'Οταν ίσχυε το : Κάθε πράγμα στον καιρό του..

Όταν υπήρχαν οι εποχές
Όταν τα παιδιά δεν ήταν μικρομέγαλα
Όταν τα φρούτα και τα λαχανικά δεν ήταν παντός καιρού
Οταν υπήρχε έρωτας
Και όταν ο έρωτας είχε τις φάσεις του
Όταν οι γιαγιάδες δεν παλιμπαίδιζαν...
( σε λίγο μας βλέπω να έχουμε χριστούγεννα το δεκαπεντάγουστο και Πάσχα την πρωτοχρονιά)

Καμιά ανάλυση για τα παραπάνω..Δεν υπάρχει..Όλα αλλάζουν
Είτε μας αρέσει , είτε όχι..
Στο πολύ μακρινό παρελθόν δεν θα υπήρχαν λέτε  άνθρωποι που πόναγαν για τις αλλαγές??
Για την εξαφάνιση του δικού τους πολιτισμού?
Η ιστορία μας λέει πως όλα τελειώνουν και κάτι άλλο γεννιέται στη θέση τους
Έτυχε λοιπόν να είμαστε εμείς, ή , μερικοί από μας , που προσπαθούμε να κρατήσουμε σε σύνδεση το παρελθόν με το μέλλον
Σίγουρα δεν θα τα καταφέρουμε
Σίγουρα σε πολλούς είμαστε οι γραφικοί..
Σίγουρα όμως υπάρχει νόστος μέσα μας , που σε λίγο ( τι είναι μερικές δεκαετίες χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα) θα χαθεί κι αυτός και θα υπάρχει μόνο στα λεξικά ως μια μικρή άγνωστη λέξη.

Κάποτε

Λίγο πριν πέσει ο ήλιος λοιπόν , αυτήν την "κοσμική" ώρα που όλα πουλιά ,ζώα , άνθρωποι,  σιωπούν
θαρρείς και προσεύχονται αποχαιρετώντας τη μέρα που φεύγει
 και καλωσορίζοντας τη νύχτα που έρχεται... 
τα παιδιά αποθήκευαν εικόνες, λόγια , συνήθειες.. Ενα άλλο...διαφορετικό σχολείο..
 Δεν κρατούσε πολύ ..
Σε λίγο αν έστηνες προσεκτικά το αυτί σου
θα άκουγες από πέρα μακριά και τους αρχέγονους ήχους  και θα καταλάβαινες
πως ήταν η αρχή του κόσμου..
ποδοβολητά ζώων, τρέξιμο κοπαδιών , λαχάνιασμα σκύλων, και περίεργοι ήχοι προσταγμάτων από ανθρώπους , ήχοι που μόνο τα ζωντανά τους καταλαβαίνουν..
Ήταν οι ταϊφάδες που γύριζαν απ τα χωράφια , τα περβόλια, και σε λίγο θα γέμιζαν ζωή τα σπίτια , θα έβλεπες καπνό  σε κάθε αυλή , και όλη η περιοχή θα μοσχοβολούσε ζεστό φαγητό..
Έγραψες ? Διάβασες?? Ήταν η πρώτη ερώτηση στα παιδιά που όλη μέρα ήταν στο σπίτι μαζί με τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους..
(Είχα την ευτυχία να ζήσω πολλές τέτοιες στιγμές στο σπίτι της παιδικής μου φίλης που ξημεροβραδιαζόμουν αφού στο δικό μας υπήρχε διαφορετικό καθεστώς..)
- Ελίτσααααααααααααα !!
στην καλύτερη στιγμή με φώναζε η γιαγιά μου για να μην γίνω βάρος  στο "ξένο"
σπίτι που οι άνθρωποι βιαζόταν να ετοιμαστούν , τα ταΐσουν την οικογένειά τους και να ξεκουραστούν..
Πηγαίνοντας για το σπίτι μου άφηνα πίσω μου τα κακαρίσματα που έκαναν οι κότες
θαρρείς και δεν ήθελαν να τις βάλουν ακόμα στο κοτέτσι τους ..
" Ζεστό" και το δικό μας σπίτι ..Δεν λέω..αλλά άλλου είδους ζεστασιά
Η ζεστασιά της αγκαλιάς
Το μόνο αρνητικό ήταν που ποτέ δεν μου άρεσε το δικό μας φαγητό..και απόψε στο σπίτι της φίλης μου η μητέρα της έφτιαχνε φασόλια σούπα..
Εκεί έξω...στη σάγια, με φωτιά από λιόκλαρα ... με την μυρωδιά να έρχεται  καμιά πενηνταριά μέτρα πιο πέρα..κατευθείαν  σε μένα ..

Τουρσί καυκαλήθρες
Αυτήν την εποχή με τις πρώτες βροχές φυτρώνουν κι αυτές..
Ειναι απ λίγα χόρτα , μαζί με το κρίταμο που τα κάνουμε τουρσί χωρίς να τα ζεματίσουμε  ( Δεν ξέρω για τα τσιτσίραυβλα)
Αν τις ζεματίσουμε χάνουν με τον καιρό την τραγανή υφή τους ..

Βάζουμε τις καυκαλίθρες μέσα σε βάζο που έχουμε προσθέσει ξύδι και λίγο αλάτι Απλό δεν είναι??
Συνοδεύουν όλες τις σούπες με όσπρια αλλά ιδιαιτέρως την φασολάδα..Σούπα ή πιάζ...
Η φωτό με την φασολάδα είναι της φίλης Ζαμπίας..