Σινάπι - σιναπόσπορος - μουστάρδα

Ίσως να το είχα ξαναγράψει παλαιότερα πως η μουστάρδα ήταν μια απ τις γεύσεις που δοκίμασα όντας ακόμα νήπιο και φαντάζομαι πως με άφησαν να την δοκιμάσω για να σταματήσω να κλαίω και να τραβάω το τραπεζομάντηλο δείχνοντάς την ουρλιάζοντας .. 
Η δεύτερη «απαγορευμένη» γεύση για την ηλικία μου ήταν η κάπαρη.. Και στις δύο περιπτώσεις σταμάτησα το κλάμα, και έμεινα στήλη άλατος , απ την έκπληξη , το κάψιμο στο στόμα και στα μάτια αλλά άξιζε τον κόπο. Κατάλαβα πως αυτοί οι μεγάλοι έτρωγαν νοστιμότερα φαγητά απ αυτά που τάιζαν εμένα . 
Η μόνη που ενοχλήθηκε έντονα ήταν η γιαγιά μου και το έδειξε με έναν ακόμα καυγά με την μάνα μου που μάλλον με έβλεπε σαν κούκλα της , αφού είχαμε δεν είχαμε δεκάξι χρόνια διαφορά.. 

Κράτησα στην μνήμη μου όλες τις γεύσεις που γνώρισα τότε ακόμα και της κρέμας « βανίλιας – Γιώτη» και μου κάνει εντύπωση πως σήμερα δεν έχει ούτε το χρώμα ούτε και το έντονο άρωμα που είχε τότε . Σχεδόν πάντα οι παιδικές μου αναμνήσεις έχουν να κάνουν με το φαί και είμαι σίγουρη πως και των υπολοίπων η μνήμη από μένα , έχει να κάνει με τα τραγελαφικά προβλήματα που τους δημιουργούσα με τις γευστικές μου αναζητήσεις και κατορθώματα , κινδυνεύοντας αρκετές φορές να πάθω δηλητηρίαση έτσι όπως δοκίμαζα ό,τι μου «γυάλιζε» στο μάτι . 

Την συγκεκριμένη μουστάρδα ( με τα σποράκια του σιναπιού να διακρίνονται ) την έφτιαξα όταν είδα την τιμή της στο σούπερ μάρκετ ..Το θεώρησα γελοίο να πληρώσω τόσα λεφτά γιατί είχε μέσα συστατικά που μπορούσα να τα προσθέσω κι εγώ μέσα, όπως διάφορα βότανα, μυριστικά και άλλα κι ακόμα πιο γελοίο γιατί ήταν μια γνωστή εισαγόμενη μάρκα από χώρα που φημίζεται για την μουστάρδα της .. 
Έτσι έφτιαξα τις δικές  μου , με βαλσαμικό ξύδι σύκου (δικό μου ) με πολτό ψημένων φρούτων , με πετιμέζι από σταφύλια και με τον δικό μου κουρκουμά..

Κουρκουμάς ακατέργαστος ακόμα..

Είναι η μουστάρδα που όλοι γνωρίζετε πως γίνεται αλλά γράφω την συνταγή της για να υπάρχει στο blog μου.. Δεν έχει αναλογίες ..Με ένα φλιτζάνι του τσαγιού σιναπόσπορο φτιάχνεις περίπου ένα βαζάκι μαρμελάδας του εμπορίου.. Ο μαύρος σιναπόσπορος είναι για πιο καυτερή μουστάρδα .Εγώ έβαλα μισό και λίγο παραπάνω μαύρο και σχεδόν μισό άσπρο.. 

Μουλιάζουμε για δυό μέρες τα σποράκια μέσα σε υγρό από νερό και ξύδι σε ίσες ποσότητες . 
Μετά τα χτυπάμε στο μούλτι και από εκεί και πέρα αρχίζει το μαγευτικό ταξίδι ( τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ ) 
Γιατί είναι μαγεία να δοκιμάζεις , να προσθέτεις να ξαναδοκιμάζεις να φαντάζεσαι τι γεύση και άρωμα θα έχει αν βάλεις το τάδε ή το δείνα υλικό.. 

Η βάση της όμως είναι σινάπι , αλάτι, κουρκουμάς (όχι απαραίτητα) και γλυκαντικό - ζάχαρη ή μέλι - και την αραιώνουμε με ξύδι λευκό και με νερό ( χωρίς λάδι) . 
Την αφήνουμε μια μέρα έξω απ το ψυγείο για να βγουν όλα τα αρώματά της και μετά την βάζουμε στα βαζάκια της .. 

Πόσο κρατάει στο ψυγείο δεν πρόλαβα ποτέ να το διαπιστώσω …μου τελειώνει γρήγορα..

Σ.Σ. Θα πρέπει να προσέξουμε , όταν την δουλεύουμε στο μούλτι να ανοίγουμε με προσοχή το καπάκι γιατί αλλιώς θα μας κάψει τα μάτια .. 
Αυτά ….