Εφ όλης της ύλης

Τούτο το ιστολόγιο ξεκίνησε από προτροπή φίλης  έτσι ώστε να γραφούν συνταγές που ή δεν φτιάχνονται πια ή φτιάχνονται με άλλο τρόπο.

Παραδοσιακές συνταγές απ όποια χώρα και αν προέρχονται ( για να μη ξεχνάμε και φράσεις της επικαιρότητας)

Στο δρόμο του , χάθηκε,  μπερδεύτηκε , και τα πήρε όλα σβάρνα ..Προσπάθησα να το πάρω απ το χέρι και να το ξαναφέρω στον ίσιο δρόμο .. 

Δεν ήξερα τον τρόπο..Δεν ήξερα πώς  οι παλιές συνταγές  με νέα υλικά  χάνουν την μαγεία τους . Πως αλλιώς  τηγανίζεις  στο μάτι της κουζίνας κι αλλιώς σε φωτιά με λιόκλαρα.. Αλλιώς γίνεται η φασολάδα μέσα στη « γραγούδα» ή στο «τέστο» κι αλλιώς σε μια κατά τα άλλα  χάρμα οφθαλμών ανοξείδωτη χύτρα ..

Χάνουν την μαγεία τους σου λέω.. 

όπως  την χάνουν  και όταν τους αλλάξεις όνομα 

που ως καραγκιόζης  βαφτίζεις το  πάλαι ποτέ «ολίγον από σκέτο» εννοώντας  το γιουβέτσι , κριθαρότο 

ή το κατάπλασμα με τραχανά  αυτήν την κουτσουλιά μέσα σε τεράστιο πιάτο ..  τραχανότο .

Με αγωνία κοιτώ σελίδες ανθρώπων που εκτιμώ μην  χάθηκαν κι αυτοί  στο δρόμο που χάραξαν οι γνωστοί ελέω τηλεόρασης Σεφ.. Το « τα πάντα για το χρήμα» είναι τετριμμένο , καθώς επίσης και το « το χρήμα πολλοί μίσησαν την δόξα ουδείς»..Συμβαίνουν  εσαεί και τα δύο σήμερα μάλιστα  σε όλες τις φάσεις της ζωής μας ..

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που εκνευρίστηκα με μικρότητες τύπου γειτονιάς  και κουτσομπολιού ανάμεσα σε άξιους αλλά και μη  άξιους ανθρώπους που επιτίθενται παραμονεύοντας στην γωνία μπας και αυτός που ζηλεύουν  ( γιατί μόνο ζήλεια  δείχνει  η συμπεριφορά τους ) υποπέσει σε αμαρτία - θαρρείς  και οι συνταγές   οι περισσότερες σχεδόν  σύγχρονες  συνταγές είναι προϊόν παρθενογένεσης -   ..

Ακόμα δεν είναι λίγες  οι στιγμές που έκλαψα βλέποντας  π.χ. ένα κουταλάκι  σκαλιστό ασημένιο  με κοκάλινη λαβή σε  φωτογραφίες φίλων..

Που γεύτηκα εξ αποστάσεως τρόπους μαγειρέματος  ξεχασμένους και άγνωστους για τους πολλούς  όπως τα γεμιστά της «Ζ όπως λέμε Ζαμπία»  στην κατσαρόλα ..

Που ένοιωσα στα χείλη μου και στο πρόσωπό μου την αρμύρα της θάλασσας το ιώδιο από φούσκες και την γλύκα  του αχινού από ιστολόγια που αρμενίζουν γράφοντας ιστορία χωρίς να το ξέρουν για την ζωή της θάλασσας που εξαφανίζεται..

Που εξεπλάγην ευχάριστα βλέποντας νεαρές μαμάδες – αν κρίνω απ τα μωρά τους – να ασχολούνται  με την μαγειρική με τόσο μεράκι..

Λίγες και οι στιγμές ,  αλλά  με  γέλιο και απορία για τις  πριβέ σελίδες .  

Καταλαβαίνω  πως κάποιος που θεωρεί τους άλλους ανεπιθύμητους στην παρέα θα φτιάξει ένα πριβέ μπλόγκ …αλλά  και στην μαγειρική?? 

Το βρίσκω αστείο αλλά και μικροπρεπές αν δεν είσαι επαγγελματίας μάγειρας και φοβάσαι μη σου πάρουν τις συνταγές σου..και βρούν κεφάλαιο ουάου, και ανοίξουν μαγαζί  ξανά ουάου, και πάει καλά το μαγαζί, -  με φπα 100% -    και ξανά ουάου στο τετράγωνο.

Δεν ξέρω αν θα συνεχιστεί η σελίδα μου… Ήδη το Γιουκαλίλι  σταμάτησε ..χωρίσαμε τα τσανάκια μας και σκέπτεται να συνεχίσει μόνο του χωρίς εμένα με αναδημοσιεύσεις που του αρέσουν..

Όπως και να χει καλά είναι μερικές φορές να κάνουμε τον απολογισμό μας κοιτώντας πίσω φέρνοντας στο μυαλό μας λεπτομέρειες που μπορεί να πλήγωσαν, άθελά μας

 ..Η ακόμα ζώντας ευχάριστες στιγμές  που ποτέ δεν δώσαμε σημασία .. 

Θα ανακαλύψουμε πως ναι τίποτα δεν είναι πια ίδιο αλλά κρύβει μια νοσταλγία εποχής , χρόνου, συγκυρίας,  που πήραμε , δώσαμε ,  όπως  ακριβώς ο επιβάτης στο γκισέ του σιδηρόδρομου που ταξιδεύει συνεχώς  πληρώνοντας το αντίτιμο του ταξειδιού του ( και το ταξείδι με έψιλον γιώτα )

Στην φωτογραφία  αν  κοιτάξεις προσεκτικά   υπάρχει το γλυκό , το αλμυρό  ,το καυτερό, το κόκκινο , το έντονο το ουδέτερο..Όπως  είναι όλα στη ζωή μας που ωστόσο θα πρέπει όλα να είναι σε αρμονία  ..

Υπενθύμιση συνταγής για τσάτνυ  εδώ