Χαλβάς

 αφράτος παρ όλο που είναι χθεσινός .

Πολίτικος ή όχι, της γιαγιάς ή της θείας , με γάλα ή με νερό , 
δεν παύει να είναι το εύκολο γλυκό – κυρίως του χειμώνα – και το γλυκό που μας έταζαν για να σταματήσουμε την γκρίνια και πάντα το κόλπο έπιανε. 

 Ο χαλβάς όμως που μου λείπει είναι ο πανηγυριώτικος , όχι των Φαρσάλων αλλά ο Μικρασιάτικος της Αγιάσου ο άσπρος σε μικρά πιτάκια τυλιγμένα σε σουσάμι. 

Δεν βρήκα πουθενά την συνταγή του 
(μέχρι χαλβαδόξυλο βρήκα για να τον φτιάξω .. μάταια ) 
 και σκέφτηκα πως καλό είναι να μην δίνουμε τις οικογενειακές συνταγές  παρά μόνο στα παιδιά μας  αλλά είμαστε σίγουροι πως τα παιδιά μας θα την συνεχίσουν ή θα χαθεί τελικά? Και η παράδοση είναι προσωπική μας υπόθεση άραγε?
Στην εμφάνιση έμοιαζε με το μαντολάτο ή με το ιταλικό torrone , αλλά καμιά σχέση με τα υλικά παρασκευής του……. υποθέτω… 

 Τούτον τον συνηθισμένο χαλβά τον έφτιαξα εχθές και αν τον αναφέρω είναι γιατί ενθουσιάστηκα την επόμενη ημέρα που εξακολουθούσε να είναι αφράτος όπως την πρώτη στιγμή . 
Δεν υπάρχει κανένα μυστικό γι αυτό , απλά τον αφήνω στο σκεύος στο οποίο τον έφτιαξα χωρίς να τον βάλω σε φόρμα και όταν θέλω να τον σερβίρω την άλλη μέρα ( αν περισσέψει βέβαια ) τον ξύνω από πάνω μ ένα πιρούνι όπως κάνουμε με το μπασμάτι και μετά τον βάζω σε φορμάκι . 

 Τα υλικά γνωστά 
 1 φλ τσαγιού λάδι ή βούτυρο ( έβαλα μισό-μισό ) 
 2 φλ « σιμιγδάλι ( έβαλα χονδρό )  
 3 φλ « ζάχαρη ( έβαλα λίγο περισσότερη απ την μισή ποσότητα ) 
 Και 3 και κάτι φλ. Γάλα ( για να μην πετάξω το υπόλοιπο της συσκευασίας ) 
 + την απαραίτητη κανέλα και προαιρετικά όποιον ξηρό καρπό θέλουμε 
(Εγώ έβαλα κουκουνάρια που μου είχαν περισσέψει απ το πέστο του καλοκαιριού , καθώς και μερικές ίνες σαφράν. 

 Αυτό που πρέπει να προσέξουμε -γιατί το βλέπω συχνά - είναι το καβούρδισμα . Ο Χαλβάς δεν πρέπει να είναι ανοιχτόχρωμος αλλά να έχει ένα γλυκό  καστανό χρώμα . ( Το μόνο που προσέχω)