Κότες.....

Οι φτερούγες του κοτόπουλου είναι το πιο φτηνό κομμάτι κρέας που μπορείς να βρεις στην αγορά..

( Η μάλλον για να ακριβολογώ ..το δεύτερο πιο φτηνό...γιατί το πρώτο είναι το ανθρώπινο κρέας ..αλλά δεν τρώγεται απ όλους..)

Πολλοί ούτε που τις αγοράζουν ..γιατί ..τί είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του..

Μερικές δεν τις καταδέχονται..( απαπαπαπα..!! ) αλλά τις πληρώνουν πανάκριβα σαν κινέζικο έδεσμα..

Άλλοι πάλι τις βράζουν για να πάρουν αυτό το ζουμί και να το χρησιμοποιήσουν σαν κονσομέ, σούπα,  ή για να "δέσουν" διάφορες σάλτσες..

Ένας κουραστικός τρόπος για να φτιάξετε κάτι διαφορετικό είναι ο παρακάτω..

( Αν κάποιος γνωρίζει πως ξεκοκαλιάζονται οι φτερούγες πιο γρήγορα και πιο εύκολα ας μου το γράψει παρακαλώ)

Στην φωτογραφία βλέπετε όλες τις φάσεις  έτσι ώστε να μαζευτεί όλο το κρέας στο ένα και μοναδικό κόκαλο που αφήνω

Το μαχαίρι είναι δίπλα στη φτερούγα έτσι όπως την παίρνουμε απ τον χασάπη..Αρχίζω με μια κυκλική εγκοπή στην άκρη και σιγά σιγά ( κόβοντας τους τένοντες ) Κατεβάζω το κρέας προς τα κάτω ( όπως ακριβώς βγάζουμε μια κάλτσα)

Σ.Σ. Θα πρέπει να έχετε ένα καλό κοφτερό μαχαίρι..Αν όχι.. ένα μασάτι που κάθε τόσο θα ακονίζετε μ αυτό, το μαχαίρι που υπάρχει στην κουζίνα σας..

Τρόποι που θα τις μαγειρέψετε μετά πολλοί..

Φτάνει να βάλετε τη φαντασία σας να δουλέψει...

Εντάξει?

 εγώ το έκανα με σάλτσα λεμονάτη
και πατατούλες τηγανιτές
(που τις τρώει και ο Κώστας)

Αν το σινί σου στο σοφρά τουρσί δεν έχει.. τι να την κάνεις τη ζωή.. χωρίς ξινό κι αλάτι?

Σ.Σ. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι κλεμμένος από παλιές νοικοκυρές που έκαναν κι εκείνες ρητορικά ερωτήματα σε μυγιάγγιχτα στομάχια και σε "δεσποσύνες" που λιποθυμούσαν όταν αντίκριζαν κάτι, που θεωρούσαν " λαϊκό "  

Τα τουρσιά  ο πιο πατροπαράδοτος τρόπος διατήρησης των λαχανικών ήταν δημοφιλή ορεκτικά Τούρκων και Ελλήνων και όπως ήταν φυσικό και της οικογενείας μου..
Σαν μεζές* καταναλώνονταν από όλες τις κοινωνικές τάξεις - πάντα για απέναντι μιλώ- και όχι μόνο την σαρακοστή όπως γίνετε εδώ ..
Τον 19 αιώνα τα "μαζελίκια" * προφανώς με την επιρροή των καλοφαγάδων Ρωμιών και Αρμενίων της Πόλης αυξήθηκαν αισθητά.
Κάπαρες , παντζάρια , λεμόνια , μανιτάρια, κρίταμα  και σχεδόν όλα τα λαχανικά αλλά και φρούτα όπως πχ το κυδώνι όλα σε τουρσί πάντα υπήρχαν σε μικρά πιατάκια σκορπισμένα στο τραπέζι και ενός καθημερινού ακόμα γεύματος..

