Με φύλλο της Σμαρώς ( το μόνο που θυμάμαι )

Όσοι αυτοσχεδιάζετε στην κουζίνα ,  σας  συμβουλεύω να έχετε δίπλα σας χαρτί και μολύβι και να κρατάτε σημειώσεις. Κι επειδή είμαι σίγουρη πως μόνο εγώ δεν ακολουθώ αυτή την συμβουλή , ανακαλώ ότι σας είπα και συνεχίζω να σπάω το κεφάλι μου για να θυμηθώ τι υλικά έβαλα στην τελευταία μου συνταγή που βγήκε καταπληκτική σαν αυτές που μια που τις φτιάχνουμε και μια που εξαφανίζονται. 

Η αρχική σκέψη ήταν να κάνω κάτι με τα πράσινα κολοκυθάκια που είχα στο ψυγείο απ την περασμένη Παρασκευή , γιατί αλλιώς θα τα πετούσα . 
Η λύση θα ήταν ή βραστή σαλάτα , ή κολοκυθοκεφτέδες, ή κολοκυθόπιτα με φύλλο. 
Προτίμησα την πίτα γιατί ήθελα πάλι να κάνω το καταπληκτικό φύλλο για πίτες  (ανοιγμένο με το χέρι χωρίς πλάστη ) της Σμαρώς . 

Η Σμαρώ είναι το μοναδικό άτομο- παίχτης  σε τηλεπαιχνίδι  που θυμάμαι λόγω του φύλλου που μου έμαθε , μέσω του παιχνιδιού ίσως και σε σας. Δεν την ξαναείδα ποτέ , ούτε την βρήκα να γράφει κάπου , ούτε κανένας δεν είδα να την αναφέρει . Το παιχνίδι νομίζω πως ήταν η 1^η  Φάρμα .. Ποιοι έπαιζαν δεν θυμάμαι… ούτε και το κανάλι που προβαλλόταν. 
Το φύλλο όμως το θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια . 

Έφτιαξα την γέμιση με τα τριμμένα κολοκύθια, αφού τα άχνισα αρκετά ώστε να φύγει και το τελευταίο ίχνος υγρασίας τους  που έμεινε απ το δυνατό στύψιμο τους ,  και επειδή μου φάνηκε λίγη  για το ταψί μου την ανακάτεψα με μια ελαφριά μπεσαμέλ  την οποία την έφτιαξα με κρέμα γάλακτος  γιατί δεν είχα γάλα στο ψυγείο . 

Δεν έβαλα περισσότερα από δύο αυγά  και τα τυριά που πρόσθεσα ήταν υπολείμματα από τυριά που χρησιμοποιώ για μακαρονάδες  δλδ κεφαλίσιο ,  παρμεζάνα συν λίγο μπλε. 
Τις ποσότητες δεν τις θυμάμαι  αλλά θυμάμαι πως έβαλα τόσο όσο χρειαζόταν να σφίξει λίγο η γέμιση . 
Δεν θυμάμαι επίσης τι άλλο έβαλα εκτός από κρεμμύδι και μαϊντανό, αλλά ξέρω πως αν προσπαθήσω να την ξαναφτιάξω δεν θα είναι η ίδια. Δεν είναι η πρώτη φορά που την παθαίνω αλλά δεν είναι και πρώτη φορά που αυτοσχεδιάζω .. Αλλά ούτε να φανταστώ πως κάθε φορά που ξεκαθαρίζω το ψυγείο θα κρατώ χαρτί και μολύβι..  Αυτά είναι για τακτικά άτομα..

Οπότε, μόνο το φύλλο μπορώ να γράψω πως γίνεται.

Υλικά 
3 ποτήρια αλεύρι μαλακό
1 ποτήρι νερό
2 κουταλιές ξύδι
1 πρέζα αλάτι
1-2 κουταλιές λάδι ( + σπορέλαιο για το άνοιγμα )

Ζυμώνουμε  καλά όλα τα υλικά μαζί  να κάνουμε μια μαλακή ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια μας . Κόβουμε σε μικράκομμάτια τα οποία τα πατάμε με το χέρι να γίνουν σαν πιτάκια  σε μέγεθος  μικρού πιάτου του καφέ. 
Τα βάζουμε  σε ένα σκεύος  το ένα πάνω στ άλλο ρίχνοντας  εν διάμεσα αρκετό σπορέλαιο ( σχεδόν ...να κολυμπάνε ) και τα αφήνουμε να μείνουν περίπου 20 λεπτά με μισή ώρα . Μετά απλώνουμε ένα τραπεζομάντηλο σε ένα μεγάλο τραπέζι  το αλευρώνουμε λίγο και ανοίγουμε  τα πιτάκια σε φύλλο τραβώντας τα σιγά σιγά με το χέρι . Τα γεμίζουμε με ότι θέλουμε και με την βοήθεια  του τραπεζομάντηλου τα κάνουμε μπαστουνάκια ή στριφτά  και τα τοποθετούμε στο ταψί . 

