Αλμυρή τούρτα

Τα αγαπημένα μου λαχανικά είναι αυτά που γίνονται βραστή σαλάτα, σούπα  και τηγανιτά..

Τηγανιτά με κόκκινη σάλτσα  σκέτα,

τηγανητά με κόκκινη σάλτσα και μακαρονάδα,

ελάχιστα τηγανητά ογκρατέν .

Μόνο γλυκό δεν τα έχω κάνει ακόμα ..

Και μια που δεν τα τρώω τα γλυκά είπα να ξεγελάσω τον εαυτό μου με μια καλοκαιρινή δροσερή τούρτα από τηγανητές μελιτζάνες , πιπεριές, κολοκυθάκια και πατάτες .

Και όπως κάθε τούρτα  δεν είναι τούρτα αν δεν έχει σαντιγί εδώ αντικαταστάθηκε με την σκορδαλιά  .

Και σαν ντεκόρ  και σαν κρέμα μέσα, για να ενώσει  τα τηγανητά λαχανικά.

Ναι ! ρέγγα.. Γιατί όχι??

Sild .. που θα έλεγε και η Σού.. απ τα μακρινά  νησιά ( !!! ) της Δανίας

Η Σού που έμεινε στην Ελλάδα έμαθε τα Ελληνικά καλύτερα απ τους Έλληνες,

Η Σού  που μ άρεσε να την πειράζω όταν έβλεπα τα μάτια της να μελαγχολούν,  λέγοντάς της  πως η θλίψη της έμεινε  από τότε που μικρό παιδάκι πέρναγε από μέσα από  ένα νεκροταφείο για να κόψει δρόμο  πηγαίνοντας για το σχολείο.. όπως μου είχε πεί ..

    

… η Σού  που  παντρεύτηκε Έλληνα  και πάλι την πείραζα  ρωτώντας την :

 - Καλά αφού η Πατρίδα σου είναι σαν νησί…δεν είχατε εκεί καμάκια?

Η Σού που τότε   νευρίαζε .. κι άρχιζε να με βρίζει στην γλώσσα της  που μεταξύ μας  νόμιζα πως μιλάει τη γλώσσα των ξωτικών..

Γνωρίζοντας  πως μ αρέσει να ψάχνω και να γεύομαι  ξένες κουζίνες, μου έφερε κάποτε  μια σαλάτα απ την Δανία  που ξετρελάθηκα..

Όταν  ύστερα από καιρό  με κάλεσε στην εδώ γιορτή – συνάντηση των Δανών που μένουν στην Αθήνα , χάρηκα  ελπίζοντας ότι θα βρώ αυτή τη σαλάτα .

Μα..  αυτήν  θα φτιάξω  και θα πάω !!!!.. μου λέει…

Πήγα… δεν καταλάβαινα  γρί τι λέγανε τα ξωτικά..

χορέψανε τους χορούς τους ,

θυμηθήκανε τα δικά τους  

και μόλις δοκίμασα τη σαλάτα της  ..άρχισα τα δικά μου..

-       

      Μπλιάχχχ! ( η πρώτη μου εντύπωση )

Και :

-         Αηδία !! (η πρώτη μου λέξη)

Νόμισα πως έτρωγα  βραστό φρέσκο μπακαλιάρο με μαγιονέζα  και κάρυ.. Και ναί   .. Αυτό ακριβώς είχε φτιάξει..

Η Σού μου έσουρε μερικά  γρήγορα  κιχλουμιγκενκοφχ.. κατάλαβα πως μ έβριζε  κι αυτή

Της απάντησα σε άπταιστα γαλλικά  ως γνησία Ελληνίς  και τέλειωσε  η φιέστα.

Συνήθως πάντα μια συνταγή που μ αρέσει, την ψάχνω την νύχτα όταν ξαπλώσω..Μηρυκάζω αναμνήσεις για  να ξαναφέρω πίσω τη γεύση της ,μέχρι να βρώ τα υλικά της ..

 και τα βρίσκω μερικές φορές ..

Όταν έφτιαξα τη σαλάτα η νεράιδα του βορρά δεν πίστευε στα μάτια της ..

Πρώτα με ρώτησε  ποιος μου την έφερε, μετά από ποιο μαγαζί την αγόρασα  και  στο τέλος μου ζήτησε την συνταγή …  

Σας τη χαρίζω ..

Μία  ρέγγα  σε άλμη  ..