Μια έξυπνη ιδέα μου έδωσε κάποτε η μητέρα μιας φίλης μου που μου πρόσφερε μανιτάρια τηγανητά εκτός εποχής και όχι καλλιεργήσιμα..
Ίσως να μην είχαν το άρωμα που έχει ένα φρέσκο μανιτάρι μαζεμένο κάτω απ τα τσάμια  της Αμαλής , ωστόσο ήταν ένα μανιτάρι τηγανητό που καμιά σχέση δεν είχε  με αυτά των σούπερ μάρκετ..
Τα έφτιαχνε - στην εποχή τους - τουρσί και όταν ήθελε να τα τηγανίσει  τα έβαζε στο νερό να φύγει το ξύδι..και τα τηγάνιζε κανονικά αφού τα στράγγιζε λίγο..
Τα τουρσιά που βρίσκουμε στην αγορά δεν έχουν καμιά σχέση με τα σπιτικά εκτός αν προέρχονται  από  παρασκευαστές  τοπικ΄βν προϊόντων ...που στα ντελικατέσεν είναι απλησίαστα

Αλλά και στην πηγή τους να τα βρεις θα πρέπει να έχεις μπάρμπα τον παρασκευαστή για να σου δώσει εκείνος αυτό που πρέπει ...και όχι αυτό που γενικά πουλάει..
Και το λέω αυτό γιατί δυστυχώς ο σεβασμός έλειψε χάρη του κέρδους ακόμα και στα παραδοσιακά προϊόντα που προορίζονται για την αγορά..
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βαζάκι με τα τσιτσίραυλα που αγγάρεψα τον γιο μου να μου φέρει για να τα δοκιμάσω..και το γλυκό φιστίκι που μου έφερε μια φίλη περνώντας απ τη Χίο...
Τόσο σκληρά ( μεστά ) που δεν τρωγόταν..Επάνω στην ετικέτα διάβασα πως γίνονται και εξαγωγές..
Μέχρι εδώ οι κριτικές...γιατί δεν είμαι και "υπερφίαλη" ( για σένα το λέω..ΝΑΙ! )

Την περασμένη Παρασκευή που πήγα  στη λαϊκή βρήκα μελιτζανάκια που με προβλημάτισαν: Να τα φτιάξω γλυκό κουταλιού ή τουρσί??
Κατέληξα στο τουρσί..που λίγο η τεμπελιά μου.. λίγο η διαδικασία.. μου πήραν μερικές μέρες μέχρι να φτάσω στην τελική φάση..
Σε 30 περίπου κομμάτια
χρειάστηκα :
Κλωνάρια σέλινου για να τα δέσω ( Ναι ...να μη φύγουν..)
Ένα μάτσο μαϊντανό
δυο καρότα τριμμένα
σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
Πιπερίτσες καυτερές
( δεν είχα και έβαλα πιπέρι κόκκινο)
αλάτι
Ξύδι
και λάδι

Χάραξα τα μελιτζανάκια κάθετα και τα έβρασα σε νερό αλατισμένο ( μέχρι να μαλακώσουν αλλά να μη διαλυθούν )
Ζεμάτισα και τα κλαριά του σέλινου για να γίνουν ευλύγιστα και να μη σπάνε..
Τα άπλωσα πρώτα σε μια πετσέτα να κρυώσουν και μετα
τα έβαλα σε ένα τρυπητό και τα σκέπασα με ένα πιάτο βάζοντας ένα βάρος από πάνω ..

Τήν άλλη μέρα ψιλοέκοψα τα λαχανικά και έριξα λίγο λάδι από πάνω ..μαζί και τα καρυκεύματα..
Γέμισα τα μελιτζανάκια και τα έδεσα με το σέλινο..

Τα έβαλα σε ξύδι..αλλά επειδή εμένα μου αρέσουν μεν τα ξινά αλλά όχι να ξινά τουρσιά δεν τα άφησα για πολύ..

Τα στράγγισα σε δυο μέρες και τα έβαλα σε λάδι..
Για να έχω όλον το χειμώνα θα έπρεπε να φτιάξω ένα βαρέλι..
Γιατί όπως είναι γνωστό...τι να μου κάνουν εμένα 30 κομμάτια τουρσί?

