύ ρε Ιόλη??

Ένα πλοκάμι χταποδιού
μια σουπιά
ένα καλαμάρι
μπαγιάτικο ψωμί
και ένα κρεμμύδι!
άντε και ένα αυγό
αν δεν ήθελες να κάνεις τα μπιφτέκια σου νηστίσιμα.. Δεν σου εξήγησα ότι αν δεν βάλεις αυγό θα βάλεις λίγο αλεύρι για να δέσουνε?? Δεν σου είπα να τα βάλεις στο φούρνο με πατάτες??
Που στην ευχή μπλέχτηκες ώστε να με αποκαλέσεις «Γενοβέφα» των blog?(σιγά μή βάλω s)

Μόνο μέτρα δεν σου έδωσα αλλά νόμισα ότι θα βάλεις λίγο το μυαλό σου να δουλέψει.!
Άκου μέτρα και αναλογίες!! Πές μου εσύ , με ένα πλοκάμι χταποδιού μια σουπιά και ένα καλαμάρι πόσα άτομα χορταίνουν?? Να φάνε λέμε όχι να πιούν το ούζο τους..
Και όσο έσπαγα το μυαλό μου να βρω που έκανες λάθος μου λές απ το τηλέφωνο!

- Κουράστηκε το χέρι μου να κάνω κιμά τα θαλασσινά.. γιατί στο μούλτι γυρίζανε τρελά και δεν κοβόταν..

- !!!!!!!!!! Και σου κόπηκαν με το μαχαίρι ρε Ιόλη??? Βρε ας τα ψέματα..
Τώρα κατάλαβα εσύ έκανες μίγμα μπιφτεκιών με κομμάτια θαλασσινών
Βρε !!!!! Πόσο μυαλό θέλει να σκεφτεί κανείς ότι για να κόψει εύκολα θαλασσινά πρέπει να τα βάλει για λίγο στην κατάψυξη??
Να χαθείς …να χαθείς..

( όσο για την επιστροφή σου θα το σκεφτώ πολύ και άσε την Theo και κανά δυο άλλους να σε θυμούνται…και να σε αναζητούν! Σουπιά Ιόλη!)

Εσύ Ιολη βρές αυτό το χταπόδι και βάλε...είναι πιό νόστιμο!

Πυρηνική ενέργεια (πως οι ελίτσες έχουν κουκούτσι.. το ήξερες?)

Grecoγκέισες.. Ραδιενέργεια !
Άντε σιγά-σιγά να βγάζετε το κιμονό σας που νοερά το φοράτε (λέμε τώρα ..χα!)
όταν δεν σας κάνουν τα κέφια ..
Ξεχάστε και τα soushi μπάρ παλιορουφιάνες γιατί θαρρείτε πώς δεν είχα καταλάβει πως τα μάτια του itamesan σας άρεσαν πρώτα και μετά μεζεδάκια του..
Μμμ! Σιγά το σκιστό το μάτι και το μαλλί το κορακίσιο!
Άσε τις μπούρδες ρε!
Οι τσιριμόνιες και οι υποκλίσεις του σ αρέσανε! Έπαιρνες στα χέρια το osachidori και μας τό’ παιζες μετά πασού στα Γιάννενα.
Ξέχνα λοιπόν και τα soushi και τις wasabi και τα στρείδια και προπαντός ξέχνα τις χελιδονοφωλιές..
Για το Surimi δεν σου λέω γιατί δεν το ξέρεις .. άστο αυτό είναι για τις μπατίρισσες..Ξέρεις όμως τα ανοιξιάτικα ρολά..



Ναι ! και το τσάι …κι αν είναι και με γιασεμί μακριά..
Εννοείται το μπασμάτι , τα νούντλς και για να είσαι και πιο σίγουρη βγάλε απ τη ζωή σου και την πάπια του πεκίνου γιατί ραδιενέργεια είναι αυτή ..ποτέ δεν ξέρεις..



Με λίγα λόγια για να μη σε κουράζω όπου δεις αυτό : 日本からの ΜΑΚΡΙΑ…
Αλλά και αυτό: 來自中國
Μπριφλι και τέρμα.. όπου βλέπεις ορνιθοσκάλισμα παίρνε δρόμο.
Για τα χρυσάνθεμα έχω έναν δισταγμό ..αλλά μια και έχεις φάει βατράχια , καγκουρό, στρουθοκαμήλους και ότι άλλο απαιτούσε η ελληνική παράδοση του βουνού και της στάνης κάνε πέρα κι απ τα χρυσάνθεμα..
Πρόταση μενού για μια νύχτα Απ(ό)ω Ανατολής τι θα έλεγες τζιέριμ για ένα Gӧmlek Kebap?
Ένα Tas kebabi?
Με ντόπια κρέατα υγιεινά και χωρίς ραδιενέργεια ….
Φίσκα στα αντιβιοτικά και στις ορμόνες ..
Βάλε και κανένα ραπανάκι «βιολογικής καλλιέργειας» δίπλα και ζήσε το παραμύθι σου.. όχι που θα σκάσουμε…

(To) μουσική δεν ξέρω αν είναι από Γιαπωνία..αλλά μάλλον δεν....

