Νερόβραστα γκουρμέ

Τα γκουρμέ  τρόφιμα  λένε  πως είναι μια ολόκληρη κατηγορία στοιχείων από βασικά συστατικά που είναι απαραίτητα ώστε να είναι πλήρως προετοιμασμένα πιάτα και τα οποία έχουν κάποιο αναβαθμισμένο ή ασυνήθιστο χαρακτηριστικό . 

Gourmet γεύματα θεωρούνται και τα καλλιτεχνικής παρουσίασης πιάτα, λόγω ικανότητας του Σεφ.. Ακολουθεί ένας κατάλογος  από ειδικούς σχετικά με το τι είναι το γκουρμέ φαγητό , υλικό συμπεριλαμβανομένου βεβαίως  και το στήσιμο του πιάτου .

Κατά τη γνώμη μου όμως και παρατηρώντας την ομήγυρη , γκουρμέ  είναι  ότι του φανεί του Λολοστεφανή  όπως  έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες  Χα χα ! 

Και επειδή δεν μ αρέσει να σνομπάρω τις γαστριμαργικές  φαντασιώσεις  που ίπτανται δεξιά κι αριστερά  αποφάσισα να βαφτίσω  κι εγώ gourmet  τα νερόβραστά μου.

Γνωρίζω εκ των προτέρων  ότι δεν θα σας αρέσουν 

αλλά μην περιμένετε  να σας κάνω γούτσου -  γούτσου ,  

να σας πω και μια λυπητερή ιστορία της ζωής μου , ή να σας πουλήσω τρέλα  για να  με παραδεχτείτε. 

Εγώ κάνω παιχνίδι μόνη μου και χωρίς το κυνήγι ενός επάθλου και μιας ποδιάς Σεφ..

Και  έτσι, 

στην πρώτη φωτογραφία  έχουμε ένα χοιρινό σκέτο βραστό που έτσι για  τη μαγκιά το βάλαμε  πέντε λεπτά  κάτω απ το γκρίλ πασπαλισμένο με μια πρέζα καστανή ζάχαρη .

Αφού το αφήσαμε να κρυώσει  το σερβίραμε με μια σάλτσα δαμάσκηνου με μοναδικό μπαχαρικό σκόνη από φύλλα  κουρκουμά μιας και μας βρισκόταν .

Στην επόμενη φωτογραφία βλέπετε μια βρασμένη  γλυκοπατάτα  σε χύτρα ταχύτητας με λίγο αλάτι , - αλλά πολύ βρασμένη -  σε σημείο να έχει υφή κρέμας,   
περιχυμένη με μέλι και πασπαλισμένη με κανέλα και άχνη ζάχαρη.  Πρέπει να διευκρινίσω πως είναι γλυκοπατάτα Νάξου η πιο νόστιμη απ όλες τις άλλες της αγοράς .

Πριν κλείσω , να προσθέσω πως  τα γκουρμέ  πιάτα πρέπει   και να σερβίρονται  - κυρίως στα κείμενα - με όμορφες λογοτεχνικές φράσεις … Εγώ δεν το ‘χω  και αυτό είναι ένα μείον.

Τα " απαγορευμένα "

Όσοι με ξέρουν καλά και όχι απ τα  social media , γνωρίζουν πως δεν μ αρέσει να προκαλώ, εκτός και αν κάποιοι το παρακάνουν με τις εμμονές τους νομίζοντας πως επειδή δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς μαζί τους , τους παραδέχεσαι κιόλας . 

Περί διατροφής ο λόγος για την οποία έχουν ξεσαλώσει οι χορτοφάγοι, ωμοφάγοι που ως σύγχρονοι λωτοφάγοι  ζουν στον Νιρβάνα τους  ανίκανοι να σκεφτούν τίποτα άλλο παρά μόνο τι θα φάνε για να ζήσουν περισσότερο , έχοντας συμπαραστάτες τους διαιτολόγους , τα αντίστοιχα κινήματα , τις εταιρείες υγιεινών  τάχα  προϊόντων διατροφής , που βεβαίως όλοι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους . 