* Μεζελίκια = απ το μεζές, (meze)
Είναι λέξη περσική ( maza)
και σημαίνει γεύση , νοστιμιά.
( νομίζω δηλ)

Υ.Γ.
Τα ψαράκια που μαρινάρετε με ξύδι , όπως τον γαύρο πχ ...τουρσί είναι κι αυτό..
Και ο τσίρος μέσα στο ξίδι επίσης ..
Πάρε και μια ωδή στoν τσίρο ( βυζαντινό ποίημα του 14ου αιώνα )γιατί η σελίς είναι και λογοτεχνική.. :P

" Τότε ακαταράσατο τον Τζίρον ο βασιλεύς και είπεν:
Απ του πτωχού το στόμα μην εγλύσεις (γλυτώσεις )..Τζίρε..
και τιμή σου να είν αυτό, το λέγουν φόλιν ( νόμισμα μικρής αξίας )
και από κλοτζάτων και ως κλοτζάτο
και από βρωμιαρέας μην εγλύσεις, Τζίρε, Τζίρε...
(Τα τελευταία μάλλον κινέζικα είναι..)
Μερικές πληρ. απ το βιβλίο της Μαριάννας Γερασίμου

Σας είπα πόσο σας αγαπώ? ( λέμε τώρα..)

Πατατοκεφτέδες..από πατάτες θέτε??

Μάλλον θα έτυχε σε όλους - όταν ήταν μικροί -  να  μην τους αρέσει το φαΐ το δικό τους ..αλλά της γειτόνισσας..
Το ξένο είναι πιο γλυκό λένε...
Η γειτόνισσα ήταν η Βχχχχχχχ .. μια αεικίνητη γυναίκα που ποτέ δεν την έβλεπες να κάθεται..
Ο φόβος και ο τρόμος μικρών μεγάλων..γιατί έτσι και σ έπιανε στο στόμα της έπρεπε να βρεις καράβι για να φύγεις..
Δεν ξέρω αν ποτέ κοιμόταν..δεν μπορώ να τη φανταστώ ξαπλωμένη..ούτε κουρασμένη..
Το σπίτι της δεν το άνοιγε ποτέ για να μην το λερώσει και όλη η οικογένεια ζούσε σε μια παράγκα που είχαν φτιάξει δίπλα..
Δεν ξέρω γιατί είχε αγοράσει ηλεκτρική κουζίνα αφού αυτή ήταν μέσα στο σπίτι που δεν πήγαινε ποτέ παρά μόνο για να κοιμηθεί..
Επίσης δεν ξέρω γιατί είχε αγοράσει πετρογκάζ αφού αυτό ήταν  μέσα στην παράγκα  αλλά αυτή μαγείρευε έξω ανάβοντας φωτιά με λιόκλαρα..
Οι πατατοκεφτέδες λοιπόν για να γίνουν τέλειοι θέλουν τρία πράγματα :

Καλές πατάτες όπως έλεγε η Βχχχχχχχχ .
Φωτιά από λιόκλαρα ..
Και τα δικά της χέρια...
Και δεν είχε άδικο..
Βέβαια ποτέ δεν έμαθα ποιές είναι οι καλές πατάτες..
Τηγανίζω στην ηλεκτρική κουζίνα..
Και οι πατατοκεφτέδες μου είναι μέν καλοί  αλλά σαν της παλιάς μου γειτόνισσας δεν είναι...
Και όποιος πει πως είναι πανέμορφοι ίσως να έχει δίκιο αφού δεν έχει δοκιμάσει τους δικούς της..

Βράζω τις πατάτες  (όσες θέλω )  και μετά όσο είναι καυτές τις περνάω απ τη μηχανή του πουρέ..
Ρίχνω μέσα τόσα αυγά ώστε να γίνει ένα μείγμα που να πλάθεται..
Αλάτι πιπέρι και απαραιτήτως ψιλοκομμένο μαϊντανό..
Τους τηγανίζω αρχικά σε δυνατή φωτιά και μετά την χαμηλώνω τόσο ώστε να μην καούνε αλλά και να μην μαλακώσει η κρούστα τους..

Θυμάμαι πως σ όλες τις εκδρομές που έχω πάει στη ζωή μου πατατοκεφτέδες έφτιαχνε η γιαγιά μου...( και σφουγγάτο....)
Μόνο που εκείνη έβαζε μέσα και τυρί τριμμένο...που σκέπαζε τη γεύση της πατάτας..και ίσως γι αυτό να μη μου άρεσαν..

