Πάντα αναρωτιόμουν για την πρώτη στιγμή μιας τροφής ..μιας γεύσης , την αρχέγονη στιγμή της , στην εμφάνιση του πρώτου ανθρώπου ..
Τι εντύπωση έκανε, τι γκριμάτσα προκάλεσε τι παρενέργειες είχε τι απορρίφτηκε και τι συνεχίστηκε..
Πράγματα που δεν θα τα μάθω ποτέ και θα αρκεστώ σ αυτά που βρήκαν οι ερευνητές , οι αρχαιολόγοι, οι ανθρωπολόγοι και όσοι ασχολήθηκαν με αυτό το μυστήριο ον ..
Κατόπιν οι απορίες μου μεταφέρθηκαν σε πιο κοντινή εποχή και σε πιο περίπλοκα ερωτήματα τα οποία λύθηκαν με την βοήθεια της φαντασίας έτσι ώστε να μην ψάξω να τα βρω σε βιβλία που μπορεί βέβαια να τα έλεγαν εντελώς διαφορετικά , αλλά εμένα μου άρεσε η απάντηση που μου έδωσε η φαντασία μου π.χ. πως ανακάλυψαν το προζύμι ή πως τους προέκυψε το πρώτο κρασί…
Σταμάτησα να ασχολούμαι κάποια στιγμή και αρκέστηκα να απολαμβάνω την τροφή όχι σαν κάτι που γέμιζε το στομάχι μου αλλά σαν ένα θαύμα που έφτιαξε ένας θεός , ταιριάζοντας τα υλικά, τα χρώματα τις γεύσεις και μας τα μοίρασε ως κομμάτι, του είναι του ,λέγοντας μας : Φάετε …τούτο εστι το σώμα μου ..
Αρκετοί φίλοι μου γνωρίζουν το χούι μου εξ απαλών ονύχων με τις γεύσεις αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχε η γιαγιά μου …
Δοκίμασα χώμα όταν έμαθα πως από κεί είχε πλαστεί ο άνθρωπος ,
δοκίμασα νέκταρ λουλουδιών όταν έμαθα για τους Ολύμπιους
ζήτησα με απαίτηση και χτυπώντας τα πόδια μου στο πάτωμα να μου βρεί η γιαγιά μου το μάνα εξ ουρανού θέλοντας να διαπιστώσω ότι όντως η γεύση του έμοιαζε με ψωμί και μέλι ..
ως νήπιο ξεράθηκα στην κυριολεξία στο κλάμα γιατί ήθελα να δοκιμάσω την κάπαρη που υπήρχε στο τραπέζι αλλά δεν μιλούσα και οι μόνες λέξεις που ήξερα ήταν φθόγγοι ..
Σε μεγαλύτερη ηλικία έφτιαξα το «τσάμπα» που έτρωγαν οι Θιβετιανοί μοναχοί όταν περιπλανιόταν για καιρό μακριά απ τους ανθρώπους..
Μετά δοκίμασα τα καλαμποκίσια πιττάκια των Αζτέκων όπως τα περιέγραφε ένα βιβλίο που διάβασα γι αυτούς καθώς και σοκολάτα με κόκκινο πιπέρι ..
Νομίζω πως αν ήμουν κτηνοτρόφος θα δοκίμαζα και μέλανα ζωμό..
Αργότερα κάνοντας πειράματα, και αλχημείες, κατέστρεψα υλικά άρα πέταξα λεφτά, έχασα χρόνο που είναι χρήμα κι αυτός όπως λένε , αλλά πέτυχα κάτι γεύσεις κατα λάθος όνειρο !! στα δικά μου γούστα βέβαια ..
Έτσι και σήμερα .. Μιας και το κουμ κουάτ ως γλυκό του κουταλιού μου γίνεται σκληρό ,
και μιας που ως κάμπια δεν αφήνω λαχανικό για λαχανικό να μην το κάνω βραστή σαλάτα έκανα πάλι το θαύμα μου ..
Βραστό λάχανο λαδολέμονο και ωμό κουμ κουάτ..
Γλυκό το λάχανο ,
γλυκοσπιρτόζικη η φλούδα του φρούτου
και πικρόξινό το μέσα του..
( Θα το δοκιμάσω και με μπρόκολο και κουνουπίδι.. )
Τι άλλο να ζητήσω απ τη ζωή μου ??
Και τι άλλο να προσφέρω στην ανθρωπότητα??
( και χωρίς αστεία τώρα..το κουμκουάτ ωμό είναι μια πρωτόγνωρη γεύση για όσους αγαπούν τα απρόσμενα και τα ξαφνικά.. )