Εγώ καλά μου τα'λεγα

Ότι αποφεύγεις σε κυνηγά λένε και σχεδόν πάντα συμβαίνει..
Και ναι εσύ χτυπιέσαι για παραδοσιακές γεύσεις και ψιλοσνομπάρεις και κοροϊδεύεις τα περίεργα αλλά τι γίνεται όταν ο άλλος θέλοντας να σε ευχαριστήσει σου κάνει το τραπέζι σε ένα απ τα μαγαζιά που ούτε θέλεις να περνάς απ έξω?
Τίποτα δεν κάνεις…βγάζεις τις φόρμες και τα αθλητικά και «συνοδεύεις» τον συνοδό σου ενώ από μέσα σου βράζεις σε στυλ: τι το’θελες ρε φίλε το κουστούμι βραδιάτικα.. σε χτυπάνε τα ψιλοτάκουνα μα το μαρτύριο είναι η τσάντα που δεν ξέρεις πώς να την κρατήσεις.. την ξεχνάς σε διάφορα σημεία κι αναρωτιέσαι ..
- Μα καλά δεν σκέφτηκε κανένας σχεδιαστής σ’ ολόκληρη την υφήλιο να λανσάρει σακίδια αμπιγιέ??
Τώρα η πόρτα του αυτοκινήτου που σου ανοίγει ο μυστήριος σου τη σπάει λίγο γιατί κάνεις και τους συνειρμούς σου και διαπιστώνεις πως όταν φοράς φόρμα ποτέ δεν το παίζει ιππότης άρα κάνουν θαύματα οι γόβες άρα μην δείνεις σημασία και ας νιώσουν κολακευμένες αυτές
Το μαγαζί … καλό.. με τα καλά του όπως οι πελάτες του μα προπαντός οι πελάτισσες του.
Ζεστά χρώματα στους τόνους του κόκκινου βαριές βυσσινιές κουρτίνες στα παράθυρα γκραβούρες σε χρυσή κορνίζα στους τοιχους
Σκούρα καφέ καθίσματα ( κάτι μεταξύ ξύλου και πλαστικού) και παρόμοια τραπέζια που ο καπλαμάς που ήταν κολλημένος στις πλαϊνές επιφάνειες με έβαλε σε σκέψη..
Δυο τεράστια εκρού ταμπλώ σε έναν τοιχο με φωτογραφίες παλιάς εποχής καλά μου φάνηκαν αν δεν ήταν ( διακριτικά βέβαια.. αλλά… ) στολισμένα με μαίανδρους..
Η οροφή ξύλινη με δοκάρια και φεγγίτες μάλλον θα ταίριαζε σε καταστάσεις που ονειρεύομαι.. την ζήλεψα μεν δεν ταίριαζε δε.
Το ψαρονέφρι με ρόκα που πήρα παρ όλο που ήταν τέλεια ψημένο όταν πήρα είδηση
ότι η ρόκα ήταν μέσα του μαγειρεμένη με απογοήτευσε ..
Αρκέστηκα πάλι (όπως κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις σε μια νόστιμη πολύχρωμη σαλάτα που αν την έτρωγα μαζί με φαγητό θα μου ήταν παραπάνω γλυκιά απ όσο έπρεπε.. υπερτερούσε το βαλσαμικό καθώς και το σιρόπι ξυδιού.. Ο μυστήριος δίπλα μου έτρωγε το σουφλέ του όταν ήρθαν ο σέφ και ο ιδιοκτήτης να μας χαιρετήσουν.
- Από δώ η μητέρα μου , είπε το μπουκωμένο με σοκολάτα στόμα..
- Ω! μάϊ γκάτ! Απίστευτο??? εκέκραξε η τρελή σέφ..(Ω γιές δεν είναι μόνο οι μόδιστροι)
Και έφυγε σαν πεταλουδίτσα να μεταφέρει τα νέα στους υπόλοιπους του μαγαζιού..
Ο λογαριασμός???
Άστο !!! Η τιμή , τιμή δεν έχει… τουλάχιστον άξιζε η σαλάτα αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω πως ο φίλος Γιώργος που μας έστειλε την συνταγή την φτιάχνει καλύτερη.
Τον ευχαριστώ και σας δίνω τα υλικά. Παραδοσιακή δεν είναι αλλά είναι στα πλαίσια της ανάρτησης..


Υλικά:
Σπανάκι
Ρόκα
Λόλα (πράσινη ή, κόκκινη ή, και τα δύο)
Κουκουνάρι
Κράμπερις ή, καρύδια.
1. Αχλάδι
χυμό από ένα λεμόνι (προαιρετικά για όσους τη θέλουν πολύ όξινη)
χυμό από ένα πορτοκάλι
Πέντε κουταλιές της σούπας λάδι
Τρεις κουταλιές της σούπας μουστάρδα (προτιμώ Ντιζόν)
Τρεις κουταλιές της σούπας ξύδι μπαλσάμικο
Αλάτι
Πιπέρι


Εκτέλεση:
Πλένουμε καλά τα λαχανικά μας και τα τοποθετούμε σε ένα μεγάλο μπωλ.
Ανακατέβουμε μαζί με τα κράμπερις ή, τα καρύδια και το κομμένο σε κυβάκια αχλάδι.
Στο μούλτι χτυπάμε καλά τα υπόλοιπα υλικά μας και τοποθετούμε το μείγμα στη σαλάτα μας
Ανακατέβουμε καλά να πάει η γεύση παντού.
Σερβίρεται άμεσα.
Πολλοί ψήνουν για λίγο στο τηγάνι τους το κουκουνάρι (μια χούφτα περίπου)
Λέγεται πως έχει πιο έντονη μυρωδιά και γεύση.
Δεν έχω λόγο να μην τους πιστέψω.
Τα κράμπερις είναι λίγο πιο ξυνά και πιστεύω πως στην όξινη εκτέλεση ταιριάζουν καλύτερα από τα καρύδια.
Η κλασική συνταγή, πάντως, είναι με καρύδια.
Την ίδια εκτέλεση την έχω φάει με ΧΩΡΙΣ ΑΧΛΑΔΙ με τηγανιτό μπέικον και κρουτόν