Εκτός από τους πατατοκεφτέδες ..η θεία Βχχχχχχχ όπως την φωνάζαμε έφτιαχνε το τελειότερο τυρί..
Φέτα ολόπαχη μέσα σε σαλαμούρα..
Απ αυτήν έμαθα να φτιάχνω κι εγώ..
Ακόμα ακούω τα γέλια της γιαγιάς μου και των φιλενάδων της όταν έφτιαξα το πρώτο μου τυρί  σε ηλικία 8 ή 9 ετών...
Όχι δεν με κοροϊδεύανε ..με καμαρώνανε...

 ΥΓ
Α! και να μην το ξεχάσω.. Όταν βράσετε τις πατάτες ..προσέχετε πως θα ανοίξετε το καπάκι της κατσαρόλας και τον ατμό..
για να μη βρεθείτε με χέρι όπως το δικό μου... Χα!
 :Ρ:Ρ:Ρ

Εκτός εποχής..όπως πάντα..

( Μπορεί να τα φτιάχνω εκτός εποχής , αλλά τα γραπτά μένουν για όλες τις εποχές .. )

Αν και είχαν περάσει τόσα χρόνια η γεύση είχε πάντα τη μνήμη της..
Ζουμερό...πικάντικο...αλμυρό.. με περίεργη μυρωδιά ..που έψαχνα ..αλλά..
η όσφρηση τεμπέλα και ξεχασιαρα..
Όλα τα μπαχάρια και να περάσουν απ το μυαλό σου αν δεν σε θέλει δεν θα το βρεί..
Δεν σου μένει τίποτα άλλο παρά να δοκιμάσεις ότι  λουκάνικα  κυκλοφορούν στη αγορά για να βρείς αυτό που θα μοιάζει περισσότερο με του Θωμαϊδη..

(Μόλις τώρα αντελήφθηκα πως δεν θυμάμαι πια σε ποιο ύψος της Ερμού ήταν το μαγαζί του.. Λεγόταν άραγε " πηγαδέλι " ή " μπας φανάρι" ?
Αυτό πληγώνει πιο πολύ απ όλα.. Πως είναι δυνατόν να αγαπάς τόσο έναν τόπο που τον έζησες μόνο σαν παιδί.. Και τα βάζεις με τον εαυτό σου που ίσως άφησες να περάσει μια μέρα χωρίς να τον σκεφτει΄ς κι έτσι τον ξέχασες..
Δεν αναρωτιέσαι ποτέ αν ο τόπος αυτός σε θυμάται πια γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι σε θυμάται....Ο τόπος...Όχι οι άνθρωποι..)
.....
Οι μυρωδιές μου  έρχονται πιο μπροστά απ τις εποχές..
'Οπως η μυρωδιά του καρπουζιού ...απ την άνοιξη.. το ξερό τσιμένι ( μοσχοσίταρο )πριν ακόμα πιάσουν οι ζέστες..
έτσι και απ το τέλος του καλοκαιριού μου έρχονται στη μύτη...ή μήπως στο μυαλό.. οι μυρωδιές του χειμώνα.. κανέλα, μοσχοκάρφι, τριμμένο πορτοκάλι ..μέλι..
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν  που το καλοκαίρι ακόμα δεν είχε τελειώσει μου ήρθε στο μυαλό το υλικό που έκανε ξεχωριστά και  ιδιαίτερα τα λουκάνικα του Θωμαϊδη..
Ήταν το κύμινο....

Τα υλικά
Ένα μέρος Κιμάς χοιρινός
Ένα μέρος Πάχος χοιρινό , εγώ βάζω δύο ( εσείς αν θέλετε βάλτε λιγότερο )
Έντερα χοιρινά..
Σκόρδο..
Αλάτι
Πιπέρι
Κύμινο αρκετό και φρεσκοτριμμένο..
Λίγο κρασί για να περνάει το μείγμα εύκολα στο έντερο

Αν φτιάξετε τα λουκάνικα σε μηχανή όπως τη δική μου καλά θα είναι να σας  βοηθήσει κάποιος που θα τραβάει τα λουκάνικα που βγαίνουν απ το χωνί
γιατί αλλιώς θα βγούν χοντρά και   με κύνδινο να σπάσει και το έντερο..
Ενα ακόμα πρόβλημα που αντιμετώπισα από άγνοια ( γιατί ποτέ η γιαγιά μου δεν τα έφτιαχνε αφού ούτε αγρότες είμασταν ούτε ζώα εκτρέφαμε )
ήταν το πέρασμα του έντερου στο χωνί ..
Λύθηκε όμως όταν σκέφτηκα ότι θα το βοηθούσε λίγο λάδι ή λίπος στο λαιμό του χωνιού