( στην ανάγκη καπνιστή απ αυτές που ξέρουμε .. όπως αυτήν που χρησιμοποίησα σήμερα )

Ένα βαζάκι  μαγιονέζα  έτοιμη ή δική σας

Το μισό ενός κρεμμυδιού  πολύ ψιλοκομμένο  με μαχαίρι και όχι στο μούλτι

Και αρκετό κάρυ…πολύ κάρυ…

Αν δεν είναι η ρέγγα  σε άλμη ( την οποία τη βρίσκουμε  στην Αθηνάς, στην είσοδο της λαχαναγοράς σε ένα ρώσικο μαγαζί που τις πουλάει),

βάζουμε μια καπνιστή στο νερό  και την αφήνουμε όλη νύχτα ..

Μετά την καθαρίζουμε αφαιρούμε τα κοκαλάκια  και την κόβουμε όσο μικρά κομματάκια θέλουμε..

Ανακατεύουμε όλα μαζί τα υλικά και αυτό ήταν..

Υ.Γ 1  Επειδή  οι μεζέδες εμένα δεν μου κρατούν πολύ,  βάζω ωμό το κρεμμύδι μέσα  αν είναι να την φυλάξετε στο ψυγείο ( κρατάει  όσες μέρες κρατάει και μια ανοιγμένη μαγιονέζα) πρέπει να μαράνετε λίγο το κρεμμύδι  με νερό ..  

Μην δοκιμάσετε να την φτιάξετε  χωρίς κάρυ  ..γίνεται ένα διαφορετικό πράγμα ..

Υ.Γ.2 Το καρυ δεν μου αρέσει γι αυτό  δεν μ αρέσουν και τα ινδικά φαγητά..

Σε συνδυασμό όμως με την ρέγγα είναι τέλειο..

Υ.Γ. 3

Αν  ανήκετε στην κατηγορία αυτών που δεν  μαγειρεύετε ποτέ ψάρι στην κουζίνα σας  για να μη μυρίσει το σπίτι..ξεχάστε τη ρέγγα... 

Τα δύσκολα, εύκολα.

Το πράσινο νεραντζάκι  είναι απ τα γλυκά του κουταλιού που δεν μένουν  μέσα στον μπουφέ μου μέχρι την άλλη σεζόν..

Τα δύο τελευταία χρόνια όταν το θυμόμουν ήταν ήδη αργά είχαν παραμεγαλώσει  και έτσι αγόραζα έτοιμο..

Γλίτωνα βέβαια όλη την ταλαιπωρία αλλά από γεύση τίποτα , το γνωρίζετε κι εσείς.

Εφέτος το έβαλα πείσμα  και κάθε μέρα που έβγαινα έξω  τα έριχνα μια ματιά , απ τον ανθό ακόμα  μέχρι που μου έγινε καθημερινή συνήθεια , αλλά προέκυψε άλλο πρόβλημα ..

Ο δήμος μας  ο οποίος έχει την φροντίδα τους  αφού οι νεραντζιές  είναι φυτεμένες στα πεζοδρόμια τις έχει κλαδέψει με τέτοιον τρόπο που δεν είναι δυνατόν να φτάσεις τα κλαδιά τους ..

Επί πλέον  σταμάτησε να τις κλαδεύει πια με αποτέλεσμα  να μένουν πάνω  τα κίτρινα νεράντζια  και να μην κάνει νέα..

Οι κηπουροί του Δήμου μας   ίσως να μην γνωρίζουν  πως ένα φυτό δεν κάνει καρπό του  για τον άνθρωπο αλλά για να διαιωνίσει το είδος του..

Και όταν  υπάρχει σπόρος ( φρούτο) στα κλαδιά του επαναπαύεται και τεμπελιάζει ..

Όταν τα νεραντζάκια  έφτασαν στο μέγεθος που τα ήθελα βγήκα να μαζέψω και όπως το είχα σκεφτεί απ την αρχή  δεν τα έφτανα ..

Σε τέτοιες περιπτώσεις  δύο είναι οι λύσεις .. ή να κουβαλάς μαζί σου μια μικρή σκαλίτσα  ή να σου προκύψει καθ οδόν άντρας..

Εμάς …το δεύτερο..

Η συνταγή γνωστή  αλλά με την πινελιά της τεμπέλας..

Προκειμένου να ψάχνετε να βρείτε  το κατάλληλο εργαλείο  ή  πρόκα  που χρησιμοποιούμε οι πιο πολλές και το καθάρισμα τους είναι το δύσκολο σημείο  όλης τις διαδικασίας , κάντε το με τον τρόπο που το κάνω εγώ …. Φτάνει να είναι ελάχιστα πιο μικρό απ το σύνηθες λογικό μέγεθος..

Βράστε τα όπως συνήθως  ακαθάριστα ..

Μετά πάρτε ένα καλαμάκι αναψυκτικού και χώστε το μέσα ευθεία απ το κοτσάνι στον αφαλό του.. Θα σας μείνει η καρδιά του στο καλαμάκι..

Αν μάλιστα βρείτε και το πιο χοντρό καλαμάκι - που υπάρχει - ακόμα καλύτερα ..