Γιώργος

Γιαλαντζί ( ελα μόγια - εγια λέσα)

Δεν τους πετύχαινα ποτέ..
Ενώ ήξερα τα υλικά ποτέ δεν έδινα σημασία στα μέτρα.. (τον καιρό που μάθαινα ..παλιά πολύ παλιά..)
Αντίθετα κάτι άλλοι γιαλαντζί (δες ) πάντα με πετύχαιναν
ήξεραν τα υλικά μου και «τρύπωναν» στα μέτρα μου..για κάποιο λόγο βέβαια.
Κι ενώ κάτι δεν μου φαινόταν σωστό απ την αρχή συνέχιζα απτόητη με την υπεροψία της «έμπειρης» και το αποτέλεσμα φαινόταν αργά.. όταν το πιάτο ήταν στο τραπέζι..
Είχα βέβαια την ευαισθησία όσο εγωίστρια κι αν ήμουν να μην αφήσω κανέναν να φάει και τους πέταγα στα σκουπίδια ..( ήταν και τόσο λιπαροί που ούτε στο κομπόστ δεν μπορούσα να τους πετάξω, θα μου χάλαγαν το λίπασμα )
Πέρασε καιρός για να καταλάβω, με την βοήθεια της Ρηνιώς πως όπου ακούς πολλά κεράσια (στην περίπτωσή μας κεράσια = ρύζι ) κράτα και μικρό καλάθι..
Την Ρηνιώ ίσως την γνωρίζετε.. αν όχι δεν πειράζει.. εύχομαι να μην την γνωρίσετε ποτέ ..επαγγελματικά εννοώ..
Κατά τα’ άλλα είναι το γλυκύτατο Ρηνιώ μου το οποίο με συμβούλεψε ότι στους γιαλαντζί βάζουμε όσο μπορούμε πιο πολύ πρασινάδα για να γίνουν νόστιμοι και αφράτοι!

Μαρούλι
Κρεμμύδι ξερό και φρέσκο
Μαϊντανό
Μάραθο (αν δεν υπάρχει δεν το κάνω αυτό το φαγητό)

Και το μυστήριο λύθηκε ως διά μαγείας.. Από παιδί είχα μια ψιλοαπέχθεια για κάθε τι πράσινο.. Με το μόνο πράσινο που είχα καλές σχέσεις ήταν ένας πράσινος δράκος που όμως κανένας δεν εκτιμούσε..

Αμ μικρό μου «γιαλαντζί» χωρίς πράσινο γίνεται???

Αμ μωρό μου αγάπη δίχως πράσινους δράκους γίνεται???
Σαν να λέμε και γιαλαντζής ..και αποτυχημένος..

Υ.Γ Δεν πιστεύω τώρα να θέλετε να γράψω και την συνταγή.. σιγά τα ωά..
Πάντως εγώ σήμερα θα φτιάξω σούπα αυγολέμονο αρνάκι
Πρώτον γιατί έτσι μ αρέσει..
Και δεύτερον γιατί έτσι γουστάρω..
Μα βρέ αντίχριστη θα μου πείτε.. καθαρή Δευτέρα είναι σήμερα..
Εντάξει ρε μάγκες παραδοσγιακοί… έκανα κι εγώ το κουμάντο μου..
Ε! μα κάθε τόσο στο μαιευτήριο δεν λέει.. και δεν μπορώ και τα προφυλακτικά γμτ μου !!!
Γιατί ότι με έχετε ψιλογκαστρώσει το έχετε καταλάβει βρωμοπάσοκοι που χοροπηδατε σαν τους ντολμάδες από κατσαρόλα σε κατσαρόλα..
Καλή σαρακοστή είπαμε???

Χερισέ..

Το χερισέ ή ο χερισές προέρχεται απ την αραβική λέξη hers που σημαίνει ζουπώ , κοπανώ. Το παραδοσιακό αυτό φαγητό της  Ανατολίας με πανάρχαιες καταβολές φτιάχνεται με κρέας και δημητριακά που, αφού καλοψηθούν κοπανίζονται μέχρι να λιώσουν και να γίνουν πολτός.
Ο χερισές που στις μέρες μας είναι γνωστός με τη περσική του ονομασία κεσκέκι (keskek) μαγειρευόταν επί αιώνες με σιτάρι. Τον 15ο όμως αιώνα που το ρύζι θεωρούνταν είδος πολυτελείας στις κουζίνες του παλατιού των απέναντι μαγειρευόταν και με ρύζι.
Όταν διαβάσετε την συνταγή μη σκεφτείτε : αυτό μοιάζει με λαπάς και την απορρίψετε. Είναι λαπάς που όμως ήταν ένα απ τα αγαπημένα φαγητά του σουλτάνου Μεχμέτ Β΄ έχει μια υπέροχη απαλή γεύση. Ιδιαίτερα αν σας αρέσει το ροδόνερο ( εμένα καθόλου) και οι υπόγλυκες γεύσεις ( με τρελαίνουν ) δοκιμάστε οπωσδήποτε αυτή τη συνταγή που περιλαμβάνεται στο χειρόγραφο του Sirvani..΄

Σήμερα 14 Φλεβάρη φτιάξτε ένα κοτοπουλάκι με μια δική σας συνταγή ..στολίστε το όπως στη φωτό που σας έχω βάλει και μετά κάντε και πείτε ότι θέλετε στον αγαπημένο σας..
Αν όμως είστε και είναι λάτρης του Βαλεντίνου.. κάντε τον λαπά της συνταγής ..
Γιατί ναι μεν είναι νόστιμος αλλά λαπάς.. Όπως αυτοί που περιμένουν γιορτές και πανηγύρια για να δείξουν και να κάνουν το αυτονόητο..

