.jpg)
.jpg)
Κάθε χρόνο , μια βδομάδα πριν των Ταξιαρχών, το είχε τάμα η θειά μου να έρχεται με τα πόδια απ τη χώρα στο Καγιάνι και να καθαρίζει τους τεράστιους πολυελαίους της εκκλησίας μας και να γυαλίζει τα μανουάλια .
Τι τάμα ? είχα ρωτήσει κάποτε την γιαγιά μου . Για την Νέλλη μου απάντησε κοφτά και έκοψε την συζήτηση . Λούτσα την κάνανε την εκκλησία , αυτή και οι πρόθυμες "εθελόντριες" του χωριού, και ευτυχώς που η γιαγιά μου δεν συμμετείχε με την δικαιολογία πως πονάγανε τα πόδια της λόγω ηλικίας .
Μπορεί πράγματι να ήταν έτσι , όμως εγώ ένοιωθα μια τρελή χαρά , και μάλιστα χωρίς να ξέρω τον λόγο , που δεν έπερνε μέρος στο τάμα όχι τόσο για την θειά μου όσο για τις υπόλοιπες που την αντιμετώπιζαν με δουλικότητα .
Δουλικότητα !Τότε δεν γνώριζα την αυτή την λέξη ...αργότερα μπόρεσα να την συνειδητοποιήσω , και η φανερή εμπάθειά μου σε τέτοιες συμπεριφορές με έκανε αντιπαθητική στους άλλους .
Τις μέρες αυτές γινόταν και η Ιερή Αγρυπνία εν όψη του εορτασμού του Ταξιάρχη. Τότε η εκκλησία γέμιζε από κόσμο φερμένο σχεδόν απ όλη την Μυτιλήνη , ίσως και τις γύρω περιοχές .
Η εκκλησιά μας άστραφτε και στο δάπεδο είχαν βάλει ξύλινα "καφάσια" απ την μια άκρη μέχρι την άλλη.
Σε όλη την διάρκεια του πρώτου μέρους της αγρυπνιάς κοιμόμουν κάτω απ το στασίδι της γιαγιάς μου στο οποίο χωρούσα λόγω ηλικίας . Οι ψαλμωδίες ακουγόταν σαν σε όνειρο μέχρι που ο ήχος τους σταματούσε και άρχιζε ένα περίεργο μουρμουρητό και ένα παράξενο πήγαιν έλα , αλλά κυρίως μυρωδιές φαγητών . Τότε ξυπνούσα και πεταγόμουν πάνω.
Ολος ο κόσμος είχε χωριστεί σε παρέες και είχαν στρώσει κουβέρτες και τραπεζομάντηλα πάνω στα καφασωτά , είχαν ανοίξει τις καστανιές τους και έτρωγαν. Η γιαγιά μου ήταν αντίθετη μ αυτό που γινόταν και την άκουγα συχνά να το συζητά με τις φιλενάδες της .
Μέχρι εδώ σας περιγράφω τις μνήμες και λογικά θα αναρωτιέστε για τις γεύσεις.
- Μια απ την πρώτες μου εμπειρίες σ αυτό το φαγοποτι , ήταν η εικόνα μιας γυναίκας που είχε στρωθεί κοντά μας και την έβλεπα να τρώει . Δεν ξέρω τι έτρωγε , αλλά το πρόσωπό της έμοιαζε με το πρόσωπο ένος παιχνιδιού μου. Ηταν ένα λαστιχένιο πιθηκάκι , που ζουλώντας ένα πουάρ με το οποίο ήταν συνδεδεμένο Άνοιγε τα χέρια του και τέντωνε τα πόδια του . Δεν μπορούσα λοιπόν να ξεκολλήσω τα μάτια μου απ αυτήν τη γυναίκα μέχρι που με πήρε είδηση και λέει στη γιαγιά μου
- -Καλέ !! Το παιδί πεινάει !!
- Η γιαγιά μου ντράπηκε για την γαϊδουριά μου και με αγριοκοίταξε νομίζοντας πως κοίταγα την άλλη στο στόμα , ενώ με είχε ταϊσει πριν πάμε στην εκκλησία . Η κυρία ήρθε κοντά μου και μου πρόσφερε ένα ντολμά απ αυτούς που έτρωγε . Γύρισα το πρόσωπό μου απ αλλού αρνούμενη να το δεχτώ. Πάρ το μου λέει η γιαγιά μου , αφού στο προσφέρουν και πες ευχαριστώ.. Η μυρωδιά του φαγητού δεν μου άφησε περιθώρια άλλης αντίστασης . Μου το ταΐσαν ....... και βρέθηκα στον Παράδεισο .. Η Γαρυφαλλιά επειδή γνώριζε τις αντιδράσεις μου χαμογέλασε και είπε πως αφού μου άρεσε αυτό το φαγητό θα φροντίσει να μου το φτιάχνει που και που..
- Ετσι μπήκαν στην ζωή μου τα σουγάνια . Σε ένα διάλειμμα της αγρυπνίας τις παραμονές του εορτασμού του Ταξιάρχη..
- Η συνταγή είναι πασίγνωστη σε όλη σχεδόν την Ελλάδα . Μόνο που δεν υπάρχουν πια τα κατάλληλα κρεμμύδια τα οποία ήταν μακρόστενα . Τώρα τα λένε Shallot και είναι δύσκολο να βρεθούν ...κι αν βρεθούν , κύριος είδε πόσο θα κάνουν..