Τώρα , το πως θυμάμαι το φύλλο της Σμαρώς  που το είδα πριν περίπου είκοσι χρόνια και  χωρίς καμιά σημείωση ..  μυστήριο .. 

Κολοκάσι

 

  Δεν το γνώριζα,   δεν το είχα δοκιμάσει , μέχρι που το φύτεψα σε γλάστρα και το έμαθα , το μαγείρεψα και το δοκίμασα. 

Γιατί στην γλάστρα και όχι αγορά απ το σούπερ μάρκετ ? Γιατί δεν είμαι περίεργη μόνο για νέα φαγητά , αλλά και για τα ίδια τα φυτά και τα λαχανικά . Πως μεγαλώνουν , τι παρουσιάζουν , τι άνθος κάνουν  τι καρπό κλπ κλπ. Κι έτσι  στο μπαλκόνι μου θα δεί κάποιος ένα τζίντζερ δίπλα  σε ένα μικρούλη λίτσις  που δεν λέει να πάρει τ απάνω του , παραδίπλα δυο ρίζες κουρκουμά με τα μεγάλα του φύλλα, τις πιπεριές Habanero και παραπέρα  τα φρούτα του δράκου που τα προσέχω ως κόρη οφθαλμού. 

Για το κολοκάσι διάβασα  αρκετά και μπερδεύτηκα κυρίως γιατί πρόκειται για τρόφιμο και έπρεπε να είμαι προσεκτική .

Δεν το έπλυνα , άλλοι είδα πως το πλένουν, το καθάρισα και το έκοψα όπως έπρεπε και το μαγείρεψα σκέτο, μην βάζοντας μέσα κρέας , για να μπορέσω να καταλάβω την γεύση του. 
Δεν είχε. 
Η υφή του ήταν σαν "κρεμώδης " πατάτα χωρίς γεύση  και πιστεύω ότι στην συνταγή που έκανε ο Πετρετζίκης  κάνοντάς το πουρέ θα ήταν καλύτερο . 

Δεν ξέρω . Ίσως είναι που δεν το έχω συνηθίσει και γι αυτό δεν μ άρεσε . 
Με όσους κονδύλους  περίσσεψαν θα προσπαθήσω να φτιάξω κάτι άλλο - δεν ξέρω τι - αλλά με κρέας δεν το φτιάχνω γιατί θα το φάω με το ζόρι , και  τα "μάτια" που είχαν πάνω τους οι κόνδυλοι θα τα φυτέψω.. 

Στο κάτω κάτω κάνουν μια εντυπωσιακή πρασινάδα , 
όμοια μ αυτήν που κάνει το καλλωπιστικό φυτό "αυτί του ελέφαντα " Αν το έχετε μην το φάτε .Μοιάζει πολύ με το κολοκάσι αλλά είναι δηλητήριο . ( Και το κολοκάσι τοξικό είναι, και γιαυτό δεν τρώγεται ωμό) 

κολοκάσι 

 Η συνταγή απλή 
Τσιγαρίζουμε τα κομμάτια που καθαρίσαμε , μέχρι να χρυσίσουν ρίχνουμε ένα κρεμμύδι ψιλοκομμένο , και όταν τσιγαριστεί κι αυτό ρίχνουμε ντομάτα και σέλινο και ζεστό νερό και σιγομαγειρεύουμε μέχρι να μαλακώσει το κολοκάσι . Στο τέλος αλατοπιπερώνουμε ρίχνοντας και λίγο λεμόνι.   

ΣΣ Αυτό που, δεν ακολουθώ την πεπατημένη εκθιάζοντας με ενθουσιασμό τις συνταγές που μαγειρεύω πρέπει να το προσέξω??   
Όχι ...θα είναι σαν να κοροϊδεύω ακόμα και τον εαυτό μου.. 