Υλικά:
1 μικρό κοτόπουλο κομμένο στα τέσσερα
1 ποτήρι ρύζι
2 ποτήρια ζωμό κότας
2 ποτήρια γάλα
1ή 2 κουταλιές ζάχαρη
4 κουταλιές βούτυρο
1 φλυτζ. Του καφέ ροδόνερο
Ελάχιστο αλάτι
( προαιρετικά 2 κουταλιές ροδόνερο 1 κουταλιά ζάχαρη )

ΣΣ . το πιλάφι με την ζάχαρη χωρίς να είναι σερμπέτι ,
Όπως και τα λευκά μακαρόνια συνοδεία σταφυλιού ήταν κάτι το συνηθισμένο στο σπίτι μας …. Παλιαααααά …πολύ παλιά!

Βάζετε το κοτόπουλο στην κατσαρόλα με 4 ποτήρια νερό και ένα κουταλάκι αλάτι.
Το βράζετε μέχρι να μαλακώσει ξαφρίζοντας κάπου – κάπου
Κατεβάζετε την κατσαρόλα απ τη φωτιά στραγγίζετε και κρατάτε 2 – 2 ½ ποτήρια ζωμό.
Ξεψαχνίζετε το κοτόπουλο και κρατάτε μόνο το στήθος .
Το ξεφτάτε όσο μπορείτε πιο πολύ. ( η πιο κουραστική αλλά σημαντική διαδικασία του χερισέ.)
Μπορείτε βέβαια μια και θα χρησιμοποιήσετε μόνο το στήθος να αγοράσετε κομμάτια κοτόπουλου. Μόνο μην ξεχνάτε ότι το παχύ και νόστιμο ζουμί που είναι απαραίτητο για την συνταγή δεν βγαίνει απ το στήθος.
Πλένετε το ρύζι με χλιαρό νερό 2-3 φορές το στραγγίζετε και το αφήνετε για 1 ώρα μέσα στο ζουμί να φουσκώσει και να νοστιμίσει. ( για να μην παγώσει το λίπος καλά θα ήταν να το βάλετε στον φούρνο στους 50 βαθμούς)βράζετε το ρύζι με το ζωμό σε μέτρια φωτιά για 5-6 λεπτά.
Ρίχνετε λίγο- λίγο τα δυο ποτήρια γάλα ανακατεύοντας με ξύλινη κουτάλα για 10-15 λεπτά μέχρι να απορροφηθούν τα υγρά.
Προσθέτετε το βούτυρο τη ζάχαρη ελάχιστο αλάτι και το ξεφτισμένο στήθος.
Ανακατεύετε πάντα με την ξύλινη κουτάλα έως ότου το ρύζι με το κοτόπουλο να γίνουν πολτός..
Προσθέτετε το ροδόνερο σκεπάζετε με πετσέτα και κλείνετε το καπάκι αφήνοντας να ξεκουραστεί για 15 λεπτά
Όποιος θέλει το σερβίρει ραντίζοντάς το με τα προαιρετικά της συνταγής..
Καλό θα ήταν το φαγητό να μην γίνει ούτε πολύ γλυκό ούτε πολύ αλμυρό

( Στη Μυτιλήνη αυτό το φαγητό το φτιάχνουν στη γιορτή των Ταξιαρχών στο χωριό Μανταμάδος από μοσχάρι και σιτάρι και μετά το μοιράζουν στον κόσμο που επισκέπτεται το μοναστήρι...δεν ξέρω κι όλας! έτσι έχω ακούσει από Μανταμαδιώτες )

Ονειρο από όνειρα..

Σε θυμάμαι..
Σαν ήθελες να ξεφύγεις απ τη βουή της αγοράς και την βαριά «κουλτούρα» των καφέ της προκυμαίας έπαιρνες τα σοκάκια της Απάνω Σκάλας και του Γενί τζαμιού και τότε ο κόσμος άλλαζε. Γινόταν φανταστικός, παραμυθένιος..
Άφηνες πίσω σου τα αριστοκρατόπαιδα , τους ποιητές , τα γεροκαμάκια άφηνες και τις μυρωδιές του καβουρντισμένου καφέ, των στραγαλιών που ψηνότανε, τις μυρωδιές απ τα τσιμένια και τα λουκάνικα του Θωμαϊδη και όσο απομακρυνόσουν τόσο δυνάμωνε τον ρυθμικό τακ-τακ αυτό που σε είχε παρασύρει να ψάξεις μέχρι που να βρεις τον δικό σου κρυμμένο κόσμο..
Τον κόσμο που δεν είχε τίποτα να προσφέρει στους άλλους γι αυτό φάνταζες σαν γραφικός και ονειροπόλος στα μάτια τους..