Και σου έρχεται η μαντάμ αγκαζέ με τον κυριούλη της  και απ τη μιά σου κουνούν το δάχτυλο αν τολμήσεις να μην πας στα λεγόμενα " ελληνικά Σούπερ Μάρκετ " και απ την άλλη γεμίζουν τα ντουλάπια τους με πάσης φύσεως σακουλάκια με παρασκευάσματα π.χ. υγιεινού πρωινού , φυτικές ίνες δηλαδή, που τους σύστησε ο γιατρός τους, ο διατροφολόγος τους , ή η γειτόνισσα και που για να χρειάζονται φυτικές ίνες κάποιο πρόβλημα θα έχουν με το έντερο τους - φυσικά απ τις ακατάλληλες τροφές  που τρώνε- και αλίμονό σου αν τολμήσεις να ψελλίσεις πως δεν πρέπει να τρώνε ψεύτικο ψωμί χωρίς καθόλου φ. ίνες . 

Κι αν καμιά φορά και σπάνια φάνε κανέναν ντάκο ή κρίθινο παξιμάδι  θα το κάνουν όχι για λόγους υγείας αλλά για να θυμηθούν το χωριό τους. 
Δεν πάει πολύς καιρός , που μια κυρά , μου καμάρωνε πως έκανε τοστ με μισό κιλό βούτυρο κατά της χοληστερίνης και πέντε έξι φέτες τυρί  και βεβαίως χωρίς ζαμπόν  γιατί έκανε δίαιτα . 


Ε Ναί !  Κάτι τέτοιους , μ αρέσει να τους προκαλώ εν γνώση μου για την έκφραση αηδίας που θα πάρουν ακούγοντας και μόνο την λέξη πατσά ή συκώτι .

 Και διασκεδάζω γμτ !!  Διασκεδάζω ! Και ας πεθάνουν αυτοί στα 150 χρόνια κι εγώ κάτω των 100 .

Μαγειρεύοντας σκύλους και κουτάβια

Scyliorhinus canicula , Petite roussette Small spotted dogfish ,ή σκυλοψαράκια . 
Αρκετοί τα λένε και κουταβάκια αλλά για μένα αυτό το όνομα είναι αποκρουστικό, γιατί κι εγώ ανήκω στο υποκριτικό κομμάτι αυτών που τρώνε μεν «κρέας» αλλά λυπούνται τα ζώα . 

Προκειμένου όμως να ανήκω στους άλλους υποκριτές που παριστάνουν τους τέλειους και δείχνουν το σεβασμό τους ( τάχα ) στα ζώα ενώ η ανθρωποφαγία είναι το χαρακτηριστικό τους , 
προτιμώ να είμαι το σαρκοβόρο και ανάλγητο τέρας κάνοντας προσπάθειες να μην επιβεβαιώνω τα φονικά αρχέγονα ένστικτά μου.. Πχ. Δεν μαγειρεύω ποτέ σαλιγκάρια αλλά τα τρώω όταν τα βρω μαγειρεμένα καθώς και άλλα φαγητά που χρειάζεται να να βάλουμε στην κατσαρόλα ζωντανά. Υποκρισία !! Ε! τι λέμε τόση ώρα ?? 

Το σκυλοψαράκι μου το στείλανε οι φίλοι μου έτοιμο ..γδαρμένο, και τεμαχισμένο αλλιώς παρόλο που δεν είναι ζωντανό όταν φτάσει στα χέρια μας θα πάθαινα κάτι όταν έβλεπα το άσπρο λαιμουδάκι του με το στοματάκι του σε σχήμα “λυπάμαι” του f/b ..ίδιο κι απαράλλαχτο με τον κώστα ανάσκελο όταν μου κάνει χαρές . 