Αν είναι ζεστός ο καιρός όπως τώρα δεν τα στεγνώνω στον αέρα αλλά τα βάζω αμέσως στην κατάψυξη

Με 100 γραμμάρια αλεύρι κι ένα αυγό ( όχι τηγανητό )

Και μιά πρέζα κιτρινόριζα ( Κουρκουμάς )

Με σκληρό αλεύρι

Ζυμώνουμε  τα υλικά όλα μαζί καλά, αφήνουμε λίγο την ζύμη να ξεκουραστεί  και μετά ανοίγουμε κόβουμε , απλώνουμε  λίγο να τραβήξουν και τα βράζουμε για ενα λεπτό  περίπου..ανάλογα..
Μην βράσετε πολλά και για το βράδυ..Θα κολλήσουν ..
Αν θέλω να κάνω φρέσκα μακαρόνια για αποθήκευση  , δεν τα αφήνω να τραβήξουν ..τα κάνω με το χέρι φολιές και τα βάζω αμέσως στην κατάψυξη.. εννοείται ελάχιστα πασπαλισμένα με αλεύρι 

Μη με ρωτήσετε πόσες μερίδες βγάζουν 100γρμ. αλεύρι

Σας το έχω ξαναπεί :

Όταν βράσω ένα πακέτο μακαρόνια δεν μου φτάνουν για το βράδυ..

Και μη μου πείτε ο σκύλος...αυτός δεν τρώει μακαρόνια..

Το φάρμακό σου.. η τροφή σου..

Και η ζωή σου θα έλεγα..αλλά..

 

Ανάλογα βέβαια και το τί κάνει κέφι ο οργανισμός σου..

Γιατί ο δικός μου είναι ένας αντάρτης οργανισμός...Τί διεργασίες γίνονται εκεί μέσα δεν γνωρίζω..

Την τελευταία φορά που πήγα να τον πιέσω και να τον κάνω χορτοφάγο  -  από τύψεις -  κι όχι γιατί με επηρέασε το κίνημα "δεν τρώω κρέας - δεν τρώω κρέας"

παραλίγο να με μαζέψουν με το κουτάλι..

Και να πεις πως δεν πήρα οδηγίες απ τη Μαρία??

Και ποια είναι η Μαρία? (με ρώτησε ο μάγκας) Ίσα μωρή Μαρίες ..συμπλήρωσε με ύφος που δεν σηκώνει αντιρρήσεις

που του τις έφερα ...και μου την έφερε.. Μέχρι και η Μαρία αναγκάστηκε να μου πεί ..Παράτα τα...

Κατά τ άλλα με τον οργανισμό μου συνεννοούμαστε άψογα..

Μου χτυπάει κάθε τόσο την πόρτα και όλο μου ζητάει ..Πότε αλάτι..πότε ζάχαρη..( Αρκετές φορές μου ζητάει αίμα..Σπλήνα...συκώτι.. Αυτό βέβαια δεν μ ανησυχεί γιατί ξέρω πως το μισό μου σόϊ κατάγεται  απ την περιοχή των Καρπαθίων.. χμ! μπορεί να κάνω και λάθος γιατί από γεωγραφία δεν.....αλλά που είναι η Βραΐλα γμτ μου?)

Ένα φεγγάρι  με έβαζε επί εννιά μήνες να μασουλώ κομμάτια από σπασμένα κανάτια.. το τι ψημένο πηλό έχω φάει........( γιατί θα ξεχάσω την ωμή σουπιά??? )

......................................

......................................

Μερικές φορές με βρίσκει μπόσικη .... και  τον μισώ...Τότε αρχίζει η μάχη... Δεν υπάρχει νικητής στο τέλος..Μόνο τραύματα ένθεν κι ένθεν..

Τον αφήνω σε μια άκρη αβοήθητο και χάνομαι..

Σ αυτές τις περιπτώσεις το δικό μου φάρμακο είναι το γέλιο...με το ζόρι..κλείνεις τη μύτη σου και το πίνεις΄΄

Το δικό του ...δεν ξέρω...δεν με αφορά ..όπως και κανέναν άλλον....