Τακ τακ τακ……
Τότε που ανακάλυπτες τους ανθρώπους και κοίταγες στα μάτια τους να ξεχωρίσεις τους Λόκι και να μάθεις ποιόν θα εμπιστευτείς..

- Μα των Κ...(αίων) παιδί είσαι ..τι να παριμένει κανείς?? ο ένας κιι  ο άλλος που είχαν προδιαγραμμένη τη ζωή σου  .. Προκλητικό ένα παιδί να κοιτάει ίσια στα μάτια τον άλλον και αγενές να δείχνει τη δυσαρέσκειά του

Τακ – τακ – τακ…..
- Μα είσαι των Κ....(αίων ) παιδί εσύ ??? ο δάσκαλος Αποστόλου που σε κράταγε στα γόνατά του..

Τακ – τακ- τακ…. Σαν χτύπος της καρδιάς έμοιαζε ..πάντα τον ακολουθούσες..

Σε θυμάμαι καλά Πήτερ Πάν μου.. βλέπεις? σε ακολουθώ στα μοναχικά σου ταξίδια και μπαίνω κι εγώ στον κόσμο σου τον μαγικό…
Όχι ! το τάκ τάκ τακ δεν είναι το σφυράκι του τσαγκάρη του μαχαλά που μπήκες..
Μιας μάγισσας σήματα είναι που σε καλεί…
Όχι ! Τα "ταμπακαρια" (που έδωσαν τό όνομα στην περιοχή και χάθηκαν )δεν είναι βρώμικα μαγαζιά ούτε τα διπλανά γανωτσίδικα το ίδιο..
Εργαστήρια των θεών είναι που όλη μέρα μαστορεύουν τα ρούχα τις ασπίδες και τους κεραυνούς του Θώρ..
Κάθε γειτονιά των θεών έχει και το καπηλειό της.
Κι οι θεοί παλιά έτρωγαν φαγητά που ούτε τα είχαμε δοκιμάσει ποτέ..
Μ άφησαν και δοκίμασα για χάρη του «ονειροπαρμένου φίλου μου»
Ασήμαντο θα σας φανεί.. όμως ήταν θεϊκό.. (για τους λάτρεις)

Βραστός γαλέος

Συνταγή μην περιμένετε..
Βράστε έναν μικρό γαλέο ( φρέσκο και ολόκληρο) σερβίρετέ τον με λάδι και λεμόνι
Και σκορδαλιά απαραίτητα… που την φτιάξατε βάζοντας και λίγο ζουμί απ το οποίο τον βράσατε Το υπόλοιπο πετάξτε το …σούπα δεν γίνεται…
Αν δεν σας λένε Ελίτσες δεν κινδυνεύετε να πάτε στο νοσοκομείο από το πολύ φαΐ και την πτώση της πίεσης σας απ το σκόρδο..
Αν δεν τρώτε τη σκορδαλιά τηγανίστε το μικρό σας σκυλοψαράκι βγάζοντας τα απωθημένα σας με φαντασιώσεις … (σκύλε ..μαύρε … χαράμισα τη ζωή μου για σένα… και τέτοια.. )
Και κρασί βρεεεεεεε !!!! μπόλικο!!!!

(αφιερωμένο στον Μήτσο)

greek sushi ha ha ha

Μη βιαστείτε  να πείτε ότι άλλα πιστεύω κι άλλα γράφω.
Συμβάλω κι εγώ στη διάδοση της αλαμπουρνεζοελληνικής γαστρονομίας έστω και μόνο με ονομασίες χα! Τέλος πάντων .

Σκέψου τώρα … Πίνεις το ποτό σου.. καπνίζεις το τσιγάρο σου κι αυτή περνάει νωχελικά από μπροστά σου.. Το ασημογάλαζο φόρεμά της σε κάθε κίνησή αλλάζει χρώμα και οι ασημένιες του ανταύγειες μαζί με το περιεχόμενο ( Ε! ναι! δεν μιλάμε για ένα φόρεμα άδειο ) σου γεμίζουν το στόμα σάλια …
Τα γνωστά δηλαδή… που ξέρουν.. οι χάνοι..
Και εκεί που ανεβαίνει στην πίστα και νομίζεις πως ακούς αγγέλους να τραγουδάνε
και ετοιμάζεσαι να ταξιδέψεις με τη φαντασία σου, σου κάνει μια χράππ!! και σου πετάει το λαμέ στη μούρη !!
Έτσι φόρα παρτίδα .. Σαν «αρσενικιά» γυναίκα που δεν γουστάρει και πολύ τα νάζια..
Τώρα αν στην έσπασε εσένα ρε φίλε κάτσε και ασχολήσου με άλλες.. που κάθε 10 λεπτά σου βγάζουν κι ένα ρούχο..

Έτσι ακριβώς βγαίνει το δέρμα της Καλλονιάτικης σαρδέλας μια κι έξω και χωρίς παρακάλια και δεν μπορώ και μη μ ακουμπάς ..με πεθαίνεις!!!! δεν πιστεύω να μην καταλάβατε ότι γι αυτήν σας μιλώ !!!
Ναι! για σαρδέλες θα σας πώ.. Για παστές σαρδέλες Μυτιλήνης .
Τον τρόπο δηλαδή γιατί τις ίδιες που θέλετε να τις βρω??
Καιρός είναι τώρα να μου ζητήσετε και σαρδέλες Καλλονής..
Όσοι δεν τις γνωρίζετε σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει ωραιότερο συντηρημένο ψάρι. Και ακριβώς έτσι βγαίνει το δέρμα του όταν πάτε να το καθαρίσετε ..ολόκληρο..
Για να το καταφέρεις όμως πρέπει να είσαι μάστορας (όπως και για πολλά άλλα χμ!)