Σάλτσα ντομάτας σε κονσέρβα

(Εδώ  παρέα με πράσινες  ντομάτες  στην άρμη )

Την καλύτερη  διατηρημένη σάλτσα ντομάτας  την κάνουν τα πομοντόρια . Δεν έχουν πολλά σπόρια οπότε αποφεύγουμε την διαδικασία να τα αφαιρέσουμε, 
δεν έχουν πολλά «νερά» ώστε να βράζουμε με τις ώρες  την σάλτσα  για να πήξει και να μην είναι αραιή στο βάζο που θα την αποθηκεύσουμε , 
κατά την γνώμη μου έχει καλύτερο χρώμα  , 
και το σπουδαιότερο, λόγο της σφιχτής σάρκας τους   όσα κιλά πομοντόρια βάλουμε τόση περίπου σάλτσα θα πάρουμε . 
Επί πλέον δεν πετάμε ούτε τα φλούδια τους , τα οποία τα  στεγνώνουμε καλά στον ήλιο , τα κοπανίζουμε ή τα περνάμε απ το μπλέντερ και έχουμε νιφάδες ντομάτας για τις σαλάτες μας , σούπες , πασπάλισμα φέτας στο τραπέζι και ότι άλλο βάλει ο νους μας .

Παρ όλο που είναι πασίγνωστη η παρασκευή  της σάλτσας  ας την ξαναγράψουμε άλλη μια φορά .

Πλένουμε καλά  τα ντοματάκια , τα χαράζουμε σταυρωτά, και τα ζεματάμε σε νερό που βράζει για μερικά λεπτά . 
Τα ξεφλουδίζουμε ( κρατώντας  τα φλούδια όπως λέμε παραπάνω) και όσο το κάνουμε αυτό τα τοποθετούμε σε τρυπητό για να αφήσουν όσα υγρά είναι για να αφήσουν . 
Μετά  τα βάζουμε στην κατσαρόλα που θα τα βράσουμε και τα πολτοποιούμε με το μπλέντερ χειρός . ( στα πιο μεγάλα ντοματάκια  έχουμε  αφαιρέσει  το μέρος του κοτσανιού στα μικρότερα ούτε που φαίνεται καθόλου.) 

Πριν ξεκινήσουμε την διαδικασία , έχουμε πλύνει τα βάζα και τα μπουκάλια μας και τα βάζουμε στον φούρνο για να αποστειρωθούν .  
Σκεπάζουμε την κατσαρόλα  με τον πολτό ντομάτας  απ την αρχή που θα την βάλουμε να βράσει γιατί  επειδή δεν έχει υγρά  , κοχλάζοντας  θα πετάει σάλτσες  τριγύρω κάνοντας την κουζίνα μας χάλια. 
Όταν πάρει μερικές βράσεις  την βάζουμε καυτή όπως είναι  στα επίσης  καυτά βάζα μας  , τα γεμίζουμε μέχρι επάνω ,τα κλείνουμε σφιχτά  και τα αφήνουμε να κρυώσουν αναποδογυρισμένα . ( Τα καπάκια τα  αποστειρώνουμε βράζοντάς  τα λόγω του υλικού που είναι φτιαγμένα ) 

Η σάλτσα εγγυημένα  κρατάει  εκτός ψυγείου πάνω από χρόνο..για περισσότερο δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν μου περίσσεψε.. 
Όταν ανοίξουμε ένα βάζο και αφού πάρουμε όση ντομάτα θέλουμε , ρίχνουμε μέσα  δυο κουταλιές λάδι ( σπορέλαιο ) και το βάζουμε απαραιτήτως στο ψυγείο .

Τι πρέπει να προσέξουμε

Να κλείσουν καλά τα βάζα για να μην πάρουν αέρα .

Όταν ανοίξουμε  την κονσέρβα να ακουστεί το χαρακτηριστικό  : φλοπ. Αν δεν το ακούσουμε , έχει πάρει αέρα .

Όταν την ανοίξουμε  την βάζουμε στο ψυγείο σκεπάζοντας την επιφάνειά της με λάδι γιατί αλλιώς θα μουχλιάσει αφού δεν έχει ούτε αλάτι ούτε συντηρητικά.

Παλιές ιστορίες  : Την πρώτη μου σάλτσα την έκανα σε ηλικία 13-14 χρόνων με υπόδειξη της θείας Βασιλικής , μιας φίλης της γιαγιάς μου . Τότε έτριβαν τις ντομάτες στον τρίφτη  και την έβαζαν απευθείας  στα μπουκάλια χωρίς να την βράσουν  βάζοντας ωστόσο το ανάλογο  αλάτι ( όσο περίπου βάζουμε για να αλατιστεί το φαί μας ) και έριχναν μέσα και το περιβόητο σπιραϊκό  που σου το έδινε ο φαρμακοποιός αν του έλεγες πόσα κιλά ντομάτες  θα έφτιαχνες .  Το σπιραϊκό  δεν είναι  τίποτα άλλο από το σαλικυλικό οξύ δηλαδή το κυρίως  συστατικό της ασπιρίνης .. Μετά τα άφηναν στον ήλιο για μερικές μέρες  νομίζω χωρίς το καπάκι τους , σκεπασμένα με ένα τούλι ή τουλουπάνι.