 Τούτα τα μικρά καρχαριόπουλα τα γνώρισα σε πολλή μικρή ηλικία όμως  όχι σαν φαγητό , αλλά σαν σφουγγαρόπανο εξ αιτίας του άγριου δέρματος του 
 Θυμάμαι πως το χρησιμοποιούσαν για να καθαρίζουν καταστρώματα αλλά και στο σπίτι είχα δεί να κάνουν το ίδιο στα πατώματα . 

Αργότερα το δοκίμασα τηγανιτό και βραστό με σκορδαλιά φτιαγμένη με τον ζωμό του. 
Ακόμα αργότερα το πρόσθεσα σε διήγημα – αφιέρωμα σε μια γειτονιά της Μυτιλήνης . 

Αυτή τη φορά το κάναμε και σουβλάκι ..για δοκιμή 

 
Σε ξένες ιστοσελίδες το βρήκα μαγειρεμένο με ότι τραβάει η ψυχή  σου.. 
Εγώ όμως παραμένω στην ελληνική εκδοχή της Μυτιλήνης αλλά και της Καβάλας
Τηγανιτό , βραστό και στον ατμό. 

Χαλβάς

 αφράτος παρ όλο που είναι χθεσινός .

Πολίτικος ή όχι, της γιαγιάς ή της θείας , με γάλα ή με νερό , 
δεν παύει να είναι το εύκολο γλυκό – κυρίως του χειμώνα – και το γλυκό που μας έταζαν για να σταματήσουμε την γκρίνια και πάντα το κόλπο έπιανε. 

 Ο χαλβάς όμως που μου λείπει είναι ο πανηγυριώτικος , όχι των Φαρσάλων αλλά ο Μικρασιάτικος της Αγιάσου ο άσπρος σε μικρά πιτάκια τυλιγμένα σε σουσάμι. 

Δεν βρήκα πουθενά την συνταγή του 
(μέχρι χαλβαδόξυλο βρήκα για να τον φτιάξω .. μάταια ) 
 και σκέφτηκα πως καλό είναι να μην δίνουμε τις οικογενειακές συνταγές  παρά μόνο στα παιδιά μας  αλλά είμαστε σίγουροι πως τα παιδιά μας θα την συνεχίσουν ή θα χαθεί τελικά? Και η παράδοση είναι προσωπική μας υπόθεση άραγε?
Στην εμφάνιση έμοιαζε με το μαντολάτο ή με το ιταλικό torrone , αλλά καμιά σχέση με τα υλικά παρασκευής του……. υποθέτω… 

 Τούτον τον συνηθισμένο χαλβά τον έφτιαξα εχθές και αν τον αναφέρω είναι γιατί ενθουσιάστηκα την επόμενη ημέρα που εξακολουθούσε να είναι αφράτος όπως την πρώτη στιγμή . 
Δεν υπάρχει κανένα μυστικό γι αυτό , απλά τον αφήνω στο σκεύος στο οποίο τον έφτιαξα χωρίς να τον βάλω σε φόρμα και όταν θέλω να τον σερβίρω την άλλη μέρα ( αν περισσέψει βέβαια ) τον ξύνω από πάνω μ ένα πιρούνι όπως κάνουμε με το μπασμάτι και μετά τον βάζω σε φορμάκι . 

 Τα υλικά γνωστά 
 1 φλ τσαγιού λάδι ή βούτυρο ( έβαλα μισό-μισό ) 
 2 φλ « σιμιγδάλι ( έβαλα χονδρό )  
 3 φλ « ζάχαρη ( έβαλα λίγο περισσότερη απ την μισή ποσότητα ) 
 Και 3 και κάτι φλ. Γάλα ( για να μην πετάξω το υπόλοιπο της συσκευασίας ) 
 + την απαραίτητη κανέλα και προαιρετικά όποιον ξηρό καρπό θέλουμε 
(Εγώ έβαλα κουκουνάρια που μου είχαν περισσέψει απ το πέστο του καλοκαιριού , καθώς και μερικές ίνες σαφράν. 