Φευγάτη για πολλά χρόνια απ τη Μυτιλήνη μου έχουν λείψει πολλές γεύσεις της και πολλές συνήθειες της.. όπως οι ελιές οι ρουπάδες.. το λάδι .. 

Για να θυμηθώ όσα μου έχουν λείψει κάνω δοκιμές με ότι βρω μπροστά μου..
Δεν έχω πάντα το ίδιο αποτέλεσμα αλλά με τις σαρδέλες το έχω ψιλοκαταφέρει.
Ότι σαρδέλες κι αν είναι.. Φτάνει να μην διαμαρτυρηθείτε όταν πάνε να σας πουλήσουν φρίσες όπως προσπάθησε να μου δώσει ένας ψαράς στη λαϊκή με τα γνωστά επιφωνήματα του τύπου : "Αντε κυρά μου φύγε από δω" και με την γνωστή αλληλεγγύη των διπλανών πάγκων που σε βάζουν στη μέση και σε βγάζουν τρελό. Άσε που τις φρίσες μου τις είπε και σαρδελομάννες..
Πολλά λέω.. συντομεύω !!

Παίρνουμε λοιπόν τα ψάρια και όπως είναι χωρίς καθάρισμα τα βάζουμε σε ένα σκεύος κατάλληλο** (αφού πρώτα βάλουμε μια στρώση γερή αλάτι χοντρό ριζάτο ) κατά σειρές όρθια.. Όχι βρε με την ουρά κάτω και το κεφάλι απάνω.. δεν θα σταθούν…εννοώ όπως κολυμπάνε δλδ η κοιλιά κάτω η ράχη πάνω.

Τίς σκεπάζουμε πάλι με μια στρώση αλάτι και κάνουμε το ίδιο μέχρι να τελειώσουν οι σαρδέλες(εννοείται ότι τελειώνουμε με αλάτι)
Βάζω από πάνω μερικά κληματόφυλλα γιατί όταν θα ζεις με αναμνήσεις να το κάνεις σωστά και ένα βάρος…εσείς σκεπάστε με ένα πιάτο (όχι μπρούμυτα.. αλλά έτσι όπως τρώμε…) και μετά βάλτε ένα βάρος όσο είναι το βάρος των ψαριών που αγοράσατε..

Αν τις αφήσετε πολύ στο αλάτι θα έχετε μεν παστά αλλά όπως του εμπορίου.. σκληρά, στεγνά , λύσσα και το εύκολο στριπτίζ της σαρδέλας ξεχάστε το.
Βγαίνει το δέρμα της πολύ δύσκολα ..αλλά… διατηρείται για αρκετές μέρες μέσα στο λάδι και στο ψυγείο..
Τις δικές μου τις αφήνω το πολύ 24 ώρες για να έχω το αποτέλεσμα που θέλω.. και διατηρούνται πολύ λίγο. Επίσης δεν βάζω ποτέ λάδια και ξύδια. Και τώρα που είπαμε για λαδόξυδα ούτε στο ψητό χταπόδι βάζω..

Αν είσθε διατεθειμένοι να φάτε σαρδέλες τύπου ( 24 ωρου) Μυτιλήνης λοιπόν, προετοιμαστείτε γιατί μέσα θα υπάρχει και ίχνος από αίμα πιθανώς.. εγώ ώς γάτα δεν έχω πρόβλημα.
Αν δεν το μπορείτε και αηδιάζετε φάτε σούσι που είναι τελείως ωμό αλλά γκουρμέ..
(Λένε βέβαια ότι ψήνεται με τα πιπέρια και τα ξύδια του ρυζιού που το τυλίγουν αλλά σε μερικά λεπτά προλαβαίνει??)

σσ όταν λέμε κατάλληλο σκεύος : Θα πρέπει να έχει τρύπες από κάτω , ίσως κάτι σαν κόσκινο..
Η Ελίτσα χρησιμοποιεί ένα πλαστικό του φούρνου μικροκυμάτων ..
Αν δεν έχετε κάτι παρόμοιο βάλτε οτι έχετε αλλά προσέχετε να αδειάζετε τα υγρά που δημιουργούνται κάθε τόσο..
Αν τις φτιάξετε μη χαλάσετε την γεύση τους με τσίπουρα και τσικουδιές..
Ούζο μόνο.. πρώτα Μυτιλήνης και μετά Τιρνάβου…

Αυτάα ... !  