Υ.Γ.

Πάντα το βάζω σε γαλαζόπετρα..φτάνει μετά να το ξεπλύνω με πάρα πολλά νερά..

Το παράκανα φέτος. Εφτά κιλά νεραντζάκια δεν τα λες και λίγα 

ΥΓ 2 Εφέτος ανακάλυψα νέους τρόπους . 

1ον την γαλαζόπετρα την βάζω αμέσως  μόλις βράσουν πρίν τα τρυπήσω, και τα ξεπικρίσω  , 

2ον βρήκα πιο χοντρό καλαμάκι γα μεγαλύτερα σε μέγεθος καλαμάκι , 

και τρίτον επειδή αναγκάστηκα να ανέβω στις νεραντζιές για να τα κόψω ... ανακάλυψα πως τα παιδιά πια δεν ανεβαίνουν στα δένδρα...αφού το έκαναν θέμα μεταξύ τους θαυμάζοντας με...

Απρόβλεπτο πατέ με χρυσαφένιο ασπίκ

Λένε πως τις καλύτερες δημιουργίες του ένας "ποιητής"  τις δημιουργεί όταν βρει μπροστά του ζόρια.

.Όταν είναι λυπημένος , δυστυχισμένος και γενικά στις μαύρες του.. 

Δεν το πιστεύω..απλά θέλοντας να ξεχαστεί κάνει  και γράφει  ότι τον ευχαριστεί χωρίς να σκέπτεται τίποτα και κανέναν.. 

Και δεν ισχύει για μένα...

Ο Θεός μάλλον  δεν βρίσκει ζόρια ποτέ..Γι αυτό και είμαστε αυτοί που είμαστε ..Θα έσκαγε στα γέλια όταν μας έφτιαχνε..άρα δεν ισχύει το παραπάνω και γι αυτόν..άρα είμαι θεός :P  :P 

Ακολουθώντας  την συμβουλή του αδερφού μου να μην τα παίρνω όλα στα σοβαρά (αδύνατον ) 

να γράφω και μερικά στα παλιά μου τα παπούτσια ( εντελώς αδύνατον  )

 είπα να κάνω κάτι που θα με αποσπάσει απ τις σκέψεις..

Μπήκα στο πρώτο  σούπερ Μάρκετ που βρήκα μπροστά μου και μετά κλείστηκα στην κουζίνα μου..

Αν με ευχαρίστησε αυτό που έφτιαξα ?? Αν έγινε νόστιμο?? Αν ξεχάστηκα??

Και  ευχαριστήθηκα και νόστιμο έγινε …

κατά τα άλλα όλα καλά..Υγεία να υπάρχει…

Ας πάμε στην συνταγή του  απρόσμενου πατέ  από συκωτάκια κοτόπουλου

Θα την γνωρίζεται ...είμαι σίγουρη αλλά  ας την γράψω  μιας και υποσχέθηκα στ αδέρφι μου  πως θα κάνω ότι μ ευχαριστεί..και το να γράφω είναι μέσα  σ αυτά που μ ευχαριστούν.

 Τα υλικά  απλά και πάμφθηνα..

Ένα δισκάκι συκωτάκια πουλιών  ( 250 γρ.) χωρίς τις καρδιές..

1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

100 γρ. Μπέικον ψιλοκομμένο

2 φλυτζάνια ψίχουλα μπαγιάτικου ψωμιού 

1/2 φλυτζάνι λάδι 

1/2  φλυτζάνι κρέμα γάλακτος 

1 κύβο ζωμό  

1 ποτηράκι του κρασιού ουίσκι ή κονιάκ 

Πιπέρι 

Βούτυρο όσο χρειαστεί...

Εκτέλεση 

Σε μια κατσαρολίτσα ή μεγάλο τηγάνι βάζουμε το λάδι με το κρεμμύδι να τσιγαριστούν σε χαμηλή φωτιά χωρίς να σκουρύνουν για καμιά  δεκαριά λεπτά..

Ρίχνουμε το μπέικον  και το τσιγαρίζουμεκι αυτό..

Σε λίγο ρίχνουμε τα συκωτάκια ψιλοκομμένα , ενώ ανεβάζουμε λίγο την θερμοκρασία  και τα αφήνουμε  να ψηθούν  όσο χρειάζεται, ανακατεύοντάς τα  προσέχοντας να μην καούν..

Οταν είναι έτοιμα ρίχνουμε μέσα το κονιάκ ή το ουίσκι.. Όταν πιει το υγρό , ρίχνουμε μέσα τον κύβο του ζωμού θρυμματισμένα τα ψίχουλα , το πιπέρι  και την κρέμα γάλακτος.

