Ιστορίες σαν παραμύθι ..

Το 1916 στη
Κωνσταντινούπολη ζούσε μια φτωχή ελληνική οικογένεια, η οικογένεια Παπαδοπούλου.

Ο πατέρας Γιάννης ήταν ξυλουργός και τα έφερνε δύσκολα βόλτα με τη γυναίκα του Μαρία και τα τρία μικρά παιδιά τους τον Νίκο, τον Ευάγγελο και τον Θεόφιλο.

Για να βοηθήσει τον άνδρα της και τα παιδιά της, η Μαρία ζύμωνε και έψηνε κάθε μέρα πολύ γευστικά μπισκότα με δική της μυστική συνταγή.

Τα τρία παιδιά της οικογένειας με τα πανεράκια τους γυρνούσαν στις γειτονιές της Πόλης πουλώντας τα πεντανόστιμα μπισκότα της μητέρας τους τα οποία είχαν αγαπηθεί πολύ κι έτσι η Μαρία Παπαδοπούλου κάθε έφτιαχνε περισσότερα μπισκότα. Τότε είναι που τα μπισκότα της απέκτησαν και όνομα «πτι-μπερ», ενώ ο άνδρας της έφτιαξε και μια ξύλινη σφραγίδα, με την οποία τα μπισκότα σφραγίζονται και γίνονται έτσι πιο αναγνωρίσιμα.

Η γαλλική ονομασία πτι μπερ emoticon smile μικρά μπισκότα βουτύρου) ήταν πολύ εύστοχο καθώς η γαλλική ζαχαροπλαστική είναι φημισμένη σ’ όλη την Ευρώπη.

Το 1922 όμως με την Μικρασιατική Καταστροφή σε εξέλιξη, η Μαρία Παπαδοπούλου χωρίς τον άνδρα της και με τα τρία παιδιά της επιβιβάζονται εσπευσμένα στο πλοίο που θα τους πάει στη Γαλλία. Σε μια στάση μερικών ημερών που έκανε το καράβι στον Πειραιά για ανεφοδιασμό η οικογένεια Παπαδοπούλου κατεβαίνει στο λιμάνι και αποφασίζει να δει και την Αθήνα λίγο προτού το πλοίο τους συνεχίσει το ταξίδι του για τη Γαλλία.

Κάθισαν σε ένα καφενείο παραγγέλλοντας καφέ και μπισκότα αλλά ο καφετζής παραξενεύτηκε για την παραγγελία, μη γνωρίζοντας τι είναι το μπισκότο. Η οικογένεια διαπίστωσε με έκπληξη ότι οι Αθηναίοι δεν γνώριζαν από μπισκότα κι αυτό ήταν αρκετό για να αποφασίσουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα.

Σε μια προσφυγική πολυκατοικία κοντά στον Λυκαβηττό αρχίζει ξανά η παραγωγή των περίφημων μπισκότων «πτι-μπερ» και τα παιδιά που πλέον ήταν νεαροί πουλούν τα μπισκότα γυρνώντας με ποδήλατα στις γειτονιές της Αθήνας. Κι έτσι άρχισαν οι Αθηναίοι να τρώνε μπισκότα.

Το 1935 η οικοτεχνία Μπισκότων Παπαδοπούλου μετατρέπεται σε βιοτεχνία, αφού εγκαθίσταται σένα μικρό εργοστάσιο στα Πετράλωνα, δίπλα στις γραμμές του Ηλεκτρικού και αγοράζει τα πρώτα της μηχανήματα. Τώρα πια η διανομή γίνεται με ένα μικρό φορτηγό και ο γιος ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος έχει αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης.

Η ιδιαιτερότητα του μπισκότου δεν είναι μόνο η υπέροχη γεύση του αλλά και το καινοτόμο σχήμα «με τα δοντάκια», καθώς επίσης τα καλαίσθητα τετράγωνα κουτιά από λευκοσίδηρο με ελκυστικές ετικέτες με παιδικά μοτίβα όπου συσκευάζονταν. Τα οποία κουτάκια δεν τα πετούσε κανείς αφού τελείωναν τα μπισκότα αλλά τα χρησιμοποιούσαν για φύλαξη αντικειμένων.