Τα πτυχία σου.. μέσα

Πριν λίγα χρόνια..
??????
!!!!!!!!
Πριν πάρα πολλά χρόνια τον καιρό που οι βοηθοί κάνανε όλες τις δουλειές που απέρριπταν οι μαγειρομετασεφ.. (άσχετα αν έβγαζαν όλη τη δουλειά.. το όνομα βοηθός έλαμπε πάνω τους σαν κίτρινο αστέρι που τους έκαιγε την γούνα αλλά και την τσέπη)… ήρθαν τα καλά νέα απ το σωματείο ότι η πολιτεία θα κάνει σχολή μαγείρων.. Πρόεδροι και αντιπρόεδροι το χειροκρότησαν (ως συνήθως) και εκθείασαν (ως συνήθως) τα καλά και «συμφέροντα» (σε μας τους μαθητευόμενους) αυτής της σχολής και μείς πιστέψαμε πως είμαστε οι μελλοντικοί Σέφ ..
Όλα τα σημάδια αυτό έδειχναν.. ήμασταν νέα παιδιά είχαμε το μέλλον μπροστά μας
αν δεν πηγαίναμε εμείς στη σχολή ποιος θα πήγαινε ο 50άρης μάγειρας??
Ναι! ο 50άρης μάγειρας πήγε…Οι προϋποθέσεις που ζήταγε η πολιτεία για το σχολειό της ήταν τέτοιες που δεν συμφωνούσαν με τα βιβλιάρια των ενσήμων των βοηθών που μέχρι απόλυση έτρωγαν αν τολμούσαν να διαμαρτυρηθούν στην επιθεώρηση εργασίας.. Ποιος να τους δώσει σημασία… Ήταν ο καιρός που όλο το συνδικαλιστικό βάρος είχε πέσει στους βιομηχανικούς εργάτες και στα εργοστασιακά σωματεία.. Ήταν ακόμα ο καιρός που οι επιθεωρήσεις εργασίας δεν είχαν προσωπικό για ελέγχους αλλά είχαν αρκετούς ώστε να βγάζουν φιρμάνια στην τηλεόραση ποιοι απήργησαν και αν πέτυχε η πανελλαδική απεργία (κατ ομολογία του Βαγγέλα του Γιαννόπουλου ) που εγώ δεν βρίζω νεκρούς αλλά αυτός πιστεύω έχει γίνει βρικόλακας..
Μετά απ την απογοήτευση που πήραμε αγκαλιαστήκαμε με τις εργαζόμενες μαμάδες
οι οποίες κι αυτές έπρεπε να έχουν ένσημα για να βάλουν τα μωρά τους σε παιδικό σταθμό για να εργαστούν ..και κλάμα το θηλυκό προλεταριάτο…
Κάπως έτσι χάναμε τα όνειρά μας σιγά - σιγά ..και θα μου πεις : μα είναι αυτά όνειρα??
Ναι ! όταν έχουν χαθεί τα προηγούμενα..
Και επειδή δεν το έχω και σε τίποτα να ρίξω καμιά χριστοπαναγία και να χώσω και κανένα τραγουδάκι σε στυλ «για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο»
Τσακώστε μια συνταγή.. τούρκικη.. τη λένε ..(την ξαναθυμήθηκα απ το βιβλίο της Μαριάννας Γερασίμου ) αλλά την έφτιαχνε και η γιαγιά μου που ήταν ελληνίδα.. Μα μήπως κι αυτήν Τουρκάλα δεν την αποκαλέσανε ? Αϊ σιχτίρ πιά!

Fincan Börĕgi
Μπουρέκι φλιτζανιού

Κοσκινίζετε το αλεύρι σε μια λεκάνη και κάνετε στο κέντρο μια λακκούβα.
Ρίχνετε το αλάτι και το αυγό ανακατεύετε και προσθέτοντας λίγο – λίγο το χλιαρό νερό
Αρχίζετε να ζυμώνετε μέχρι να γίνει μια λεία ζύμη.. την χωρίζετε σε 4 μπάλες τις αλευρώνετε και τις σκεπάζετε με μια πετσέτα.
Όσο περιμένετε τη ζύμη καθαρίζετε τα κοτσάνια απ το σέσκουλο (ή το σπανάκι)
Πλένετε τα φύλλα και τα κόβετε.
Ψιλοκόβετε το κρεμμύδι σε κύβους, λειώνετε το βούτυρο σε ένα τηγάνι και τσιγαρίζετε πρώτα το κρεμμύδι και μετά τα χόρτα . αλατοπιπερώνετε και όταν εξατμισθούν τα νερά τους σβήνετε τη φωτιά.
Πάνω σε αλευρωμένο τραπέζι ανοίγετε με κάθε μπάλα 4 φύλλα διαμ 25 περίπου εκ.
Στα δύο φύλλα βάζετε ανά διαστήματα από ένα κουταλάκι γέμιση και τα σκεπάζετε με τα υπόλοιπα ..κόβετε ένα – ένα τα μπουρέκια με το φλιτζάνι του καφέ προσέχοντας η γέμιση να μείνει στο κέντρο..
Όταν ετοιμάσετε τα μπουρέκια ζεσταίνετε άφθονο λάδι και τηγανίζετε λίγα -λίγα (για να μην πέσει η θερμοκρασία του λαδιού) σε δυνατή φωτιά 3-4 λεπτά μέχρι να ροδίσουν. Τα βγάζετε σε απορροφητικό χαρτί και τα σερβίρετε ζεστά.

ΥΓ θα αναρωτηθείτε για τι να μη βάλετε στη γέμιση φέτα και άνηθο ή μαϊντανό..
Και δεν βάζετε!! Γιατί όμως δεν κάνετε μια χορτόπιτα που είναι και πιο χορταστική?
(πλάκα κάνω βέβαια ..απλά σας λέω την συνταγή όπως την έφτιαχναν)

ΥΓ2 ** Αυτά τα μπουρεκάκια ήταν τόσο δημοφιλή ώστε μπήκαν στους στίχους του παραπάνω νανουρίσματος.. ελαφρώς σουρεαλιστικού που αναφέρεται σ έναν βαρκάρη (αχ!) στα κουπιά του και στα φυλλοκάρδια του (ξανά άχ!)
Γιατί οι Τούρκοι δεν είναι κρυόκωλοι ..γι αυτό βλέπετε και τις τούρκικες σειρές αλλά δεν το μολογάτε..