 Αυτό που πρέπει να προσέξουμε -γιατί το βλέπω συχνά - είναι το καβούρδισμα . Ο Χαλβάς δεν πρέπει να είναι ανοιχτόχρωμος αλλά να έχει ένα γλυκό  καστανό χρώμα . ( Το μόνο που προσέχω)

Πιπεριά πασίγνωστη, αλλά άγνωστης ταυτότητας

 

Μερικές φορές οι νέες γεύσεις που δοκιμάσαμε ως παιδιά  μας στοιχειώνουν  και ψάχνουμε απεγνωσμένα να τις βρούμε . 

Είναι η ψευδαίσθηση -που δυστυχώς δεν κρατά πολύ- πως μεταφερόμαστε αστραπιαία  γύρω από ένα τραπέζι  μαζί με αγαπημένα πρόσωπα , είναι η αγωνία  στο άκουσμα πως  «αν δεν φας το φαΐ σου δεν θα πας να παίξεις»  είναι ακόμα και οι  παρατηρήσεις  για το πώς να τρώμε , για το που δεν θα ακουμπάνε οι αγκώνες μας όταν τρώμε , για το νερό που δεν έπρεπε να το πίνουμε  με θόρυβο , και  μια σειρά κανόνες που αποτελούσαν την ιεροτελεστία του οικογενειακού γεύματος . Τότε … που τρώγαμε όλοι μαζί .. 

Μερικές απ αυτές τις γεύσεις τις γνώρισα αρκετά χρόνια αργότερα μακριά απ το νησί μου και παρόλο που ήμουν έφηβη πια και ο νους μου  θα έπρεπε να είναι σ άλλα πράγματα , εν τούτοις  το μυαλό μου ακόμα έγραφε εν αγνοία μου ότι μ ευχαριστούσε  σχετικά με το φαΐ , παρ όλο που δεν θα πιστέψει κανείς  πως ήμουν ένα λιγόφαγο παιδί που αν φυσούσε λίγο παραπάνω μια νοτιά θα το έπαιρνε  μαζί της. Αλλά μ άρεσε να δοκιμάζω τα πάντα και δεν απέρριπτα καμιά γεύση  πριν την γνωρίσω.. Μετά θα μπορούσα  ελεύθερα ή να χαρώ για ένα πιάτο που μου έβαζαν μπροστά μου, ή θα μουλάρωνα αρνούμενη να το φάω ακόμα και με κίνδυνο να με στείλουν να κοιμηθώ νηστική.. ( Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις , ευτυχώς που υπάρχουν οι γιαγιάδες ) 

Την σπανακόπιτα, τα βλίτα, και τις πιπεριές  για τις οποίες ξεκίνησα να γράφω σήμερα δεν τα γνώριζα στην Μυτιλήνη, ( υποθέτω πως  δεν τα τρώγανε στο σπίτι.)  Τα γνώρισα εδώ στην Αθήνα και στην Λαϊκή  του Μπουρνουζιού που πήγαινα με την μάνα μου.. Ούτε την Λαϊκή δεν την γνώριζα και η αλήθεια είναι ότι με μάγεψε ! Μια φορά την βδομάδα λοιπόν στο τραπέζι υπήρχαν βραστή σαλάτα βλίτα και τηγανισμένες μικρές πιπερίτσες  που έκαιγαν  που και πού.. 