Έτσι η μικρή βιοτεχνία αντιμετωπίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ακόμα και τις εισαγόμενες αγγλικές και γαλλικές ετικέτες παρόμοιων προϊόντων.

Το 1955 ανοίγει το εργοστάσιο της Πέτρου Ράλλη, που είναι και η σημερινή έδρα της επιχείρησης κι έτσι τα μπισκότα Παπαδοπούλου μετατρέπονται από βιοτεχνία σε βιομηχανία.

Ακολουθούν τα εργοστάσια στη Θεσσαλονίκη το 1974, στο Βόλο το 1984 και στα Οινόφυτα το 1990.
Το 1972 δημιουργείται το γνωστό λογότυπο της εταιρείας με το Π κεφαλαίο και από πάνω οι φιγούρες 4 παιδιών -2 αγόρια και 2 κορίτσια- πιασμένα χέρι χέρι που συμβολίζουν τα παιδιά του Βαγγέλη Παπαδόπουλου.

Δίπλα στα «πτι-μπερ» προστέθηκαν κράκερς, κρακεράκια, τα «Μιράντα», τα «Γεμιστά», τα «Caprice», διάφορα αρτοσκευάσματα και τόσες άλλες λιχουδιές. Όλα τα παραπάνω πλούτυναν τις επιλογές κι άνοιξαν για την επιχείρηση ακόμη περισσότερες εμπορικές ευκαιρίες στην Ελλάδα και τη δυνατότητα για πετυχημένες εξαγωγές σε 40 χώρες του εξωτερικού.

Οι λέξεις «Μπισκότα» και «Παπαδοπούλου» είναι πλέον ταυτόσημες για τον καθένα μας.

Από το 1996 η εταιρεία φέρει πιστοποίηση ποιότητας και ασφάλισης τροφίμων (ISO-HACCP), ενώ σήμερα απασχολεί 1.000 άτομα..

https://www.facebook.com/EisTenPolin/posts/369884613198057 

Εφ όλης της ύλης

Τούτο το ιστολόγιο ξεκίνησε από προτροπή φίλης  έτσι ώστε να γραφούν συνταγές που ή δεν φτιάχνονται πια ή φτιάχνονται με άλλο τρόπο.

Παραδοσιακές συνταγές απ όποια χώρα και αν προέρχονται ( για να μη ξεχνάμε και φράσεις της επικαιρότητας)

Στο δρόμο του , χάθηκε,  μπερδεύτηκε , και τα πήρε όλα σβάρνα ..Προσπάθησα να το πάρω απ το χέρι και να το ξαναφέρω στον ίσιο δρόμο .. 

Δεν ήξερα τον τρόπο..Δεν ήξερα πώς  οι παλιές συνταγές  με νέα υλικά  χάνουν την μαγεία τους . Πως αλλιώς  τηγανίζεις  στο μάτι της κουζίνας κι αλλιώς σε φωτιά με λιόκλαρα.. Αλλιώς γίνεται η φασολάδα μέσα στη « γραγούδα» ή στο «τέστο» κι αλλιώς σε μια κατά τα άλλα  χάρμα οφθαλμών ανοξείδωτη χύτρα ..

Χάνουν την μαγεία τους σου λέω.. 

όπως  την χάνουν  και όταν τους αλλάξεις όνομα 

που ως καραγκιόζης  βαφτίζεις το  πάλαι ποτέ «ολίγον από σκέτο» εννοώντας  το γιουβέτσι , κριθαρότο 

ή το κατάπλασμα με τραχανά  αυτήν την κουτσουλιά μέσα σε τεράστιο πιάτο ..  τραχανότο .

Με αγωνία κοιτώ σελίδες ανθρώπων που εκτιμώ μην  χάθηκαν κι αυτοί  στο δρόμο που χάραξαν οι γνωστοί ελέω τηλεόρασης Σεφ.. Το « τα πάντα για το χρήμα» είναι τετριμμένο , καθώς επίσης και το « το χρήμα πολλοί μίσησαν την δόξα ουδείς»..Συμβαίνουν  εσαεί και τα δύο σήμερα μάλιστα  σε όλες τις φάσεις της ζωής μας ..