Fiş fiş kayikçι ninni
Kayikçιnιn küreği ninni
Pit pit atar yüreği ninni
Akşama fincan böreği ninni **

Υλικά για 6-8 άτομα άν δεν σας λένε Ελίτσα :Ρ :Ρ
2 ποτήρια αλεύρι (250 γραμ.)
2 φλιτζανάκια του καφέ χλιαρό νερό (όσο σηκώσει)
1 αυγό
1/2 κουταλάκι του γλυκού αλάτι Αν σας λένε Ελίτσα βάλτε μια χούφτα :Ρ :Ρ

Για τη γέμιση
1 ματσάκι σπανάκι ή σέσκουλο
1 κρεμμύδι
2 κουταλιές βούτηρο
αλάτι - πιπέρι
( για το τηγάνισμα 1 1/2 ποτήρι λάδι..

Κυρία..η διπλανή γειτόνισσα έφαγε μία ντομάτα..

Πριν καιρό είχα γράψει στο γιουκαλίλι για τους ντοματοκεφτέδες και εκεί που ετοιμαζόμουν να δώσω την συνταγή πήρα απόφαση να φτιάξω επί τέλους ένα άλλο blog για να μην μπερδεύω πολιτικές και αμπελοφιλοσοφίες ( :Ρ ) με την μαγειρική.
Αν και η πολιτική φέρνει αρκετά σε κουζίνα …καζάνια.. χύτρες.. κουτάλες.. συνταγές…

Πάμε λοιπόν για τους ντοματοκεφτέδες της Σαντορίνης που απηύδησαν απ τους τουρίστες Έλληνες και ξένους κι είπαν να ταξιδέψουν στα μέρη μας να τους γνωρίσουμε κι εμείς όχι τόσο νόστιμους φαντάζομαι αφού εδώ στους απέραντους κάμπους της ασφάλτου δεν πρόκειται να βρούμε τη νόστιμη σαντορινιά ντομάτα.. θα σας έλεγα ότι αυτό οφείλεται στο έδαφος του νησιού και στον τρόπο του ποτίσματος αλλά ίσως έρθει κανένας φίλος έμπειρος σ αυτά και μου ρίξει στ αυτιά..

Τώρα μη με ρωτήσετε αν πιστεύω πως όσοι πάνε στη Σαντορίνη τρώνε τους πραγματικούς σαντορινιούς κεφτέδες ..γιατί θα σας πω όχι ..

Στη συνταγή έκανα μερικές αλλαγές όχι για να το παίξω κουλτουριάρης σεφ με όνειρα τα αστέρια της Michelin απλά κάτι δεν μου κόλλαγε στη συνταγή η προσθήκη αλευριού αντί για ψωμί βρεγμένο όπως συνήθως κάνουμε με τους κεφτέδες..
Οπότε έβαλα όλα τα υλικά που έχουν οι κρεατοκεφτέδες και στην ίδια αναλογία με τον κιμά έβαλα την ψιλοκομμένη ντομάτα. Μόνο που πρόσεξα τα υλικά να είναι όλα πολύ καλά στυμμένα ώστε όταν μπεί το αυγό να μην γίνουν χυλός και ρίχνουμε τους κεφτέδες στο τηγάνι με το κουτάλι και βγάζουμε τηγανίτες μετά..
Τις ντομάτες τις κόβουμε σε μικρούς κύβους και βάζοντάς τες σε ένα σουρωτήρι τις αλατίζουμε και τις αφήνουμε όση πιο πολύ ώρα μπορούμε να βγάλουν τα υγρά τους ωστόσο τις στύβουμε κι αυτές καλά .
Εγώ στους κεφτέδες εκτός των άλλων βάζω πάντα και μπόλικη ρίγανη αλλά μόνο απ την πατρίδα μου ..

Μια φορά θυμάμαι πως όπως έτριψα τα κλωναράκια μέσα στις παλάμες μου είχα την φαεινή ιδέα να σκύψω και να πάρω βαθιά ανάσα.. Αμέσως μου ήρθαν στο νου καλοκαίρια μεσημεριάτικα, εκδρομές με το σχολείο, η φιλενάδα μου η Βέτη κι όσο ρούφαγα μουγκανίζοντας σαν αγελάδα τόσο θυμόμουν.. μέχρι που μπήκε ένα ξυλαράκι ρίγανης στη μύτη μου και κόντεψα να τα τινάξω με τη σκέψη του νησιού μου στο μυαλό.. ( Όχι και άσχημος θάνατος!)
Από πρασινάδες ξέρετε.. μαϊντανός και δυόσμος.. Και μετά τηγάνισμα με μπόλικο λάδι καυτό στην αρχή να κάνει κρούστα και μετά σιγανό για να ψηθούν καλά..

Αν πίνετε κρασί και δεν σας βρίσκετε Σαντορινιό και ένα ασύρτικο Αττικής ή της β. Ελλάδος.. καλό πιστεύω να είναι..
Εμείς τους προτιμούμε με ούζο και με όλα τα συμπαρομαρτούντα που γνωρίζουμε….
π.χ. Τουρσί κρίταμο που υπάρχει στα βράχια του Αγ। Ερμογένη .