Ήταν τόσο όμορφες και νόστιμες  που τις έβαλα αμέσως  στην λίστα όχι μόνο με τις προτιμήσεις μου , αλλά και στο άγραφο βιβλίο του μυαλού μου το οποίο περιέγραφε τα θαύματα της φύσης και την δεξιοτεχνία του  παλιού ανθρώπου  να «μετατρέπει»  την φύση ,να μαγειρεύει , να ζυμώνει  να φτιάχνει κρασί και λάδι και μην γνωρίζοντας από πού προέρχονταν όλα αυτά να θυσιάζει  στον Θεό του ευχαριστώντας τον . Πιστεύω πως αν γνώριζε και κατανοούσε την φύση ίσως να έφτανε μέχρι σε μας το γονίδιο το οποίο θα μας προέτρεπε   να την προσέχουμε σαν τα μάτια μας , παρ όλο που  στο παρελθόν σφαγιάστηκαν  φυλές  που την γνώριζαν , την πρόσεχαν και την σεβόταν . 

Μεγαλώνοντας αγόραζα πάντα αυτές τις πιπεριές που δεν γνώριζα το όνομά τους , αλλά ευτυχώς δεν υπήρχε μανάβης που να μην τις γνωρίζει, και τηγάνιζα κιλά απ αυτές , αφού τις έτρωγα και σαν σνακ  μπροστά στην τηλεόραση . Τέλη καλοκαιριού με αρχές φθινοπώρου ήταν η εποχή τους .. Μικρές , καταπράσινες , τρυφερές και που και που καμιά πιο σκληρή που έκαιγε . Και ξάφνου πριν μερικά χρόνια  εξαφανίστηκαν  ακόμα και απ την κεντρική λαχαναγορά της Αθήνας. Και όχι μόνο εξαφανίστηκαν , αλλά και οι μανάβηδες δεν την γνώριζαν πια , και με κοιτούσαν περίεργα θαρρείς και τους μιλούσα σε άλλη γλώσσα . 

Ευτυχώς  που είχα κρατήσει σπόρο και μια μοναδική που φύτρωσε  κράτησε μέχρι τώρα και φυτρώνει κάθε χρονιά αλλά με τα χρόνια άλλαξε , θαρρείς και μεταλλάχτηκε. 

Η συνήθεια μου να μπαίνω σε μεγάλα σούπερ μάρκετ  ακόμα και αν δεν θέλω να ψωνίσω ( όπως κάποια άλλη θα έμπαινε  σε καταστήματα ρούχων ) εφέτος μου βγήκε σε καλό. Βρήκα τις πιπεριές !  Ακριβώς οι ίδιες όπως τις ήξερα ,  αλλά συσκευασμένες .. Πήρα δυο σακουλάκια  των 500 γραμμαρίων τις οποίες τις τηγάνισα αμέσως όλες  αλλά οι μισές έφτασαν ως το τραπέζι .Τις άλλες μισές τις έφαγα όσοι ώρα τις τηγάνιζα . 

Την επόμενη εβδομάδα  δεν τις βρήκα στο σούπερ μάρκετ ..αλλά ούτε  και ρώτησα ..

Στην συσκευασία  δεν έλεγε τι πιπεριές είναι παρά μόνο έγραφε 

« Πιπεριές Μπακάλικες»  και διευκρίνιζε πως ήταν η πραγματική ποικιλία που καλλιεργείται μόνο στον τόπο του καλλιεργητή. Έλεγε και την ιστορία τους  για το πώς πήραν το όνομα «μπακάλικες» που δεν με έπεισε  γιατί δεν πίστεψα πως το τουρσί αυτής της πιπεριάς που ήταν και είναι γεμάτες όλες οι αγορές κυρίως την σαρακοστή προερχόταν από έναν παραγωγό που καλλιεργούσε την πραγματική ποικιλία της .. 

Και όμως ..Ψάχνοντας με μανία στην Google για να βρώ το λατινικό της όνομα ( που δεν το βρήκα ) διάβασα   ένα άρθρο μιας δημοσιογράφου , που μάλλον η καταγωγή της είναι απ αυτά τα μέρη που καλλιεργείται..  που είχε τον τίτλο « Η πιπεριά που ούτε την γνωρίζουν οι Αθηναίοι»  .. 