Αυτή τη φορά έριξα μέσα  και λίγο δεντρολίβανο ψιλοκομμένο.. το αφήνουμε ελάχιστα  και το βγάζουμε απ την φωτιά.. 

Το περνάμε απ το μούλτι  να γίνει μια αλοιφή 

Επειδή βαρέθηκα να κατεβάζω απ  το ράφι το μούλτι  το πολτοποίησα με μια ράβδο  μπλέντερ - χειρός  που ήταν μπροστά μου..

Όσο ακόμα ήταν χλιαρό το μέτρησα πόσα μέρη είναι και πρόσθεσα άλλα τόσα μέρη βούτυρο..  Το χτύπησα καλά σε μίξερ ( Δεν μπόρεσα να το αποφύγω αυτό ) το έβαλε  σε μπώλ και μετά στο ψυγείο..

Όλη η διαδικασία  απ τη στιγμή που το σκέφτηκα , πήγα στο σούπερ μάρκετ , το έφτιαξα , πάγωσε, και το φωτογράφισα , μου πήρε 3-4 ώρες..

Αυτή λοιπόν είναι η συνταγή...

Για το πατέ...

Δεν υπάρχουν όμως συνταγές για όλα... Aκούς ????? 

Τα βέβηλα της Βέβηλης

Κέικ με γκότζιμπέρι

Καθόλου βέβηλο βέβαια παρά μόνο για όσες  λένε πως λατρεύουν την παραδοσιακή κουζίνα και ζαχαροπλαστική, όπως εγώ καλή ώρα

Αν σκεφτούμε όμως  πως δεν υπάρχει μέρος στον κόσμο  που να μην πέρασαν Έλληνες είτε ως  ξέμπαρκοι του  Μεγαλέξντρου   είτε  ως Εψιλον  που βολτάρουν  τις  νύχτες με την Αργώ  οι οποίοι θα μας σώσουν κι όλας … ( Χα ! χα ! χα ! )

αν λοιπόν σκεφτώ  όλα αυτά ,  μια χαρά μπορώ να υποστηρίξω  πως στο Θιβέτ - την πατρίδα του γκότζι μπέρι -  Έλληνες δίδαξαν στους ντόπιους  την καλλιέργεια του..

Τα ξαδερφάκια 

Η παραγωγή μου των μικρών αυτών φρούτων ( αν τα σολανοειδή  μπορούμε να τα κατατάξουμε στα φρούτα  ) ήταν καλή για πρώτη χρονιά ( Παραγωγή του ενός την είπα  μιας και το δεντράκι μου είναι ένα  και σε γλάστρα ..

Και συνέχεια  κάνει καινούργια  τα οποία πρέπει να τα μαζεύω κάθε  5-6 μέρες..

Τα περισσότερα απ τα οποία είχα διαβάσει για την καλλιέργειά του ή δεν ισχύουν ή είμαι πολύ μάστορας  κηπουρός  ( του μπαλκονιού )

Δεν αρρώστησε , δεν έβγαλε τετράνυχο  και τα φρούτα δεν  οξειδώθηκαν  που τα έκοψα με γυμνά χέρια  .. Δεν χάλασαν μέσα στο ψυγείο που έμειναν περίπου δυό εβδομάδες μέχρι που να σκεφτώ τι θα τα κάνω.. Άσε που αν τα άφηνα περισσότερο νομίζω  πως  θα σταφίδιαζαν με επιτυχία  χωρίς να ξεραθούν  τα μισά όπως γίνεται  συνήθως (απ ότι διάβασα)

Και φτάνουμε στο κέικ…
Αποφάσισα  να κάνω το πιο απλό  κέικ που υπάρχει  και να βάλω μέσα τα φρουτοντοματάκια .
Το  μόνο που έκανα ήταν να τα πλύνω  να στραγγίξουν ελαφρά και να τα αλευρώσω  για τους  γνωστούς  λόγους ..

Η  δεύτερη  ιεροσυλία που έκανα ήταν που έβαλα  άρωμα  βουτύρου- βανίλιας από μπουκαλάκι  επειδή ούτε την κλασική βανίλια είχα ούτε  μου έφτανε το βούτυρο που υπήρχε στο ψυγείο  και το συμπλήρωσα με  σπορέλαιο..

Υπάρχει και τρίτο διαφορετικό φέρσιμο από μεριάς  μου  αλλά αυτό δεν είναι ιεροσυλία δική μου …αλλά του χρόνου..

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου  που έκανα γλυκό  και  πριν μπει ακόμα στον φούρνο  η κουζίνα μου ήταν πεντακάθαρη .. ούτε ένα σκεύος άπλυτο , άδειος ο νεροχύτης . 

Γερνάω..μάλλον.. 

Μου έβαλε χέρι ο χρόνος.. 

Δεν εξηγείται  αλλιώς… 

γμτ μου