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που εκνευρίστηκα με μικρότητες τύπου γειτονιάς  και κουτσομπολιού ανάμεσα σε άξιους αλλά και μη  άξιους ανθρώπους που επιτίθενται παραμονεύοντας στην γωνία μπας και αυτός που ζηλεύουν  ( γιατί μόνο ζήλεια  δείχνει  η συμπεριφορά τους ) υποπέσει σε αμαρτία - θαρρείς  και οι συνταγές   οι περισσότερες σχεδόν  σύγχρονες  συνταγές είναι προϊόν παρθενογένεσης -   ..

Ακόμα δεν είναι λίγες  οι στιγμές που έκλαψα βλέποντας  π.χ. ένα κουταλάκι  σκαλιστό ασημένιο  με κοκάλινη λαβή σε  φωτογραφίες φίλων..

Που γεύτηκα εξ αποστάσεως τρόπους μαγειρέματος  ξεχασμένους και άγνωστους για τους πολλούς  όπως τα γεμιστά της «Ζ όπως λέμε Ζαμπία»  στην κατσαρόλα ..

Που ένοιωσα στα χείλη μου και στο πρόσωπό μου την αρμύρα της θάλασσας το ιώδιο από φούσκες και την γλύκα  του αχινού από ιστολόγια που αρμενίζουν γράφοντας ιστορία χωρίς να το ξέρουν για την ζωή της θάλασσας που εξαφανίζεται..

Που εξεπλάγην ευχάριστα βλέποντας νεαρές μαμάδες – αν κρίνω απ τα μωρά τους – να ασχολούνται  με την μαγειρική με τόσο μεράκι..

Λίγες και οι στιγμές ,  αλλά  με  γέλιο και απορία για τις  πριβέ σελίδες .  

Καταλαβαίνω  πως κάποιος που θεωρεί τους άλλους ανεπιθύμητους στην παρέα θα φτιάξει ένα πριβέ μπλόγκ …αλλά  και στην μαγειρική?? 

Το βρίσκω αστείο αλλά και μικροπρεπές αν δεν είσαι επαγγελματίας μάγειρας και φοβάσαι μη σου πάρουν τις συνταγές σου..και βρούν κεφάλαιο ουάου, και ανοίξουν μαγαζί  ξανά ουάου, και πάει καλά το μαγαζί, -  με φπα 100% -    και ξανά ουάου στο τετράγωνο.

Δεν ξέρω αν θα συνεχιστεί η σελίδα μου… Ήδη το Γιουκαλίλι  σταμάτησε ..χωρίσαμε τα τσανάκια μας και σκέπτεται να συνεχίσει μόνο του χωρίς εμένα με αναδημοσιεύσεις που του αρέσουν..

Όπως και να χει καλά είναι μερικές φορές να κάνουμε τον απολογισμό μας κοιτώντας πίσω φέρνοντας στο μυαλό μας λεπτομέρειες που μπορεί να πλήγωσαν, άθελά μας

 ..Η ακόμα ζώντας ευχάριστες στιγμές  που ποτέ δεν δώσαμε σημασία .. 

Θα ανακαλύψουμε πως ναι τίποτα δεν είναι πια ίδιο αλλά κρύβει μια νοσταλγία εποχής , χρόνου, συγκυρίας,  που πήραμε , δώσαμε ,  όπως  ακριβώς ο επιβάτης στο γκισέ του σιδηρόδρομου που ταξιδεύει συνεχώς  πληρώνοντας το αντίτιμο του ταξειδιού του ( και το ταξείδι με έψιλον γιώτα )

Στην φωτογραφία  αν  κοιτάξεις προσεκτικά   υπάρχει το γλυκό , το αλμυρό  ,το καυτερό, το κόκκινο , το έντονο το ουδέτερο..Όπως  είναι όλα στη ζωή μας που ωστόσο θα πρέπει όλα να είναι σε αρμονία  ..

Υπενθύμιση συνταγής για τσάτνυ  εδώ