Τα παράτησα..γελώντας . 

Βέβαια Αθηναία δεν είμαι , αλλά στη Αθήνα την γνώρισα πριν πολλά χρόνια .

Στην Λαϊκή του Μπουρνουζιού και του Περιστεριού. 

Αργότερα στην λαϊκή του Βύρωνα , του Παγκρατίου , των Αμπελοκήπων … και στην Αθηνάς …πριν χαθεί… 

και ξαναφανεί ως δια μαγείας  ερχόμενη απ τον ελληνικό  βορρά από "μυστικό" Μικρασιάτικο σπόρο !! 

( ΟΥΑΟΥ !! Σαν να λέμε : έχω ένα μυστικό, κρυμμένο στις καρδιάς τα βάθη ) 

ΣΣ

Φωτο με τις συσκευασμένες πιπεριές δεν δημοσιεύω .. Μ αρέσει να κάνω μάγκες μόνο τους λεβέντες ..

( Αν κάποιος γνωρίζει την ποικιλία της ας μου την πει.. )

Μπιφτέκια της γιαγιάς και λοιπές σύγχρονες ιστορίες

   

Τρόπος του λέγειν της γιαγιάς .. Λίγο πολύ όλα τα μπιφτέκια με τα ίδια υλικά γίνονται . 

Η διαφορά είναι στο ψήσιμο και στα φύλλα της δάφνης πάνω στα οποία τα ψήνουμε, που τα κρατάει τρυφερά και ζουμερά. ( Άλλοι τα ψήνουν ανάμεσα σε φύλλα λεμονιάς ).

 

Και μέσα σ αυτό το ταξίδι των αναμνήσεων προσθέτουμε και μια σαλάτα σύγχρονη με μερικά υλικά ξενόφερτα για να δικαιολογήσουμε και την παγκοσμιοποίηση που μόνο για κάτι τέτοιες στιγμές και γεύσεις αξίζει. 

Η κρέμα smetana είναι η αντίστοιχη της sour cream αλλά με πιο πολλά λιπαρά .Την αγοράζω απ το ρωσικό παντοπωλείο . 

Το sourimi γνωστό αλλά κι αυτό δεν παράγεται εδώ .

Και μαζί με αβοκάντο,  αγγούρι ντομάτα, βραστά αυγά , καλαμπόκι , μαγιονέζα ( εκτός της ξινής κρέμας )  και μερικά βότανα απ τις γλάστρες όπως σχοινόπρασο και κάρδαμο , έχουμε μια δροσερή νόστιμη και χορταστική σαλάτα 

Με φύλλο της Σμαρώς ( το μόνο που θυμάμαι )

Όσοι αυτοσχεδιάζετε στην κουζίνα ,  σας  συμβουλεύω να έχετε δίπλα σας χαρτί και μολύβι και να κρατάτε σημειώσεις. Κι επειδή είμαι σίγουρη πως μόνο εγώ δεν ακολουθώ αυτή την συμβουλή , ανακαλώ ότι σας είπα και συνεχίζω να σπάω το κεφάλι μου για να θυμηθώ τι υλικά έβαλα στην τελευταία μου συνταγή που βγήκε καταπληκτική σαν αυτές που μια που τις φτιάχνουμε και μια που εξαφανίζονται. 

Η αρχική σκέψη ήταν να κάνω κάτι με τα πράσινα κολοκυθάκια που είχα στο ψυγείο απ την περασμένη Παρασκευή , γιατί αλλιώς θα τα πετούσα . 
Η λύση θα ήταν ή βραστή σαλάτα , ή κολοκυθοκεφτέδες, ή κολοκυθόπιτα με φύλλο. 
Προτίμησα την πίτα γιατί ήθελα πάλι να κάνω το καταπληκτικό φύλλο για πίτες  (ανοιγμένο με το χέρι χωρίς πλάστη ) της Σμαρώς . 

