Ότι αποφεύγεις σε κυνηγά λένε και σχεδόν πάντα συμβαίνει..
Και ναι εσύ χτυπιέσαι για παραδοσιακές γεύσεις και ψιλοσνομπάρεις και κοροϊδεύεις τα περίεργα αλλά τι γίνεται όταν ο άλλος θέλοντας να σε ευχαριστήσει σου κάνει το τραπέζι σε ένα απ τα μαγαζιά που ούτε θέλεις να περνάς απ έξω?
Τίποτα δεν κάνεις…βγάζεις τις φόρμες και τα αθλητικά και «συνοδεύεις» τον συνοδό σου ενώ από μέσα σου βράζεις σε στυλ: τι το’θελες ρε φίλε το κουστούμι βραδιάτικα.. σε χτυπάνε τα ψιλοτάκουνα μα το μαρτύριο είναι η τσάντα που δεν ξέρεις πώς να την κρατήσεις.. την ξεχνάς σε διάφορα σημεία κι αναρωτιέσαι ..
- Μα καλά δεν σκέφτηκε κανένας σχεδιαστής σ’ ολόκληρη την υφήλιο να λανσάρει σακίδια αμπιγιέ??
Τώρα η πόρτα του αυτοκινήτου που σου ανοίγει ο μυστήριος σου τη σπάει λίγο γιατί κάνεις και τους συνειρμούς σου και διαπιστώνεις πως όταν φοράς φόρμα ποτέ δεν το παίζει ιππότης άρα κάνουν θαύματα οι γόβες άρα μην δείνεις σημασία και ας νιώσουν κολακευμένες αυτές
Το μαγαζί … καλό.. με τα καλά του όπως οι πελάτες του μα προπαντός οι πελάτισσες του.
Ζεστά χρώματα στους τόνους του κόκκινου βαριές βυσσινιές κουρτίνες στα παράθυρα γκραβούρες σε χρυσή κορνίζα στους τοιχους
Σκούρα καφέ καθίσματα ( κάτι μεταξύ ξύλου και πλαστικού) και παρόμοια τραπέζια που ο καπλαμάς που ήταν κολλημένος στις πλαϊνές επιφάνειες με έβαλε σε σκέψη..
Δυο τεράστια εκρού ταμπλώ σε έναν τοιχο με φωτογραφίες παλιάς εποχής καλά μου φάνηκαν αν δεν ήταν ( διακριτικά βέβαια.. αλλά… ) στολισμένα με μαίανδρους..
Η οροφή ξύλινη με δοκάρια και φεγγίτες μάλλον θα ταίριαζε σε καταστάσεις που ονειρεύομαι.. την ζήλεψα μεν δεν ταίριαζε δε.
Το ψαρονέφρι με ρόκα που πήρα παρ όλο που ήταν τέλεια ψημένο όταν πήρα είδηση
ότι η ρόκα ήταν μέσα του μαγειρεμένη με απογοήτευσε ..
Αρκέστηκα πάλι (όπως κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις σε μια νόστιμη πολύχρωμη σαλάτα που αν την έτρωγα μαζί με φαγητό θα μου ήταν παραπάνω γλυκιά απ όσο έπρεπε.. υπερτερούσε το βαλσαμικό καθώς και το σιρόπι ξυδιού.. Ο μυστήριος δίπλα μου έτρωγε το σουφλέ του όταν ήρθαν ο σέφ και ο ιδιοκτήτης να μας χαιρετήσουν.
- Από δώ η μητέρα μου , είπε το μπουκωμένο με σοκολάτα στόμα..
- Ω! μάϊ γκάτ! Απίστευτο??? εκέκραξε η τρελή σέφ..(Ω γιές δεν είναι μόνο οι μόδιστροι)
Και έφυγε σαν πεταλουδίτσα να μεταφέρει τα νέα στους υπόλοιπους του μαγαζιού..
Ο λογαριασμός???
Άστο !!! Η τιμή , τιμή δεν έχει… τουλάχιστον άξιζε η σαλάτα αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω πως ο φίλος
Γιώργος που μας έστειλε την συνταγή την φτιάχνει καλύτερη.
Τον ευχαριστώ και σας δίνω τα υλικά. Παραδοσιακή δεν είναι αλλά είναι στα πλαίσια της ανάρτησης..
Υλικά:ΣπανάκιΡόκαΛόλα (πράσινη ή, κόκκινη ή, και τα δύο)ΚουκουνάριΚράμπερις ή, καρύδια.1. Αχλάδιχυμό από ένα λεμόνι (προαιρετικά για όσους τη θέλουν πολύ όξινη)χυμό από ένα πορτοκάλιΠέντε κουταλιές της σούπας λάδιΤρεις κουταλιές της σούπας μουστάρδα (προτιμώ Ντιζόν)Τρεις κουταλιές της σούπας ξύδι μπαλσάμικοΑλάτιΠιπέρι
Εκτέλεση:Πλένουμε καλά τα λαχανικά μας και τα τοποθετούμε σε ένα μεγάλο μπωλ.Ανακατέβουμε μαζί με τα κράμπερις ή, τα καρύδια και το κομμένο σε κυβάκια αχλάδι.Στο μούλτι χτυπάμε καλά τα υπόλοιπα υλικά μας και τοποθετούμε το μείγμα στη σαλάτα μαςΑνακατέβουμε καλά να πάει η γεύση παντού.Σερβίρεται άμεσα.Πολλοί ψήνουν για λίγο στο τηγάνι τους το κουκουνάρι (μια χούφτα περίπου)Λέγεται πως έχει πιο έντονη μυρωδιά και γεύση.Δεν έχω λόγο να μην τους πιστέψω.Τα κράμπερις είναι λίγο πιο ξυνά και πιστεύω πως στην όξινη εκτέλεση ταιριάζουν καλύτερα από τα καρύδια.Η κλασική συνταγή, πάντως, είναι με καρύδια.Την ίδια εκτέλεση την έχω φάει με ΧΩΡΙΣ ΑΧΛΑΔΙ με τηγανιτό μπέικον και κρουτόνΓιώργος