Η Σμαρώ είναι το μοναδικό άτομο- παίχτης  σε τηλεπαιχνίδι  που θυμάμαι λόγω του φύλλου που μου έμαθε , μέσω του παιχνιδιού ίσως και σε σας. Δεν την ξαναείδα ποτέ , ούτε την βρήκα να γράφει κάπου , ούτε κανένας δεν είδα να την αναφέρει . Το παιχνίδι νομίζω πως ήταν η 1^η  Φάρμα .. Ποιοι έπαιζαν δεν θυμάμαι… ούτε και το κανάλι που προβαλλόταν. 
Το φύλλο όμως το θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια . 

Έφτιαξα την γέμιση με τα τριμμένα κολοκύθια, αφού τα άχνισα αρκετά ώστε να φύγει και το τελευταίο ίχνος υγρασίας τους  που έμεινε απ το δυνατό στύψιμο τους ,  και επειδή μου φάνηκε λίγη  για το ταψί μου την ανακάτεψα με μια ελαφριά μπεσαμέλ  την οποία την έφτιαξα με κρέμα γάλακτος  γιατί δεν είχα γάλα στο ψυγείο . 

Δεν έβαλα περισσότερα από δύο αυγά  και τα τυριά που πρόσθεσα ήταν υπολείμματα από τυριά που χρησιμοποιώ για μακαρονάδες  δλδ κεφαλίσιο ,  παρμεζάνα συν λίγο μπλε. 
Τις ποσότητες δεν τις θυμάμαι  αλλά θυμάμαι πως έβαλα τόσο όσο χρειαζόταν να σφίξει λίγο η γέμιση . 
Δεν θυμάμαι επίσης τι άλλο έβαλα εκτός από κρεμμύδι και μαϊντανό, αλλά ξέρω πως αν προσπαθήσω να την ξαναφτιάξω δεν θα είναι η ίδια. Δεν είναι η πρώτη φορά που την παθαίνω αλλά δεν είναι και πρώτη φορά που αυτοσχεδιάζω .. Αλλά ούτε να φανταστώ πως κάθε φορά που ξεκαθαρίζω το ψυγείο θα κρατώ χαρτί και μολύβι..  Αυτά είναι για τακτικά άτομα..

Οπότε, μόνο το φύλλο μπορώ να γράψω πως γίνεται.

Υλικά 
3 ποτήρια αλεύρι μαλακό
1 ποτήρι νερό
2 κουταλιές ξύδι
1 πρέζα αλάτι
1-2 κουταλιές λάδι ( + σπορέλαιο για το άνοιγμα )

Ζυμώνουμε  καλά όλα τα υλικά μαζί  να κάνουμε μια μαλακή ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια μας . Κόβουμε σε μικράκομμάτια τα οποία τα πατάμε με το χέρι να γίνουν σαν πιτάκια  σε μέγεθος  μικρού πιάτου του καφέ. 
Τα βάζουμε  σε ένα σκεύος  το ένα πάνω στ άλλο ρίχνοντας  εν διάμεσα αρκετό σπορέλαιο ( σχεδόν ...να κολυμπάνε ) και τα αφήνουμε να μείνουν περίπου 20 λεπτά με μισή ώρα . Μετά απλώνουμε ένα τραπεζομάντηλο σε ένα μεγάλο τραπέζι  το αλευρώνουμε λίγο και ανοίγουμε  τα πιτάκια σε φύλλο τραβώντας τα σιγά σιγά με το χέρι . Τα γεμίζουμε με ότι θέλουμε και με την βοήθεια  του τραπεζομάντηλου τα κάνουμε μπαστουνάκια ή στριφτά  και τα τοποθετούμε στο ταψί . 

Τώρα , το πως θυμάμαι το φύλλο της Σμαρώς  που το είδα πριν περίπου είκοσι χρόνια και  χωρίς καμιά σημείωση ..  μυστήριο ..